Μαμά προς Μαμά

Χτες το πρωί, βρήκα ένα γράμμα στην πόρτα μου.

Ήταν από ένα παιδί της πρώτης δημοτικού.

Έγραφε με στρογγυλά, όμορφα γράμματα, τα παρακάτω:

«Είμαι 6 χρονών. Έχω μάθει ήδη, να γράφω και να διαβάζω αρκετές λέξεις. Παίζω, γελάω, είμαι χαρούμενος. Αλλά καμιά φορά πιέζομαι.

Και ίσως να μην το βλέπετε εσείς οι μεγάλοι. Ίσως να μην έχω κι εγώ τη δύναμη πάντα να το πω.

Αλλά πιέζομαι.

Δεν μπορώ να κάνω με ευκολία όμορφα και στρογγυλά τα γράμματα.

Το χέρι μου δεν είναι ακόμα έτοιμο.

Αλλά προσπαθώ, γιατί βλέπω πόσο πολύ το θέλουν και η δασκάλα μου, και οι γονείς μου.

Και πιέζομαι να γράφω τα φυλλάδια στο σπίτι. Και την αντιγραφή.

Το κουκλόσπιτό μου με περιμένει να παίξουμε, αλλά εγώ δεν προλαβαίνω πάντα.

Έχω διάβασμα.

Και μετά έχω και δραστηριότητα.

Αλλά εγώ θέλω να παίξω. Και θέλω να τρέξω. Χωρίς κανόνες, ελεύθερα κι απλά.

Και το θέλω όχι από καπρίτσιο. Το θέλω γιατί αυτό έχει ανάγκη το σώμα μου. Αυτό έχει ανάγκη η ηλικία μου.

Δε με νοιάζει, δε θέλω να μάθω από τώρα αγγλικά.

Είμαι χαρούμενος, είμαι γελαστός, αλλά καμιά φορά πιέζομαι.

Στο σχολείο είμαι τόσες ώρες καθισμένος σε μια καρέκλα.

Και στο διάλειμμα ίσα που προλαβαίνω να ξεμουδιάσω, και το κουδούνι χτυπάει ξανά.

Ακολουθώ τους κανόνες, υπακούω, και ξέρω πως πρέπει να το κάνω, αλλά κι αυτό με πιέζει.

Δεν είναι εύκολο για μένα να μπω σε καλούπια, είμαι μόλις 6 χρονών.

Θα μπω όμως, και θα μάθω αυτά που πρέπει να μάθω, και όλα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν.

Έχω καταλάβει πως λειτουργεί η κοινωνία μας, μη με νομίζετε μικρό.

Όλα τα ξέρω κι όλα τα καταλαβαίνω.

Θέλω όμως να σας ζητήσω μια χάρη:

Να με αφήνετε να παίζω λίγο παραπάνω.

Και να χαίρεστε όταν προσπαθώ.

Κι όχι μόνο όταν κάνω στρογγυλά γράμματα.

Και να μη μου φωνάζετε.

Γιατί προσπαθώ πολύ, πάρα πολύ.

Μπορεί να μην το βλέπετε, μπορεί να μην το λέω, αλλά το κάνω. Πάντα, κάθε στιγμή.

Είμαι μικρός. Αλλά είμαι και μεγάλος.

Θέλω χώρο, αγκαλιά, κι αποδοχή των αναγκών μου.

Και λιγότερα φυλλάδια».

Σπάω το κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες να καταλάβω γιατί δε μου αρέσει καθόλου η Γιορτή της Μητέρας. Είμαι παράξενη? Είμαι ξινή? Είμαι ψυχρή? Όχι, αφού δεν είμαι τίποτα από τα παραπάνω.

Τότε γιατί?

Χτες, σε μια βιωματική συνάντηση με άλλους γονείς, ανήμερα της περίφημης Γιορτής, αγκαλιάστηκα και έκλαψα για ώρα με μια φίλη μου μαμά που βίωσε κι αυτή πρόσφατα απώλεια εγκυμοσύνης. Αφεθήκαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης, και κλαίγαμε για ώρα, ενώ οι κοιλιές μας τραντάζονταν η μία πάνω στην άλλη.

Οι άδειες μας κοιλιές.

Οι πονεμένες μας κοιλιές.

Και τότε κατάλαβα. Γιατί αυτή η Γιορτή δε μου λέει τίποτα.

Είναι γιατί αυτό το μαζικό “Χρόνια Πολλά”, που απευθύνεται σε όλες μας τη μέρα αυτή, είναι σαν να μην απευθύνεται σε καμία τελικά.

Γιατί είναι τόσο λίγο, κι είναι τόσο παραπλανητικό.

Γιατί την επόμενη μέρα, όλα γίνονται ίδια ξανά.

Ο πόνος ίδιος, η εξάντληση η ίδια, η μη φροντίδα του εαυτού η ίδια, η αυταπάρνηση η ίδια, η θυσία η ίδια.

Γιατί έτσι είμαστε οι σύγχρονες μανάδες του δυτικού πολιτισμού.

Δεκάδες ρόλοι, γεμάτοι πράξεις, μα με λίγη αυτογνωσία, με λίγη συναίσθηση.

Τα σώματά μας πονάνε, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού όταν έχουμε περίοδο χαπακωνόμαστε με αναλγητικά, και συνεχίζουμε στους ίδιους φρενήρεις ρυθμούς, αντί να σεβαστούμε το αίμα που κυλά από την μήτρα μας, και να καταναλώσουμε τροφές που μας φροντίζουν.

Τα βράδια δεν κοιμόμαστε, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού το τελευταίο πράγμα που κοιτάμε πριν κοιμηθούμε είναι το κινητό μας, αντί να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να πιούμε ένα ζεστό χαμομήλι.

Τα δερματικά μας φουντώνουν, κι αναρωτιόμαστε γιατί.

Αφού πασαλείβουμε το δέρμα μας με αντιβιοτικά, αντί να αλαφρύνουμε την ψυχή μας από τα βάρη της, γιατί αυτά είναι η αιτία των δερματικών μας.

Ή, ας το πω αλλιώς:

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγείρεψες ένα φαγητό με ηρεμία, με αγάπη, εστιασμένη σε αυτό κι όχι και σε χίλια άλλα δυό πράγματα?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που παράτησες τον νεροχύτη γεμάτο κι άραξες σε μια καρέκλα για 10 λεπτά χωρίς να κουνηθείς?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν πήγες το παιδί στην απογευματινή του δραστηριότητα κι αντ’ αυτού πήγατε μια βόλτα?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια βόλτα στη φύση, χωρίς να κοιτάξεις το ρολόι ή το κινητό σου?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρισες στον εαυτό σου ένα απόγευμα βαθιάς και ουσιαστικής χαλάρωσης?

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες με λόγια αυθεντικά κι αληθινά σε μια φίλη σου, που της είπες όλα αυτά που την αφορούν στην ίδια κι όχι σε όλους τους άλλους?

Η εποχή μας δε χαρίζεται στις γυναίκες, δε χαρίζεται στις μητέρες. Και για μας, είναι εύκολο να βρίσκουμε πάντα δικαιολογία την έλλειψη χρόνου, τα παιδιά, τις ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.

Όμως να ξέρουμε, πως αν δεν αλλάξουμε σύντομα ζωή και προτεραιότητες, δε θ’ αργήσει η μέρα που θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα μετανιώσουμε για τη ζωή που πέρασε, και δε βιώθηκε αληθινά.

Η αλλαγή της ζωής δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όλες μας ψάχνουμε για το μαγικό χάπι που θα μας δώσει ένας ειδικός, ή ακόμα κι ένα ποστ σαν κι αυτό, και θα μας κάνει να τα λύσουμε όλα.

Όμως η αλλαγή θέλει χρόνο. Και θέλει και προσπάθεια, και κόπο, και εστίαση πάντα στον στόχο: Να ζήσουμε μια ζωή αυθεντική.

Θα πέσουμε, θα ξανασηκωθούμε, όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά λύσεις υπάρχουν, κι οι δικαιολογίες δεν είναι ποτέ αρκετές: Πάντα θα βρεθεί μια φίλη να κρατήσει το παιδί μας μία στις τόσες για να κάνουμε κάτι για μας . Μπορούμε όλες μας να βρούμε 10 λεπτά μέσα στη μέρα για λίγη γυμναστική, για λίγο περπάτημα.  Μπορούμε να στείλουμε το παιδί για λίγο καιρό με ασιδέρωτα ρούχα στο σχολείο, για να δώσουμε περισσότερο χρόνο στο μαγείρεμα φαγητών θρεπτικών, που θα φέρουν την αγάπη και την καλή μας ενέργεια.

Τι να το κάνω το “Χρόνια Πολλά” μιας κοινωνίας που δε με στηρίζει ποτέ και πουθενά?

Που δε μου δίνει άδειες μητρότητας, που απαιτεί να δουλεύω σαν το σκυλί για ένα ξεροκόμματο, που με θέλει καλοχτενισμένη και καλοφτιαγμένη σαν κούκλα βιτρίνας?

Εγώ θέλω αγκαλιές και κλάματα, θέλω αγάπη και φροντίδα, θέλω όποτε έχω ανάγκη να αφήνομαι, να είμαι αληθινή και να κλαίω όποτε μου ‘ρθει χωρίς να με κοιτάνε όλοι περίεργα. Θέλω να θυμώνω και να το λέω, κι όχι να το πνίγω. Θέλω να αναπνέω στις σχέσεις μου κι όχι να νιώθω εγκλωβισμένη. Θέλω να λέω όχι σε ότι και σε όποιους με ενοχλούν και δε μου ταιριάζουν, και να τους κρατώ έξω απ’ τη ζωή μου.

Θέλω να ζήσω ρε φίλε. Κι όχι απλά να επιβιώσω.

Κρατήστε τις Γιορτές σας, δεν τις χρειάζομαι.

Θέλω πολλά περισσότερα, και πιο ουσιαστικά.

Κι αφού εσείς δε μου τα δίνετε, θα τα βρω μόνη μου.

Κι αν γίνουμε πολλές, κι αλλάξουμε όλες μαζί, παρέα, τότε μπορεί να αρχίσω να γιορτάζω και τη Γιορτή της Μητέρας.

Αλλά μέχρι τότε, μη με ζαλίζετε με αυτήν σας παρακαλώ.

Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω: Έχω να διεκδικήσω τη ζωή μου.

Θα ‘ρθετε μαζί μου?

Η φετινή χρονιά είναι από τις πιο δυνατές και ανατρεπτικές της ζωής μου:

• Σταμάτησα να δουλεύω,
• Έμεινα ξανά έγκυος,
• Έκανα νέες πολύτιμες φίλες,
• Συνδέθηκα περισσότερο από ποτέ με εμένα.

Το θέμα της δουλειάς με απασχολούσε καιρό. Δούλευα τα τελευταία χρόνια από το σπίτι, αλλά το εισόδημά μου δεν ανταποκρινόταν σε καμία περίπτωση στον κόπο και το χρόνο που αφιέρωνα. Κι αφού το πάλεψα αρκετό καιρό, είπα να κάνω ένα διάλειμμα, και να δω πως είναι η ζωή χωρίς εργασία. Στην αρχή ένιωσα μετέωρη, δεν το είχα ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα. Αλλά σιγά-σιγά βρήκα τις ισορροπίες μου, κι η μέρα άρχισε να γεμίζει και πάλι από τόσα πολλά πράγματα… Η αλήθεια είναι πως και μόνο το γεγονός ότι μεγαλώνω σχεδόν αποκλειστικά μόνη το παιδί μου, μου γεμίζει ολόκληρη τη μέρα! Κι αφού έφυγαν τα επαγγελματικά πλάνα από το μυαλό και την καθημερινότητά μου, με είδα να χαλαρώνω, να εστιάζω περισσότερο στον εαυτό μου (έλυσα θέματα υγείας που με ταλάνιζαν για χρόνια), και να επενδύω το χρόνο μου σε πράγματα και ανθρώπους που αξίζουν.

Όταν λοιπόν είχα ήδη σταματήσει μερικούς μήνες τη δουλειά, ανακάλυψα ότι είμαι ξανά έγκυος -ενώ είχα σχεδόν πια πειστεί ότι δεν θα τα καταφέρουμε δεύτερη φορά.  Τότε ένιωσα αμέσως ότι αυτό το παιδί συμβολίζει την αστείρευτη δύναμη που έχω σαν γυναίκα, σαν μάνα, σαν άνθρωπος, και που την ανακάλυψα μετά από ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν που μου συνέβη μες στη χρονιά. Κι όσο δύσκολη κι αν είναι η δεύτερη εγκυμοσύνη μου –με πολλά και έντονα συμπτώματα- κάθε μέρα νιώθω ευγνωμοσύνη που βιώνω ξανά το θαύμα της ζωής να σωματοποιείται εντός μου, και δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να μου στερήσει αυτή τη χαρά, ούτε για μισό λεπτό.

Χωρίς δουλειά λοιπόν, με ένα μωρό στην κοιλιά, κι ένα παιδί χωμένο στα πόδια μου όλη μέρα, στράφηκα χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτά που μου κάνουν καλό. Αποφασισμένη να μην αφήνω ούτε χαραμάδα πια σε καταστάσεις και ανθρώπους που με πληγώνουν, επένδυσα το χρόνο και τη ζωή μου σε  αυτά που η ψυχή μου λαχταρούσε.

Χωρίς λεφτά, αλλά με γεμάτη καρδιά, έδωσα  χώρο και χρόνο σε νέες φιλίες και ανανέωσα παλιές  που αποδείχτηκαν όλες διαμάντια, και βάλσαμο στην πληγωμένη μου καρδιά. Κι έτσι τώρα πια αφήνω στοίβες άπλυτα πιάτα, στοίβες άπλυτα ρούχα, κρεβάτια άστρωτα και παιχνίδια σκορπισμένα παντού και χαμογελώντας τρέχω στους ανθρώπους που αγκαλιάζουν την ψυχή μου. Κλείνω τα μάτια, ακουμπάω την κοιλιά μου, και οραματίζομαι το μικρό μου το μωρό που με παίρνει απ’ το χέρι και με οδηγεί σε λιβάδια γεμάτα μυρωδάτο χαμομήλι. Μαγειρεύω αργά, με αγάπη και συγκίνηση που ακόμα έχω φαγητό να τρώω, κι όλα μου μοιάζουν πεντανόστιμα. Βιώνω μια ζωή που μου αξίζει, σε ρυθμούς που ταιριάζουν στο σώμα μου, μια ζωή φαινομενικά απλή, αλλά τόσο πλούσια.

Φέτος είναι η χρονιά της ευγνωμοσύνης. Για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και μου κάνουν τόσο καλό, για το τραπέζι της κουζίνας που, παρόλες τις δυσκολίες έχει ακόμα γεμάτα πιάτα, για το δεύτερο παιδί που έρχεται να ολοκληρώσει το ταξίδι μου στη μητρότητα, αλλά και για μένα και το σώμα μου, που τώρα πια, με μεγάλη συγκίνηση το λέω, τα αγαπώ τόσο πολύ.

Τα επαγγελματικά μου θα περιμένουν για λίγο καιρό. Μου λείπουν πότε-πότε, αλλά είμαι σίγουρη πως μέσα από αυτό το διάλειμμα θα βγω σοφότερη, πιο ώριμη και πιο έτοιμη από ποτέ για το επόμενο βήμα. Και δε θέλω να βιάζομαι πια. Μια ζωή βιάζομαι, να τελειώσω τη σχολή, να προλάβω το λεωφορείο, να βρω καλή θέση στο σινεμά. Όχι άλλο.

Τώρα πια θέλω να ζω τη ζωή που μου αξίζει. Χωρίς βιασύνες, χωρίς άγχος για το αύριο, ζώντας στο τώρα κάθε στιγμή.

Μπορεί να μην είναι μια λαμπερή ζωή, αλλά επιτέλους, για πρώτη φορά, είναι η αληθινά δική μου ζωή.