Μαμά προς Μαμά

Εκεί που πάω να στρώσω, και βαδίζω με ρυθμό σταθερό σε ένα δρόμο που μου δίνει ψυχική και σωματική ισορροπία, και λέω από μέσα μου «Να! Επιτέλους τα κατάφερα! Βρήκα το νόημα της ζωής μου!», ε, μετά από λίγο έρχεται ένα δώρο εξ ουρανού μεν, που μου τα αλλάζει όλα δε, και τα νέα τα σχέδια τα επαγγελματικά που έχω στα σκαριά, και το ρυθμό της καθημερινότητας, και τόσα άλλα…

Μένω έγκυος.

Το θέλαμε εδώ και καιρό ένα δεύτερο παιδί, αλλά δεν ερχόταν. Πέρασα από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, έχω κρατήσει στα χέρια μου πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, όπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση: «Αν θέλει να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει». Και χαλάρωσα, κι έπαψα να το σκέφτομαι.

Ε, και τότε έγινε.

Διανύω τον 2^ο μήνα της εγκυμοσύνης, είμαι στην αρχή ακόμα. Αλλά ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ… Το στομάχι μου είναι ένα πλυντήριο που δουλεύει 24/7, δεν κοιμάμαι καλά, είμαι μονίμως κουρασμένη, και το χειρότερο… η σιελόρροια! Έχω υπερβολική έκκριση σάλιου και φτύνω συνέχεια… Κρατάω μονίμως ένα ποτηράκι στο χέρι και φτύνω, ακόμη και το βράδυ, γι΄ αυτό και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Στο πρώτο μου παιδί ξεκίνησε στο 2^ο τρίμηνο και κράτησε μέχρι την ώρα που γέννησα. Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα το ‘χω για 7 μήνες ακόμα…

Με λίγα λόγια, όσο χαρούμενη είμαι που επιτέλους θα αποκτήσω δεύτερο παιδί, άλλο τόσο απογοητευμένη είμαι από το πώς έχει δυσκολέψει η καθημερινότητά μου. Μπορεί σε κάποιους αυτό να ακούγεται αχάριστο, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε μαθημένες χρόνια στον πόνο και στην πίεση και στα ζόρια χωρίς να παραπονιόμαστε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Και δεν μπορώ να την κρύψω, δεν μπορώ να καταπιεστώ. Το έκανα για χρόνια, αλλά όχι άλλο πια.

Υποφέρω λοιπόν. Αλλά ελπίζω πως σε κανένα μήνα θα είμαι καλύτερα, και θα μπορώ να απολαύσω τις χαρές αυτής της εμπειρίας που αξιώθηκα να ζήσω για δεύτερη φορά στη ζωή μου.

Ο μικρός μου Χρήστος έχει χαρεί πολύ με το νέο, και κρατάει όλη μέρα στα χέρια του τα υπερηχογραφήματα. Τις τελευταίες μέρες είναι κι αυτός ταλαιπωρημένος σαν κι εμένα, περνάει ωτίτιδα, και καθόμαστε οι δυό μας στο σπίτι παρηγορώντας ο ένας τον άλλον…

Ξυπνάμε στις 8 και χουζουρεύουμε στο κρεβάτι μέχρι τις 11 το πρωί κουλουριασμένοι… Εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ λίγο ακόμα, ο Χρήστος με σκουντάει να παίξουμε, γελάμε, φωνάζουμε, ξανακοιμόμαστε για λίγο, μετά του φέρνω φρυγανιές και μπάρες δημητριακών να φάει στο κρεβάτι –όλη την υπόλοιπη μέρα τινάζω κουβέρτες και σεντόνια- και γενικώς περνάμε όσο πιο ανώδυνα και χαλαρά μπορούμε τις μέρες αυτές.

10 μήνες πριν ξεκίνησα το Μαμά προς μαμά, με ένα ποστ αφιερωμένο στη χαρά. Το ξαναδιάβασα πριν λίγο, και χαμογέλασα, γιατί αυτό το ποστ αντιπροσωπεύει πιο πολύ από κάθε άλλο εμένα. Γιατί όσο και να ζορίζομαι, όσο και να το εκφράζω, στο τέλος τώρα πια, πάντα κρατάω τη χαρά. Και μένω στη χαρά.

Με στομάχι-πλυντήριο λοιπόν, με ένα μικροσκοπικό μωράκι στην κοιλιά, με τον μικρό μου Χρήστο στο πλάι μου –ναι, σήμερα για πρώτη φορά γράφω ποστ με το παιδί μου παρέα-, στέλνω τις θερμότερες ευχές μου σήμερα, για την Ημέρα της Γυναίκας, σε όλες μας.

Κι εύχομαι από καρδιάς να ακολουθούμε την εσωτερική μας φωνή, τη δική μας αλήθεια, και να αντιστεκόμαστε σε ό,τι δε μας κάνει καλό και δε μας ταιριάζει.

Να προχωράμε με καμάρι και χαμόγελο για όλα αυτά που αξίζουμε και κατορθώνουμε καθημερινά.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!

Τελικά το αμάξι είναι ο προσωπικός μου χώρος. Σήμερα το πρωί, γυρνώντας απ’ το σχολείο του Χρήστου, έβγαλα αυτή τη φωτογραφία.

Είμαι καθισμένη στη θέση του οδηγού, μόλις έχω παρκάρει κάτω απ’ το σπίτι. Αλλά αρνούμαι να βγω έξω. Κάθομαι και βλέπω τα αυτοκίνητα να περνούν, τους ανθρώπους να τρέχουν, ενώ τα δικά μου πόδια έχουν ριζώσει για τα καλά στο πατάκι κάτω απ’ τα πεντάλ.

Έφυγα πληγωμένη απ’ το σχολείο σήμερα. Το παιδί μου δεν ήθελε να κάτσει. Ενώ φέτος έχει πια προσαρμοστεί αρκετά καλά, υπάρχουν πότε-πότε κι αυτά τα πρωινά. «Να φύγουμε, μαμά, να γυρίσουμε σπίτι», μου έλεγε, ενώ το χειλάκι του είχε σπάσει, κι ήταν έτοιμος να κλάψει.

Όταν βλέπω αυτό το σπάσιμο των χειλιών, σπάω κι εγώ. Είναι χειρότερο απ’ το κλάμα, τουλάχιστον το κλάμα είναι ξέσπασμα, ενώ αυτό το σπάσιμο μου βγάζει κάτι πιο βαθύ…

Και βέβαια παίζει ρόλο που κι εγώ δεν ξύπνησα καλά σήμερα. Μη με ρωτάτε πως και γιατί, σχεδόν ποτέ δεν ξέρω την απάντηση. Απλά κάποιες μέρες είναι καλές, και κάποιες όχι.

Κι ενώ λοιπόν δεν ήμουν καλά, είδα και το παιδί να μη θέλει να κάτσει στο σχολείο, και ένιωσα ένα μεγάλο κύμα θλίψης να με λούζει.

Όμως βρήκα το κουράγιο και του είπα λίγα λόγια τρυφερά, τον αγκάλιασα, τον χάιδεψα, βοήθησε κι η καλή μας η δασκάλα και γρήγορα συνήλθε και με χαιρέτησε στην πόρτα.

Φεύγοντας τον χαιρέτησα κι εγώ, και τον είδα να ξεμακραίνει με αργά βήματα. Έμεινα λίγο ακόμα να δω πως θα προχωρήσει –όταν αρχίζει και τρέχει είναι όλα καλά-, αλλά δυστυχώς οι κουρτίνες δε με άφηναν να δω τη συνέχεια… Κι έτσι έφυγα με την απορία: Τι κάνει; Είναι εντάξει τώρα; Άραγε νιώθει μόνος;

Μπήκα στο αυτοκίνητο να επιστρέψω σπίτι. Στη διαδρομή ήμουν μαγκωμένη, κανένα τραγούδι στο ραδιόφωνο δεν κατάφερε να μου φτιάξει το κέφι. Κι όταν λοιπόν έφτασα κάτω απ’ το σπίτι -για να γυρίσουμε και στην αρχή αυτού του post- δεν μπορούσα με τίποτα να βγω απ’ το αυτοκίνητο.

Δεν το σκέφτηκα, δεν ήταν μια απόφαση του νου. Ποτέ δεν είπα: Τώρα θα κάτσω εδώ για λίγο, δε θα κουνηθώ. Έγινε μόνο του, χωρίς δική μου παρέμβαση. Λες κι είχα βγει από το σώμα μου, κι ανήμπορη το παρακολουθούσα να αφήνεται στη βαρύτητα της γης, αδύναμο να κάνει την παραμικρή κίνηση.

Η θλίψη της ψυχής μου πέρασε στο σώμα μου, και το αιφνιδίασε. Κι έμοιαζε σαν να του λέει:

«Είμαι εδώ και δε φεύγω, αν δε με νιώσεις καλά, μες στο πετσί σου, να καταλάβεις τι δύναμη έχω. Δε θα μου ξεφύγεις τόσο εύκολα, με δουλειές και δράση και διεργασίες του νου. Είμαι εδώ. Κατάλαβέ το».

Κι έτσι παραδόθηκα αμαχητί, το σώμα μου κι εγώ. Έκατσα πραγματικά δεν ξέρω πόση ώρα ακίνητη, σε μια υποτυπώδη επαφή με την πραγματικότητα γύρω μου, υπνωτισμένη σαν ζόμπι από τη θλίψη μου.

Μόλις τέλειωσε όλο αυτό, έβγαλα τη φωτογραφία και βγήκα έξω νιώθοντας πολύ καλύτερα: Όχι χαρούμενη, αλλά τουλάχιστον πιο ήρεμη. Γιατί βίωσα τη θλίψη μου, έστω και μ’ αυτό το σιωπηλό τρόπο, δεν την αγνόησα, δεν την στρίμωξα μες στις πολλές υποχρεώσεις, αλλά της έδωσα χώρο, την αναγνώρισα.

Πηγαίνοντας προς το σπίτι, ένας δυνατός αέρας με ταρακούνησε για τα καλά. Πριν προλάβει να κοπάσει, του ‘πα να στείλει στο παιδί μου μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλί να του κρατάνε συντροφιά μέχρι το μεσημέρι.

Προχώρησα με βήμα ζωηρό, κι ένιωσα ένα δειλό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου.

«Θα τα καταφέρουμε και σήμερα παιδί μου» μονολόγησα, κι έβαλα το κλειδί στην πόρτα.

 

Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου. Επειδή θα περίμενα για πολλή ώρα, πήρα να διαβάσω ένα γυναικείο περιοδικό μόδας που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι.

Άρχισα να ξεφυλλίζω αργά-αργά τις σελίδες.

Σε κάθε σελίδα ξυπνούσαν αναμνήσεις, κι είδα όλα αυτά που κοιτούσα από μικρό παιδί, τότε που ρουφούσα τα μηνύματα και τα κρυφά νοήματα χωρίς να ξέρω πόσο πολύ θα με πλήγωναν.

Πόσα χρόνια είχα να πιάσω ένα τέτοιο περιοδικό στα χέρια μου…

Όμως στην εφηβεία μου τα ξεκοκάλιζα. Θυμάμαι για ώρες που καθόμουν και τα διάβαζα, λάτρευα τη μόδα και παρακολουθούσα τις τάσεις με μανία. Μου άρεσαν κυρίως τα ατίθασα ρούχα και μαλλιά, περίεργοι συνδυασμοί που ξεπερνούσαν αυτά που είχε συνηθίσει το μάτι.

Και διάβαζα. Διάβαζα τα άρθρα για ομορφιά, για μαλλιά, για το σώμα. Δεν τα πολυακολουθούσα η αλήθεια είναι, ήμουν πάντοτε πιο πολύ αγοροκόριτσο παρά κοκέτα, αλλά μου άρεσαν, κι ότι μου ταίριαζε το υιοθετούσα: φορούσα περίεργα αρώματα, πολύχρωμα ρούχα, και διένυα την νεότητά μου άλλοτε με θάρρος κι άλλοτε με δειλία. Κυρίως με δειλία.

Θυμάμαι που κοιτούσα και για ώρες το σώμα μου στον καθρέφτη. Ποτέ δε μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Θυμάμαι τις δίαιτες, και τις ανασφάλειες, και τις διατροφικές διαταραχές, και τα ατέλειωτα σκοτεινά βράδια να σκέφτομαι τα αγόρια που αγαπούσα και που δε θα μ’ αγαπούσαν ποτέ αν δεν έχανα 10 κιλά, και δεν είχα πιο μικρή μύτη, και δεν περπατούσα πιο αγέρωχα, και πιο καμαρωτά.

Και πονάω για εκείνα τα χαμένα χρόνια. Πονάω για τις στιγμές που δεν έζησα με γέλιο, αλλά με πόνο. Πονάω για τα θλιμμένα μάτια μου που ποτέ δεν έμεναν ικανοποιημένα από μένα. Πονάω για τον ατέλειωτο πόνο και την ταλαιπωρία που υπέστη το σώμα μου, το καημένο μου το σώμα, και για τη χαρά που έχασα, για τη χαρά που δεν έζησα.

Και θυμώνω για αυτή τη βιομηχανία που προβάλλει τα λαμπερά κάτασπρα χαμόγελα, τα σαρκώδη χείλη, τις αισθησιακές πόζες, τα γυμνά κορμιά που φωνάζουν σεξ κι όχι ομορφιά, όχι μητρότητα, όχι γαλήνη. Θυμώνω για αυτά τα περιοδικά που ακόμα και σήμερα, τώρα πια το βλέπω καθαρά, προωθούν κάτι ψεύτικο, κάτι που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ εμείς οι γυναίκες, γιατί είναι κάτι που δεν είμαστε εμείς, γιατί εμείς είμαστε πιο άξιες, και πιο σημαντικές, και πιο ικανές, και πιο υπέροχες από 2 στεγνά πόδια κι ένα λάγνο βλέμμα.

Εγώ ξύπνησα κάπου εκεί στα 30 μου χρόνια. Και κατάλαβα πόσο μακριά από την ανθρώπινη ψυχή, από την ουσία της ζωής, από την αληθινή και πηγαία ομορφιά είναι όλα αυτά.

Και κατάλαβα πως η βιομηχανία της λάμψης πατάει πάνω στη γυναικεία ανασφάλεια, στην  ανάγκη μας να αρέσουμε και να είμαστε όμορφες, για να μας διαλύσει. Για να μας πάρει όλα μας τα λεφτά, και να μας κάνει κάποιες άλλες, να μας κάνει κινούμενα κορμιά χωρίς ζωή, χωρίς ψυχή.

Οι εικόνες αυτές είναι παντού, και μας κατακλύζουν, και περνάνε στο υποσυνείδητο άθελά μας, και μετά ό,τι και να δούμε στον καθρέφτη μας, πρόσωπο, στήθος, μπούτια, κοιλιά, ποτέ δεν είναι αρκετά καλά. Δεν είναι εύκολο να τις αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας, αλλά μπορούμε να τις αγνοούμε όσο πιο συχνά γίνεται. Όταν βλέπουμε πολλή χρυσόσκονη και λάγνα χείλια να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού.

Και να ανοίγουμε τα μάτια στην αληθινή ομορφιά:

Αυτές είναι φωτογραφίες της Jade Beall, μιας Αμερικανίδας που φωτογραφίζει αληθινές κι υπέροχες μητέρες σαν εμάς. Εμένα με βοηθούν πολύ αυτές οι εικόνες, γιατί σε αυτές αντικρύζω και το δικό μου σώμα, και δε νιώθω πια μόνη. Βλέπω πως δεν είμαι μόνο εγώ που δεν έχω τέλειες γραμμώσεις, ή τέλεια δόντια, αλλά είμαστε πολλές, κι είμαστε τόσο μοναδικές μέσα στην αυθεντικότητά μας…

Υπάρχει σήμερα ένα παγκόσμιο κίνημα που υποστηρίζει και προωθεί την αυθεντική και πηγαία γυναικεία υπόσταση. Ας ταχθούμε με αυτό το κίνημα, κι ας αγνοήσουμε τις λαμπερές, τις ψεύτικες καρικατούρες που μας γέμιζαν τύψεις και πόνο τόσα χρόνια…

Ας στρέψουμε το βλέμμα στην αλήθεια, για να βρούμε τη δική μας αλήθεια ξανά.

Συμφωνείτε;