Μετά τον Αύγουστο που έχασα το δεύτερο παιδί μου, το σώμα μου έχει αλλάξει.
Τα κιλά της εγκυμοσύνης, η πλαδαρότητα, η κοιλιά είναι ακόμα εδώ. Μετά την πρώτη μου γέννα τα είχα χάσει όλα γρήγορα, αλλά αυτή τη φορά όχι.
Λες και το σώμα μου αρνείται να αφήσει την ανάμνηση του παιδιού αυτού.
Αχ, αλλά εγώ παλεύω όλους αυτούς τους μήνες να δεχτώ ξανά αυτό το σώμα.
Που το αγαπώ και το ευγνωμονώ για όλα όσα έχει καταφέρει, για το πόσο δύσκολα πέρασε στον τοκετό, και πως συνεχίζει υπέροχο και υγιές να με κρατάει στη ζωή.
Το αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να το αποδεχτώ.
Κοιτάζω τα πόδια μου στον καθρέφτη, και δεν τα αναγνωρίζω.
Είχα για χρόνια συμφιλιωθεί με πιο αδύνατα πόδια, και πιο λεπτή μέση, και τώρα δυσκολεύομαι να κοιτάξω κατάματα την πραγματικότητα.
Και δυσκολεύομαι γιατί νιώθω και άσχημα που δεν μπορώ να αποδεχτώ λίγα κιλά παραπάνω, ενώ πέρασα τόσα πολλά.
Νιώθω άσχημα που ενώ αγαπάω τόσο πολύ, και πονάω για το χαμένο μου παιδί, δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το σώμα που το κουβάλησε 7 μήνες.
Με την κοιλιά αυτή που κουβάλησε με θάρρος και δύναμη, και ζωή και θάνατο.
Απ’ τον Αύγουστο λοιπόν φοράω τα ίδια και τα ίδια: τα λίγα ελάχιστα ρούχα που μου κάνουν, και μερικά ακόμα που αγόρασα με βαριά καρδιά. Κι έχω έξω απ’ την ντουλάπα μου τα παλιά μου παντελόνια, πάνω σε ένα έπιπλο ακουμπισμένα, και τα κοιτάζω κάθε μέρα, με την ελπίδα πως σύντομα θα τα ξαναφορέσω.
Πριν λίγες μέρες θυμήθηκα αυτό που είχα γράψει πριν καιρό.
Το διάβασα, και συγκινήθηκα, γιατί κάποτε είχα συμφιλιωθεί με το σώμα μου.
Και θυμήθηκα μέσα απ’ αυτό το Post ότι κάποτε το αγκάλιαζα. Και με τη σκέψη αυτή, όταν μπήκα στο ντους μετά από λίγες ώρες, δοκίμασα να το αγκαλιάσω ξανά.
Με σαπουνάδες στα χέρια, αγκάλιασα στήθος, κοιλιά, χέρια, πόδια, ψιθυρίζοντας «σ’ αγαπώ». Άφησα τα χέρια μου να γλιστρήσουν παντού, σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου, με προσήλωση και συγκίνηση.
Το έκανα για λίγα λεπτά, συνειδητά.
Κι από τότε το κάνω κάθε μέρα, εδώ και τρεις εβδομάδες.
Κι έτσι έφτασα στο σήμερα.
Σήμερα που φόρεσα το καινούριο μου το παντελόνι, το Large, που αγόρασα προχτές.
Ένα παντελόνι μαλακό, ζεστό, που δε με πιέζει, και με κάνει να νιώθω ανάλαφρη και όμορφη.
Έφτασα στο σήμερα, που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πως αυτό το σώμα, είναι το σώμα που κουβάλησε 2 παιδιά, που πενθεί κι αυτό μαζί με μένα, που δεν μπορεί και δε θέλει να αλλάξει ακόμα.
Είναι το καινούριο μου σώμα, το σώμα της απώλειας, το σώμα της νέας μου ζωής, το σώμα της σοφίας και της γνώσης. Το σώμα μου είναι εγώ, είναι τα 37 μου χρόνια και ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Το αγκαλιάζω σε κάθε ντους, του φοράω ρούχα μαλακά και ζεστά, και το αγγίζω γεμάτη ευγνωμοσύνη για ό,τι έχει φέρει, για ό,τι μου έχει προσφέρει.
Δε θέλω να αδυνατίσω. Η μάλλον δε με νοιάζει. Αποφάσισα την ενέργεια που θα έδινα σε μία δίαιτα, να την δώσω στο να αγαπήσω ξανά το σώμα μου, όπως κι αν είναι.
Γιατί η δίαιτα είναι κάτι το επιφανειακό και το πρόσκαιρο, ενώ η αγάπη για το σώμα μου είναι κάτι βαθύ, που κρατά για μια ζωή.
Αυτό που θέλω είναι να αποδεχτώ το σώμα μου, ακόμα και στα δύσκολα. Να αποδεχτώ εμένα, και επιτέλους να μη θέλω να με διορθώνω διαρκώς.
Για λίγο, για όσο μπορώ, ας αφεθώ σε αυτό που μου συμβαίνει, χωρίς κριτική και χωρίς διάθεση αλλαγής.
Νομίζω πως το κατάφερα. Είμαι σίγουρα πολύ κοντά.
Τα παντελόνια που δε μου κάνουν, τα καταχώνιασα βαθιά μες στην ντουλάπα, μέχρι να βρω που θα τα χαρίσω.
Δε γυρίζω πίσω πια. Εδώ που είμαι, με αυτά που έχω, με αυτό το σώμα και αυτή την καρδιά, θα πορευτώ από ‘δω κι εμπρός.
Έχω το σώμα που μου έδωσε το δεύτερο παιδί μου.
Κι είναι το σοφότερο, και το ομορφότερο σώμα που είχα ποτέ.