Παλεύοντας με τα κύματα

Από μικρό παιδί παίρνω βραβείο στα δερματικά: ακμή, εκζέματα, δερματίτιδες, σπυράκια κάθε λογής κάνουν πάρτι πάνω μου.

Κι αν μου ζητούσατε να περιγράψω τη ζωή μου με μια λέξη, αυτή άνετα θα ήταν η λέξη: αλοιφή.

Το τι αλοιφή έχω βάλει πάνω μου δε λέγεται… Και μια βλέπω βελτίωση, και μια όχι.

Γιατί οι αλοιφές γιατρεύουν το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία.

Γιατί η αιτία των δερματικών μου –τώρα πια το ξέρω καλά- είναι βαθύτερη.

Κάθε σπυράκι μου είναι τα λόγια που δεν τόλμησα να πω.

Κάθε έκζεμα είναι η ψυχολογική φόρτιση από ανθρώπους και καταστάσεις που με πνίγουν.

Οι κοκκινίλες στα μάγουλά μου είναι τα δάκρυα που δεν άφησα να βγουν.

Τα γδαρμένα μου χέρια κουβαλάνε τις χιλιάδες ενοχές μου.

Και οι δερματίτιδες είναι η φωνή του εξουθενωμένου από το άγχος κορμιού μου.

Πόσα χρόνια βαδίζω παρέα με τα δερματικά…  Μου κρατάνε συντροφιά κάθε ώρα, και κάθε στιγμή.

Είναι πάντα εδώ, τα βλέπω στα χέρια μου, τα βλέπω στο γυμνό μου σώμα, στο κεφάλι μου.

Και δεν πρόκειται να φύγουν, αν δε με κάνουν να καταλάβω.

Πως πρέπει να προσπαθήσω πιο πολύ για να αλλάξω.

Πως έχω δρόμο ακόμα για να καταφέρω να μην επηρεάζομαι από την τοξικότητα γύρω μου.

Είμαι πολύ ευαίσθητη. Το διαισθανόμουν χρόνια, αλλά τώρα μου το λένε κι άλλοι, ειδικοί.

Κι είναι δύσκολο να βάλω όρια σε τι επιτρέπω να υπάρχει στη ζωή μου και τι όχι.

Παλεύοντας με τα κύματα

Είμαι πολύ καλύτερα από παλιότερα, το βλέπω.

Αλλά όσο πιο πολύ περπατάω πάνω στο δρόμο που θα με οδηγήσει στην αυτογνωσία και στην απελευθέρωση από δεσμά αιώνων, από πρότυπα και στερεότυπα που έχουν περάσει στο DNA μας, τόσο πιο πολύ χαίρομαι, αλλά και τόσο πιο πολύ πονάω.

Γιατί δεν είναι εύκολη η αλλαγή.

Όλοι και όλα σου πάνε κόντρα.

Δεν είναι αποδεκτό από την κοινωνία μας μια γυναίκα να αλλάξει.

Να ορθώσει ανάστημα σε ό,τι την καταπιέζει.

Να αλλάξει συνήθειες.

Να κάνει επιλογές που δεν κάνουν οι γύρω της.

Να μην έχει εξαρτήσεις.

Να είναι διαφορετική.

Είναι μοναχικός ο δρόμος…

Ευτυχώς που έχω στήριξη από κάποια άτομα δικά μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα εντελώς μόνη.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι γυναίκες έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε.

Τα δερματικά μου, είναι πάντα εδώ.

Δεν ξέρω αν θα φύγουν ποτέ, πάντως τώρα είναι εδώ, και μου δείχνουν ότι έχω ακόμα πολλή δουλειά.

Προσπαθώ να γιατρευτώ. Να αγγίξω την ψυχή μου, να ακούσω το κορμί μου.

Προσπαθώ. Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα…

Και πονάω πολύ. Γιατί θα ‘θελα να ‘ναι πιο εύκολο.

Αλλά πώς να αλλάξεις συνήθειες και καταγραφές χρόνων και αιώνων, μέσα σε λίγο καιρό…

Θα πάρει χρόνια.

Κι όπου φτάσω.

Αλλά ας πάρω μια ανάσα…

Κι ας κλείσω για λίγο τα μάτια.

Τώρα πια μπορώ και ακούω την ησυχία.

Μπορώ να ζω και στα κενά, στην απραξία.

Μπορώ να ζω εκεί που είναι όλες οι απαντήσεις.

Ξανανοίγω τα μάτια μου.

Νιώθω τόσο αδύναμη, αλλά και τόσο δυνατή.

Είμαι συγκινημένη.

Γιατί μόλις σκέφτηκα πως όσο μακρύς και να ‘ναι ο δρόμος, έχω ήδη κατακτήσει κάτι πολύ σπουδαίο:

Να παλεύω χρόνια τώρα με τα κύματα, χωρίς να ‘χω πνιγεί ακόμη.

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου: αυτή είναι μια από τις δυνατότερες ατάκες που ‘χω πετύχει στο Facebook, και βλέπω δεκάδες κάθε μέρα στο newsfeed μου.

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Όταν το είδα είπα μέσα μου: Ε ναι ρε φίλε! Αυτό είναι! Αμάν πια με τις πολυάσχολες ζωές μας!

Είναι φοβερό πως ο δυτικός πολιτισμός είναι έτσι δομημένος που δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.

Πριν λίγο καιρό, για λόγους υγείας σταμάτησα να δουλεύω. Τότε σκέφτηκα πως η μέρα μου θα είναι χαλαρή και άδεια, τουλάχιστον τις ώρες που το παιδί θα ‘ναι στο σχολείο.

Αλλά γελάστηκα. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, πάλι έτρεχα να σηκώσω τηλέφωνα, να προλάβω να μαγειρέψω πριν πάρω το παιδί, να τσεκάρω emails, να τακτοποιήσω το σπίτι.

Ξέρετε, οι δραστηριότητες στον δυτικό πολιτισμό είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Παραμονεύουν έξω απ’ το κατώφλι μας, σπρώχνονται με μανία ποια θα πρωτομπεί, ενώ εμείς τους έχουμε ορθάνοιχτη την πόρτα και τις περιμένουμε να μας καβαλήσουν και ν’ αρχίσουμε να τρέχουμε. Και τρέχουμε με όση δύναμη έχουμε, μέχρι κάποια στιγμή να εξαντληθούμε απ’ το βάρος.

Και δεν την κλείνουμε την πόρτα, γιατί δεν ξέρουμε άλλο τρόπο για να ζούμε.

Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι έκαναν και οι γονείς μας, έτσι κάνουν όλοι γύρω μας.

Δεν ξέρουμε αλλιώς.

Ζούμε ανάμεσα σε δραστηριότητες που σπρώχνουν η μία την άλλη με μανία.

Το τηλέφωνο που χτυπάει, σπρώχνει την κατσαρόλα που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει.

Το ωραίο θεατρικό που όλοι το ‘χουν δει εκτός από σένα, σπρώχνει την πρόσκληση του συναδέλφου για ποτό.

Η σφουγγαρίστρα σπρώχνει τη λεκάνη με τα ασιδέρωτα.

Το χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό τραπέζι σπρώχνει τον απογευματινό καφέ που κανόνισες με τις φίλες σου.

Τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές δράσεις σε διαλέγουν απ’ το πρωί που ξεκινάς. Δεν τις διαλέγεις εσύ, μην μπερδεύεσαι. Εσύ παραδομένη αφήνεσαι σ’ αυτές, κι αυτές σε πάνε όπου θέλουν. Οι πιο φωνακλάδικες, οι πιο φασαριόζες και οι πιο γυαλιστερές πάντα κερδίζουν.

Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου

Όμως λέω από σήμερα, να κάνουμε μια αλλαγή, παρέα.

Το πρωί που θα ανοίξουμε την πόρτα και οι δραστηριότητες θα μας περιμένουν απ’ έξω με αγωνία, να μην τις αφήσουμε να χιμήξουν μέσα.

Να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να τις κοιτάξουμε με έντονο βλέμμα, και να επιλέξουμε, αργά, με προσοχή και ηρεμία, αυτές που πραγματικά μας ταιριάζουν και μας κάνουν καλό. Να καλέσουμε μέσα αυτές που κρύβονται πίσω-πίσω, δειλές και μαραμένες γιατί τις έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό.

Και να αφήσουμε απ’ έξω αυτές που δεν μας κάνουν κι ας τις κάνουν όλοι, και να μη φοβόμαστε να λέμε όχι σε φίλους και γνωστούς, και να μην ντρεπόμαστε που έχουμε ανάγκη περισσότερο από το κάθετι στη ζωή μας λίγες στιγμές ηρεμίας, απλά να κάτσουμε σε μια καρέκλα και να κοιτάμε απ’ έξω τα σύννεφα που ταξιδεύουν στον ουρανό.

Σήμερα εγώ θα αφήσω έξω απ’ την πόρτα μου τα πολλά τηλεφωνήματα, και την αγχωμένη οδήγηση, και τα φρέσκα σεντόνια στα κρεβάτια, α, και το τσιμπιδάκι των φρυδιών.

Και θα καλέσω μέσα στο σπίτι μου ένα παλιό παιδικό ρολόι που ‘χει χαλάσει εδώ και χρόνια, κι έχουν οι δείκτες του κολλήσει στις 3 και δέκα το μεσημέρι. Θα το βάλω στον καρπό μου, και θα το φοράω παντού, κι ο χρόνος δε θα κυλά, και θα βγω να κάνω γύρους το τετράγωνο χωρίς να τους μετράω. Και δε θα ‘μαι πολυάσχολη σήμερα, παρά θα ‘μαι μια ευτυχισμένη, τρισευτυχισμένη αργόσχολη.

Και το ρολόι θα δείχνει πάντα 3 και δέκα.

Τι χαρά!

Ένας καλός μου φίλος μου εξομολογήθηκε πριν καιρό, ότι η αφορμή για να συνέλθει από μια μακρόχρονη κατάθλιψη ήταν μια εικόνα-αναλαμπή που του ‘ρθε ξαφνικά στο νου:

Θυμήθηκε τη μάνα του να στέκεται μέσα σε μια πολύχρωμη βάρκα, στη μέση μιας λίμνης, και να χαμογελά μες στη χαρά.

τι χαρά!

Η χαρά της μάνας του τον επανέφερε απ’ το σκοτάδι, στο φως.

Μου το ‘πε με δάκρυα στα μάτια, και με συγκλόνισε τόσο, γιατί συνειδητοποίησα κι εγώ πόσο καλό μου κάνει να βλέπω τη δική μου τη μάνα χαρούμενη, και πόσο με πληγώνει αντίστοιχα, όταν δεν την βλέπω καλά.

Και μετά μου ‘ρθε το μεγάλο χαστούκι: Συνειδητοποίησα πως εγώ, σαν μάνα, δεν είμαι χαρούμενη.

Μπορεί να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μεγαλώσω με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μου, να σέβομαι τις ανάγκες του, να τις ικανοποιώ, να του δίνω χρόνο, αφοσίωση, αγκαλιές, και τόσα ακόμα.

Και είμαι καλή μάνα, το ξέρω.

Αλλά δεν είμαι χαρούμενη.

Γιατί εκτός από μάνα είμαι και πολλά άλλα. Και προσπαθώ να τα ισορροπήσω τόσον καιρό, αλλά δεν μπορώ.

Γιατί όταν δουλεύω πολύ, μένει πίσω η μητρότητα.

Κι όταν είμαι συνέχεια με το παιδί, μένει πίσω η δουλειά.

Όλα αυτά που αγαπώ, άνθρωποι και πράγματα και δραστηριότητες, είναι τόσα πολλά, που δεν μπορώ να τα ‘χω όλα. Κι έτσι αφήνω την τελειομανία μου, να μου στερεί τη χαρά.

Όμως η χαρά δεν έρχεται με το να τα ‘χεις όλα.

Έρχεται όταν νιώθεις πλήρης μέσα σου, όταν κάθε μικρή στιγμή της ζωής σου είσαι εκεί, και δεν ταξιδεύεις αλλού.

Όταν αφοσιώνεσαι σ’ αυτό που κάνεις, ψυχή τε και σώματι, χωρίς να πλέκεις υποθετικά σενάρια.

Γιατί η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις: «τι θα γινόταν αν;», «κι αν είχα διαλέξει κάτι άλλο;» κλπ.

Η χαρά πηγάζει απ΄την πληρότητα, πηγάζει απ’ τη δράση, κι απ’ την ικανοποίηση που νιώθω όταν είμαι εστιασμένη στο τώρα, σε αυτό που κάνω κάθε λεπτό.

Κι έχω δικαίωμα στη χαρά. Κι εγώ, αλλά και το παιδί μου. Και όχι, η χαρά δεν είναι στιγμές που μας συμβαίνουν πότε-πότε, δεν είναι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και πόζες λαμπερές, η χαρά της ύπαρξης είναι μια κατάσταση συνειδητή, μια επιλογή που κάνουμε κάθε πρωί όταν ξυπνάμε, και κάθε λεπτό της ημέρας.

Δεν τα προλαβαίνω όλα. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Όμως μπορώ να επιλέξω τι θέλω να προλάβω, και τι μου ταιριάζει, και με τι ρυθμό να ζήσω τη ζωή μου, και με τι όρους, με τους δικούς μου όρους.

Μπορώ να επιλέξω να είμαι πολλά. Κι ένα από αυτά που επιλεγώ σήμερα, είναι η χαρά.

Το κλείσιμο της φετινής Γιορτής της Μητέρας με βρίσκει να γράφω αυτό το post, το πρώτο μου post στο νέο μου Blog.

Μπορεί να μην είναι τόσο τέλειο όσο θα το ήθελα. Όμως είναι ένα post για τη χαρά.

Τι χαρά!