Μαμά προς Μαμά

Εκεί που πάω να στρώσω, και βαδίζω με ρυθμό σταθερό σε ένα δρόμο που μου δίνει ψυχική και σωματική ισορροπία, και λέω από μέσα μου «Να! Επιτέλους τα κατάφερα! Βρήκα το νόημα της ζωής μου!», ε, μετά από λίγο έρχεται ένα δώρο εξ ουρανού μεν, που μου τα αλλάζει όλα δε, και τα νέα τα σχέδια τα επαγγελματικά που έχω στα σκαριά, και το ρυθμό της καθημερινότητας, και τόσα άλλα…

Μένω έγκυος.

Το θέλαμε εδώ και καιρό ένα δεύτερο παιδί, αλλά δεν ερχόταν. Πέρασα από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, έχω κρατήσει στα χέρια μου πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, όπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση: «Αν θέλει να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει». Και χαλάρωσα, κι έπαψα να το σκέφτομαι.

Ε, και τότε έγινε.

Διανύω τον 2^ο μήνα της εγκυμοσύνης, είμαι στην αρχή ακόμα. Αλλά ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ… Το στομάχι μου είναι ένα πλυντήριο που δουλεύει 24/7, δεν κοιμάμαι καλά, είμαι μονίμως κουρασμένη, και το χειρότερο… η σιελόρροια! Έχω υπερβολική έκκριση σάλιου και φτύνω συνέχεια… Κρατάω μονίμως ένα ποτηράκι στο χέρι και φτύνω, ακόμη και το βράδυ, γι΄ αυτό και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Στο πρώτο μου παιδί ξεκίνησε στο 2^ο τρίμηνο και κράτησε μέχρι την ώρα που γέννησα. Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα το ‘χω για 7 μήνες ακόμα…

Με λίγα λόγια, όσο χαρούμενη είμαι που επιτέλους θα αποκτήσω δεύτερο παιδί, άλλο τόσο απογοητευμένη είμαι από το πώς έχει δυσκολέψει η καθημερινότητά μου. Μπορεί σε κάποιους αυτό να ακούγεται αχάριστο, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε μαθημένες χρόνια στον πόνο και στην πίεση και στα ζόρια χωρίς να παραπονιόμαστε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Και δεν μπορώ να την κρύψω, δεν μπορώ να καταπιεστώ. Το έκανα για χρόνια, αλλά όχι άλλο πια.

Υποφέρω λοιπόν. Αλλά ελπίζω πως σε κανένα μήνα θα είμαι καλύτερα, και θα μπορώ να απολαύσω τις χαρές αυτής της εμπειρίας που αξιώθηκα να ζήσω για δεύτερη φορά στη ζωή μου.

Ο μικρός μου Χρήστος έχει χαρεί πολύ με το νέο, και κρατάει όλη μέρα στα χέρια του τα υπερηχογραφήματα. Τις τελευταίες μέρες είναι κι αυτός ταλαιπωρημένος σαν κι εμένα, περνάει ωτίτιδα, και καθόμαστε οι δυό μας στο σπίτι παρηγορώντας ο ένας τον άλλον…

Ξυπνάμε στις 8 και χουζουρεύουμε στο κρεβάτι μέχρι τις 11 το πρωί κουλουριασμένοι… Εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ λίγο ακόμα, ο Χρήστος με σκουντάει να παίξουμε, γελάμε, φωνάζουμε, ξανακοιμόμαστε για λίγο, μετά του φέρνω φρυγανιές και μπάρες δημητριακών να φάει στο κρεβάτι –όλη την υπόλοιπη μέρα τινάζω κουβέρτες και σεντόνια- και γενικώς περνάμε όσο πιο ανώδυνα και χαλαρά μπορούμε τις μέρες αυτές.

10 μήνες πριν ξεκίνησα το Μαμά προς μαμά, με ένα ποστ αφιερωμένο στη χαρά. Το ξαναδιάβασα πριν λίγο, και χαμογέλασα, γιατί αυτό το ποστ αντιπροσωπεύει πιο πολύ από κάθε άλλο εμένα. Γιατί όσο και να ζορίζομαι, όσο και να το εκφράζω, στο τέλος τώρα πια, πάντα κρατάω τη χαρά. Και μένω στη χαρά.

Με στομάχι-πλυντήριο λοιπόν, με ένα μικροσκοπικό μωράκι στην κοιλιά, με τον μικρό μου Χρήστο στο πλάι μου –ναι, σήμερα για πρώτη φορά γράφω ποστ με το παιδί μου παρέα-, στέλνω τις θερμότερες ευχές μου σήμερα, για την Ημέρα της Γυναίκας, σε όλες μας.

Κι εύχομαι από καρδιάς να ακολουθούμε την εσωτερική μας φωνή, τη δική μας αλήθεια, και να αντιστεκόμαστε σε ό,τι δε μας κάνει καλό και δε μας ταιριάζει.

Να προχωράμε με καμάρι και χαμόγελο για όλα αυτά που αξίζουμε και κατορθώνουμε καθημερινά.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!

Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι για την κρίση. Που μας έχει πληγώσει τόσο πολύ, που νιώθω πως τον τελευταίο καιρό δεν την συζητάμε με πάθος όπως παλιά, αλλά την έχουμε σωματοποιήσει, στο βλέμμα και στο περπάτημά μας.

Περπατάμε κουβαλώντας μαζί μας την κρίση. Κουρασμένοι, ηττημένοι, σκυφτοί και νευρικοί, έχουμε γίνει ένα με αυτό που βρίζουμε και καταριόμαστε.

Όχι όλοι όμως. Υπάρχουν κι αυτοί που περπατάνε χοροπηδώντας.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο γείτονάς μου ο Χάρης.

Τον συνάντησα πριν λίγες μέρες στο δρόμο, κι εκεί που τα λέγαμε, μου είπε πως μετακομίζει.

Πως πάει από 2^ο όροφο, σε υπόγειο.

Σε ένα μικρό και ανήλιαγο υπόγειο λίγους δρόμους πιο κάτω.

Όταν μου ‘το πε, έμεινα κόκκαλο.

Ακούς εκεί υπόγειο…σκέφτηκα και μελαγχόλησα.

«Δε βγαίνουμε ρε Μαρία… Το υπόγειο έχει πολύ χαμηλό ενοίκιο και θα μπορέσουμε να τα βολέψουμε. Είναι σκοτεινό βέβαια, αλλά δεν πειράζει, θα βγαίνω έξω να κάνω τις βόλτες μου!», μου είπε γελώντας.

«Η μάνα μου έχει σκάσει, στενοχωριέται πολύ, αλλά της λέω να μη νοιάζεται, είμαστε καλά, θα τα καταφέρουμε. Λες κι εδώ που μέναμε είχαμε φως; Σκοτεινό ήταν το διαμέρισμα!»,

Συνέχισε γελώντας.

Γελώντας.

Και με χαμόγελο μ’ αποχαιρέτησε, κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω να ξεμακραίνει.

Και το ορκίζομαι πως εκεί που τον κοιτούσα, λουσμένο με το φως το φθινοπωρινό, τον είδα να χοροπηδάει.

Και βουρκωμένη, τον καμάρωνα.

Τον καμάρωνα που δεν τον λύγισε καμία κρίση, που δεν άφησε αυτούς που θέλουν να μας αποτελειώσουν να του ρίξουν το ηθικό.

Αυτούς που μας θέλουν να μετράμε τις δεκάρες μας και να κόβουμε από ‘δω, και να κόβουμε από κει, και ποτέ να μη φτάνουν, και να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει, και να κοιμόμαστε με κομμένη την ανάσα, και να φοβόμαστε, και να μην ελπίζουμε σε τίποτα πια.

Η ζωή μου άλλαξε ριζικά με την κρίση. Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, και ακόμα δυσκολεύομαι… Αλλά μου βγαίνει το μανιάτικο –κι ας μην είμαι απ΄τη Μάνη- κι όλο λέω στον εαυτό μου:

«Μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σε κάνει δυστυχισμένη και μίζερη. Αυτοί που θέλουν να μας λιώσουν, είναι πιο δυστυχισμένοι από σένα, κι ας έχουν τα λεφτά όλου του κόσμου. Στην πραγματικότητα αυτό που προσπαθούν είναι να σε σύρουν στη δυστυχία τους. Μην πέσεις στην παγίδα, μην τους κάνεις το χατήρι: Να παλεύεις για να ζήσεις, όπως μπορείς, και να χαμογελάς, σε πείσμα αυτών που σε θέλουν ηττημένη. Μη μασάς, ο κερδισμένος είναι αυτός που βρίσκει χαρά εκεί που οι άλλοι δεν κοιτάζουν καν».

Κάτι τέτοια σκέφτομαι λοιπόν, και παίρνω τα πάνω μου.

Μην αφήνετε κανέναν να σας ρίχνει το ηθικό, να σας σπάσει τον τσαμπουκά. Μην τους αφήνετε να μας νικήσουν, εμάς, τις μανάδες που μεγαλώνουμε παιδιά, που κρατάμε σπίτια, που δουλεύουμε, που αγαπάμε, που κλαίμε, που πονάμε, που αγωνιζόμαστε να ξυπνάμε κάθε πρωί και να ξεκινάμε πάλι απ’ την αρχή το περπάτημα στο ψηλό, το πελώριο βουνό της ζωής.

Είμαστε μαζί σε όλο αυτό, το γράφω και το νιώθω, και ανατριχιάζω γιατί νιώθω τη σύνδεση με όλες και όλους εσάς που παλεύουμε καθημερινά με τα θεριά.

Και μου δίνει πολλή δύναμη το ότι δεν είμαι μόνη μου μέσα στην κρίση, το ότι είμαστε παρέα, και βρισκόμαστε στις πλατείες, και καθόμαστε στα παγκάκια δίπλα-δίπλα, και κοιτάμε τα παιδιά μας που παίζουν και γελάνε και γελάμε κι εμείς, χωρίς λεφτά στην τσέπη αλλά με όλο τον κόσμο δικό μας.

Δε λέω να το ξεχάσω το γειτονάκι μου. Το χοροπηδητό του περπάτημα έχει  καρφωθεί μες στο μυαλό μου.

Χοροπηδώντας προχωράει μέσα στην κρίση.

Χοροπηδώντας ελεύθερος.

 

 

Ένας καλός μου φίλος μου εξομολογήθηκε πριν καιρό, ότι η αφορμή για να συνέλθει από μια μακρόχρονη κατάθλιψη ήταν μια εικόνα-αναλαμπή που του ‘ρθε ξαφνικά στο νου:

Θυμήθηκε τη μάνα του να στέκεται μέσα σε μια πολύχρωμη βάρκα, στη μέση μιας λίμνης, και να χαμογελά μες στη χαρά.

Η χαρά της μάνας του τον επανέφερε απ’ το σκοτάδι, στο φως.

Μου το ‘πε με δάκρυα στα μάτια, και με συγκλόνισε τόσο, γιατί συνειδητοποίησα κι εγώ πόσο καλό μου κάνει να βλέπω τη δική μου τη μάνα χαρούμενη, και πόσο με πληγώνει αντίστοιχα, όταν δεν την βλέπω καλά.

Και μετά μου ‘ρθε το μεγάλο χαστούκι: Συνειδητοποίησα πως εγώ, σαν μάνα, δεν είμαι χαρούμενη.

Μπορεί να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μεγαλώσω με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μου, να σέβομαι τις ανάγκες του, να τις ικανοποιώ, να του δίνω χρόνο, αφοσίωση, αγκαλιές, και τόσα ακόμα.

Και είμαι καλή μάνα, το ξέρω.

Αλλά δεν είμαι χαρούμενη.

Γιατί εκτός από μάνα είμαι και πολλά άλλα. Και προσπαθώ να τα ισορροπήσω τόσον καιρό, αλλά δεν μπορώ.

Γιατί όταν δουλεύω πολύ, μένει πίσω η μητρότητα.

Κι όταν είμαι συνέχεια με το παιδί, μένει πίσω η δουλειά.

Όλα αυτά που αγαπώ, άνθρωποι και πράγματα και δραστηριότητες, είναι τόσα πολλά, που δεν μπορώ να τα ‘χω όλα. Κι έτσι αφήνω την τελειομανία μου, να μου στερεί τη χαρά.

Όμως η χαρά δεν έρχεται με το να τα ‘χεις όλα.

Έρχεται όταν νιώθεις πλήρης μέσα σου, όταν κάθε μικρή στιγμή της ζωής σου είσαι εκεί, και δεν ταξιδεύεις αλλού.

Όταν αφοσιώνεσαι σ’ αυτό που κάνεις, ψυχή τε και σώματι, χωρίς να πλέκεις υποθετικά σενάρια.

Γιατί η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις: «τι θα γινόταν αν;», «κι αν είχα διαλέξει κάτι άλλο;» κλπ.

Η χαρά πηγάζει απ΄την πληρότητα, πηγάζει απ’ τη δράση, κι απ’ την ικανοποίηση που νιώθω όταν είμαι εστιασμένη στο τώρα, σε αυτό που κάνω κάθε λεπτό.

Κι έχω δικαίωμα στη χαρά. Κι εγώ, αλλά και το παιδί μου. Και όχι, η χαρά δεν είναι στιγμές που μας συμβαίνουν πότε-πότε, δεν είναι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και πόζες λαμπερές, η χαρά της ύπαρξης είναι μια κατάσταση συνειδητή, μια επιλογή που κάνουμε κάθε πρωί όταν ξυπνάμε, και κάθε λεπτό της ημέρας.

Δεν τα προλαβαίνω όλα. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Όμως μπορώ να επιλέξω τι θέλω να προλάβω, και τι μου ταιριάζει, και με τι ρυθμό να ζήσω τη ζωή μου, και με τι όρους, με τους δικούς μου όρους.

Μπορώ να επιλέξω να είμαι πολλά. Κι ένα από αυτά που επιλεγώ σήμερα, είναι η χαρά.

Το κλείσιμο της φετινής Γιορτής της Μητέρας με βρίσκει να γράφω αυτό το post, το πρώτο μου post στο νέο μου Blog.

Μπορεί να μην είναι τόσο τέλειο όσο θα το ήθελα. Όμως είναι ένα post για τη χαρά.

Τι χαρά!