Μαμά προς Μαμά

“Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το παιδί μου, αλλά πραγματικά χρειάζομαι χρόνο για μένα”. Πόσες φορές έχουμε ξεκινήσει μια φράση που να εκφράζει τις ανάγκες μας, βάζοντας μπροστά αυτό το “Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το παιδί μου”…

Λες και πρέπει να το πούμε, λες και το να κάνουμε κάτι για εμάς, κάτι που να μας φροντίζει, κάτι που έχουμε ανάγκη για να είμαστε ισορροπημένες, δεν εμπεριέχει μέσα του την αγάπη για το παιδί μας.

Λες και αγαπάμε το παιδί μας, μόνο όταν είμαστε αποκλειστικά και μόνο, μητέρες – θυσίες, αφοσιωμένες αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα στο μεγάλωμα παιδιών, σε μια κοινωνία που δε στηρίζει αυτό μας τον ρόλο.

Κι εγώ το έχω κάνει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε συζητήσεις, ίσως ακόμη και σε κείμενα που γράφω, να προσθέτω πάντα αυτή τη φράση, μη και παρεξηγηθώ, μη και θεωρηθώ κακή μάνα, που δεν αγαπώ, που δε νοιάζομαι για το παιδί μου.

Η μητρότητα είναι ένας από τους ρόλους που έχουμε (κάποιες) γυναίκες, και ο οποίος είναι σπουδαίος και μοναδικός γιατί μας εξελίσσει, μας ομορφαίνει, μας δίνει δώρα ακριβά και πολύτιμα, και είναι σημαντικό να τον φροντίζουμε, έχοντας επίγνωση των αναγκών του παιδιού μας βιολογικά, συναισθηματικά, ολιστικά.

Αλλά είναι ένας ρόλος που τον παίζουμε σε μοναξιά και χωρίς στήριξη. Ναι, πολλοί σύντροφοι σήμερα συμβάλουν σημαντικά στο μεγάλωμα των παιδιών. Αλλά λίγοι, πολύ λίγοι, ισότιμα με τη γυναίκα.

Επιδόματα και άδειες μητρότητας είναι της πλάκας, ειδικά συγκρινόμενα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Στους εργασιακούς χώρους το να είσαι γυναίκα και μάλιστα σε ηλικία τεκνοποίησης, εγκυμονούσα ή με παιδιά, συνιστά μεγάλο μειονέκτημα.

Και οι περιρρέουσες κοινωνικές επιταγές μας θέλουν κομψές και στυλάτες από την πρώτη μέρα που βγαίνουμε από το μαιευτήριο, κρύβοντας επιμελώς τα ράμματα, τα αίματα και το χαμένο μας μυαλό.

Αγαπάμε τα παιδιά μας και δε χρειάζεται να το δηλώνουμε, όταν μάλιστα έχουμε παραμελήσει τόσο τον εαυτό μας.Για την ακρίβεια αγαπάμε πιο πολύ τα παιδιά μας όταν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον στηρίζουμε και τον αγκαλιάζουμε και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες μας και από πού αυτές πραγματικά προέρχονται.

Και όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, διεκδικώντας τη ζωή που μας αξίζει, τις συνθήκες που μας αξίζουν, και σε εμάς και κατ’ επέκταση και στα παιδιά μας.

“Χρειάζομαι χρόνο για μένα”

“Θα φύγω με τις φίλες μου για ένα τριήμερο”

“Αγαπώ τη δουλειά μου και μου λείπει”

“Είμαι πολύ κουρασμένη”.

Απλές, μικρές φράσεις.

Ας εκφράζουμε τις αλήθειες μας με καθαρότητα.

Χωρίς δικαιολογίες.

Έχω βάλει πολλές φορές όρια σε ανθρώπους στη ζωή μου. Τα βάζω με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τον άλλον, αλλά και με έντονη και ξεκάθαρη μέσα μου την ανάγκη μου να ζήσω μια ζωή με ανθρώπους, και ενασχολήσεις, και πεποιθήσεις που αγγίζουν κατευθείαν την ψυχή μου και τους στόχους μου σε αυτή τη ζωή. Και νιώθω τα όριά μου σαν φυτά, σαν δέντρα με γερό κορμό, που μεγαλώνουν σιγά-σιγά και προσφέρουν και προς τις δύο μεριές τους καρπούς τους.

Όταν ο άνθρωπος στον οποίο βάζω το όριο σέβεται το δικαίωμα να επιλέξω εγώ τους όρους με τους οποίους θα ζω, όταν ο άνθρωπος αυτός με αγαπά χωρίς εξαρτήσεις, τότε με αφήνει ελεύθερη, αγκαλιάζει κι εμένα και το όριό μου, ανοίγει την ψυχή του και παίρνει από μένα ότι εγώ έχω ή θέλω να του δώσω, κι όχι ότι εκείνος περιμένει ή απαιτεί να του δώσω.

Κι όταν σεβόμαστε τα όρια των ανθρώπων, τότε γίνεται κάτι μαγικό: Ανοίγουμε ακόμα πιο πολύ προς αυτούς, και λαμβάνουμε όλα τους τα δώρα, που δεν είναι υλικά, αλλά είναι δώρα συμπεριφοράς, είναι συναισθήματα, είναι ανταλλαγή πνευματικών ποιοτήτων, και η σχέση τότε ανεβαίνει σε άλλο επίπεδο, γίνεται πιο βαθιά και πιο ουσιαστική. Και τότε το όριο είναι ένα δέντρο ανθισμένο που το μυρίζουμε κι οι δύο με ευγνωμοσύνη κάθε πρωί, πριν πάρουμε ο καθένας το δικό του δρόμο στην καθημερινότητα, το δικό του δρόμο στη ζωή.

Όταν όμως ο άνθρωπος στον οποίο βάζω το όριο θέλει να του μοιάζω, θέλει να φέρομαι με τον ίδιο τρόπο με αυτόν, να έχω τις ίδιες πεποιθήσεις, τις ίδιες συνήθειες, όταν ο άνθρωπος αυτός θέλει να με σύρει προς τη δική του μεριά με το ζόρι, όταν θέλει να μη χαίρομαι όταν αυτός δε χαίρεται, όταν δε θέλει να γιατρεύω τις πληγές μου όταν αυτός τις δικές του τις κουβαλά παντού και πάντα μαζί του και τις μετατρέπει σε εχθρικότητα και μίσος, τότε ο άνθρωπος αυτός θα πάρει το όριό μου, θα το κλωτσήσει δυνατά και θα μου το καταστρέψει. Και τότε το όριό μου ξεριζώνεται, ξεραίνεται και κείτεται χάμω μοναχό.

Κι εγώ τότε, αν θέλω να επιβιώσω, αν θέλω να συνεχίσω να αναπνέω, θα σηκώσω κάτω απ’ τη γη το κατεστραμμένο μου όριο, θα το κρατήσω με συγκίνηση στα χέρια μου και θα πάω εκεί που με δέχονται όπως είμαι, να το γιατρέψουμε παρέα. Να το ξαναφυτέψουμε, να το ποτίζουμε με επιμονή και αγάπη, με τα γέλια και με τα δάκρυά μας, με την κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή της συνειδητής ζωής μας.

Και δε θα ξαναφήσω ποτέ κανέναν να μου το πειράξει το όριό μου. Θα είμαι πάντα εκεί, άγρυπνος φρουρός του, αποκομμένη για πάντα από αυτόν που μου το πλήγωσε, και θα το καμαρώνω που θα μεγαλώνει, και θα ανθίζει, και θα θυμίζει σε όλους τους περαστικούς που θα θέλουν να το δουν ότι η ζωή χωρίς όρια, είναι ζωή χωρίς λουλούδια, είναι ζωή χωρίς οξυγόνο.

Είναι ζωή μισή.

 

Σπάω το κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες να καταλάβω γιατί δε μου αρέσει καθόλου η Γιορτή της Μητέρας. Είμαι παράξενη? Είμαι ξινή? Είμαι ψυχρή? Όχι, αφού δεν είμαι τίποτα από τα παραπάνω.

Τότε γιατί?

Χτες, σε μια βιωματική συνάντηση με άλλους γονείς, ανήμερα της περίφημης Γιορτής, αγκαλιάστηκα και έκλαψα για ώρα με μια φίλη μου μαμά που βίωσε κι αυτή πρόσφατα απώλεια εγκυμοσύνης. Αφεθήκαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης, και κλαίγαμε για ώρα, ενώ οι κοιλιές μας τραντάζονταν η μία πάνω στην άλλη.

Οι άδειες μας κοιλιές.

Οι πονεμένες μας κοιλιές.

Και τότε κατάλαβα. Γιατί αυτή η Γιορτή δε μου λέει τίποτα.

Είναι γιατί αυτό το μαζικό “Χρόνια Πολλά”, που απευθύνεται σε όλες μας τη μέρα αυτή, είναι σαν να μην απευθύνεται σε καμία τελικά.

Γιατί είναι τόσο λίγο, κι είναι τόσο παραπλανητικό.

Γιατί την επόμενη μέρα, όλα γίνονται ίδια ξανά.

Ο πόνος ίδιος, η εξάντληση η ίδια, η μη φροντίδα του εαυτού η ίδια, η αυταπάρνηση η ίδια, η θυσία η ίδια.

Γιατί έτσι είμαστε οι σύγχρονες μανάδες του δυτικού πολιτισμού.

Δεκάδες ρόλοι, γεμάτοι πράξεις, μα με λίγη αυτογνωσία, με λίγη συναίσθηση.

Τα σώματά μας πονάνε, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού όταν έχουμε περίοδο χαπακωνόμαστε με αναλγητικά, και συνεχίζουμε στους ίδιους φρενήρεις ρυθμούς, αντί να σεβαστούμε το αίμα που κυλά από την μήτρα μας, και να καταναλώσουμε τροφές που μας φροντίζουν.

Τα βράδια δεν κοιμόμαστε, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού το τελευταίο πράγμα που κοιτάμε πριν κοιμηθούμε είναι το κινητό μας, αντί να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να πιούμε ένα ζεστό χαμομήλι.

Τα δερματικά μας φουντώνουν, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού πασαλείβουμε το δέρμα μας με αντιβιοτικά, αντί να αλαφρύνουμε την ψυχή μας από τα βάρη της, γιατί αυτά είναι η αιτία των δερματικών μας.

Ή, ας το πω αλλιώς:

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγείρεψες ένα φαγητό με ηρεμία, με αγάπη, εστιασμένη σε αυτό κι όχι και σε χίλια άλλα δυό πράγματα?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που παράτησες τον νεροχύτη γεμάτο κι άραξες σε μια καρέκλα για 10 λεπτά χωρίς να κουνηθείς?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν πήγες το παιδί στην απογευματινή του δραστηριότητα κι αντ’ αυτού πήγατε μια βόλτα?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια βόλτα στη φύση, χωρίς να κοιτάξεις το ρολόι ή το κινητό σου?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρισες στον εαυτό σου ένα απόγευμα βαθιάς και ουσιαστικής χαλάρωσης?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες με λόγια αυθεντικά κι αληθινά σε μια φίλη σου, που της είπες όλα αυτά που την αφορούν στην ίδια κι όχι σε όλους τους άλλους?

Η εποχή μας δε χαρίζεται στις γυναίκες, δε χαρίζεται στις μητέρες. Και για μας, είναι εύκολο να βρίσκουμε πάντα δικαιολογία την έλλειψη χρόνου, τα παιδιά, τις ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.

Όμως να ξέρουμε, πως αν δεν αλλάξουμε σύντομα ζωή και προτεραιότητες, δε θ’ αργήσει η μέρα που θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα μετανιώσουμε για τη ζωή που πέρασε, και δε βιώθηκε αληθινά.

Η αλλαγή της ζωής δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όλες μας ψάχνουμε για το μαγικό χάπι που θα μας δώσει ένας ειδικός, ή ακόμα κι ένα ποστ σαν κι αυτό, και θα μας κάνει να τα λύσουμε όλα.

Όμως η αλλαγή θέλει χρόνο. Και θέλει και προσπάθεια, και κόπο, και εστίαση πάντα στον στόχο: Να ζήσουμε μια ζωή αυθεντική.

Θα πέσουμε, θα ξανασηκωθούμε, όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά λύσεις υπάρχουν, κι οι δικαιολογίες δεν είναι ποτέ αρκετές: Πάντα θα βρεθεί μια φίλη να κρατήσει το παιδί μας μία στις τόσες για να κάνουμε κάτι για μας . Μπορούμε όλες μας να βρούμε 10 λεπτά μέσα στη μέρα για λίγη γυμναστική, για λίγο περπάτημα.  Μπορούμε να στείλουμε το παιδί για λίγο καιρό με ασιδέρωτα ρούχα στο σχολείο, για να δώσουμε περισσότερο χρόνο στο μαγείρεμα φαγητών θρεπτικών, που θα φέρουν την αγάπη και την καλή μας ενέργεια.

Τι να το κάνω το “Χρόνια Πολλά” μιας κοινωνίας που δε με στηρίζει ποτέ και πουθενά?

Που δε μου δίνει άδειες μητρότητας, που απαιτεί να δουλεύω σαν το σκυλί για ένα ξεροκόμματο, που με θέλει καλοχτενισμένη και καλοφτιαγμένη σαν κούκλα βιτρίνας?

Εγώ θέλω αγκαλιές και κλάματα, θέλω αγάπη και φροντίδα, θέλω όποτε έχω ανάγκη να αφήνομαι, να είμαι αληθινή και να κλαίω όποτε μου ‘ρθει χωρίς να με κοιτάνε όλοι περίεργα. Θέλω να θυμώνω και να το λέω, κι όχι να το πνίγω. Θέλω να αναπνέω στις σχέσεις μου κι όχι να νιώθω εγκλωβισμένη. Θέλω να λέω όχι σε ότι και σε όποιους με ενοχλούν και δε μου ταιριάζουν, και να τους κρατώ έξω απ’ τη ζωή μου.

Θέλω να ζήσω ρε φίλε. Κι όχι απλά να επιβιώσω.

Κρατήστε τις Γιορτές σας, δεν τις χρειάζομαι.

Θέλω πολλά περισσότερα, και πιο ουσιαστικά.

Κι αφού εσείς δε μου τα δίνετε, θα τα βρω μόνη μου.

Κι αν γίνουμε πολλές, κι αλλάξουμε όλες μαζί, παρέα, τότε μπορεί να αρχίσω να γιορτάζω και τη Γιορτή της Μητέρας.

Αλλά μέχρι τότε, μη με ζαλίζετε με αυτήν σας παρακαλώ.

Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω: Έχω να διεκδικήσω τη ζωή μου.

Θα ‘ρθετε μαζί μου?