Αποχαιρετώντας νησιά και ανθρώπους το καλοκαίρι

Θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να μας ρίχνει νερό στο δρόμο καθώς επιστρέφαμε τέλος καλοκαιριού απ’ το χωριό στην Αθήνα. Για να κυλήσει το ταξίδι μας ήρεμα και ομαλά, όπως το νερό.

Θυμάμαι κι εμένα, από μικρό παιδί, που μόλις έχανα το βλέμμα μου απ’ το νησί (τη Λευκάδα), έβαζα πάντα τα κλάματα. Ποτέ δεν ήθελα να φύγω, ποτέ το καλοκαίρι δεν ήταν αρκετό. Και τι να λέμε, ποτέ δεν είναι.

Καλοκαιρινοί αποχαιρετισμοί. Ιδρωμένες αγκαλιές, κάτω απ’ τον ήλιο τον καυτό, με τις εξατμίσεις αναμμένες να σηματοδοτούν το τέλος της σαιζόν.

Έτσι και φέτος, είχα ήδη τους πρώτους μου αποχαιρετισμούς, κι ας είμαστε ακόμα στον Ιούλιο. Ο πρώτος ήταν που χαιρέτησα για μια ακόμη φορά το νησί μου, κουνώντας το χέρι μου, σαν μικρό παιδί, και πλημμυρισμένη με ένα αίσθημα παραίτησης, αυτό που λέει πως όσο και να προσπαθήσω, δεν μπορώ να ‘χω τη Λευκάδα όσο τη θέλω. Πάντα θα μου ξεγλιστρά, και πάντα το καλοκαίρι, σαν το νερό μέσα απ’ τις φούχτες μας.

Κι ο δεύτερος. Αχ, ο δεύτερος. Νάτος, στη φωτογραφία. Η αδερφή μου κι εγώ, που χαιρετιόμαστε στη Θεσσαλονίκη, μετά από αρκετές μέρες που βρεθήκαμε μαζί, όπως κάθε καλοκαίρι.

Αποχαιρετώντας νησιά και ανθρώπους το καλοκαίρι

Ο φωτογράφος δεν έπιασε τη σκηνή της αγκαλιάς, όπως του ζήτησα. Έπιασε όμως το αμέσως μετά, τα χέρια μας δεμένα, για λίγο ακόμα, για όσο περισσότερο γίνεται.

Κι έπιασε και μένα, με ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα, και λίγο γερασμένο. Τι περίεργο…

Δε με έχω ξαναδεί έτσι. Δεν είμαι πια μικρή, αλλά δεν είμαι και μεγάλη. Στα 37 μου, θα ‘λεγε κανείς ότι δείχνω όσο είμαι. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Κι όμως, σ’ αυτή την τόσο μικρή στιγμή, μοιάζω γριά. Μ’ ένα πρόσωπο σπασμένο απ’ τη θλίψη του αποχωρισμού, αυτού που όσες φορές κι αν τον βιώσεις, δεν τον συνηθίζεις ποτέ. Ίσα-ίσα, το αντίθετο. Όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο βαρύς, γιατί βαραίνεις κι εσύ, κι οι πλάτες σου, και τα πόδια, κι οι αναμνήσεις γίνονται πια τόσες πολλές που πονάει το κεφάλι σου, σαν να μη χωράει άλλες.

Δε συνηθίζονται οι αποχωρισμοί. Γίνονται απλά αποδεκτοί, για να μπορούμε να προχωρήσουμε, να μη σωριαστούμε χάμω. Μπαίνει ένα απότομο στοπ στο κλάμα, χαλαρώνουν τα χέρια κι απομακρύνονται απ’ το άλλο σώμα, το αγαπημένο, κι όλα παίρνουν το δρόμο που πρέπει. Το δρόμο που διαλέξαμε στη ζωή, όταν ζυγιάσαμε τα υπέρ και τα κατά, κι είπαμε «ξεκινάμε, κι όπου μας βγάλει».

Αχ πόσο μου λείπει η αδερφή μου. Κι όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ. Κι αυτή, κι άλλοι πολλοί φευγάτοι… Που αυξάνονται, όλο και αυξάνονται. Κι ώρες-ώρες πολύ στενοχωριέμαι…

Όμως και πόσο χαίρομαι. Που έχω ανθρώπους να αποχαιρετάω, και δάκρυα να χύνω, που έχω αγκαλιές να χώνομαι και πρόσωπα να αγγίζω τρυφερά.

Κι όσο αποχαιρετώ, τόσο και καλωσορίζω. Νέες φιλίες, νέες αγάπες, νέες στιγμές. Και νέους αποχαιρετισμούς.

Όλα επαναπροσδιορίζονται. Με το χρόνο, με την απόσταση, ξαναγεννιούνται, ή σβήνουν, ανάλογα με τις επιθυμίες και τις επιλογές μας.

Αλλά όλα είναι ακόμα εδώ, στο χέρι μας.

Τρώω καρπούζι και θυμάμαι, και πληκτρολογώ και βουρκώνω, σκουπίζοντας τα μάτια μου απ΄ το φόρεμά μου.

Οι αποχωρισμοί κρύβουν μέσα τους τόση αγάπη.

Και νιώθω τόσο τυχερή που αγαπάω και αγαπιέμαι. Τόσο πολύ.

Ένα μικρό κείμενο για τη μεγάλη αδερφική αγάπη

Από παιδί θυμάμαι πως ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω το αποδέχομαι, το καταπίνω και προχωράω με θάρρος μπροστά.
Έτσι ήμουν πάντα, έτσι είμαι και τώρα.
Κι όταν η μικρή και μοναδική μου αδερφή αποφάσισε να μείνει μόνιμα σε άλλη πόλη, μακριά μου, το αποδέχτηκα με χαρά.
Γιατί ήξερα πως αυτό θέλει, και πως θα ‘ναι ευτυχισμένη.
Κι έτσι προχωράω στη ζωή χωρίς την αδερφή μου στο πλάι μου.
Το αποδέχτηκα. Αλλά δεν το συνήθισα.

Ένα μικρό κείμενο για τη μεγάλη αδερφική αγάπη
Γιατί πώς να συνηθίσω χωρίς την αγκαλιά της;
Ή χωρίς τα μεγάλα της μάτια να με κοιτάνε γεμάτα αγάπη;
Χωρίς τις βόλτες, και τις λαιμαργίες μας, και τις ατέλειωτες αναλύσεις μας που πάντα καταλήγουν σε γέλια νευρικά;
Πώς να συνηθίσω να ζω χωρίς τον άνθρωπο που μεγαλώσαμε παρέα, στο ίδιο δωμάτιο, και μοιραζόμαστε τόσα πολλά.
Που έχουμε τις ίδιες αναφορές, την ίδια βάση, που μ’ ένα βλέμμα λέμε χίλιες λέξεις.
Που γεννηθήκαμε απ’ τους ίδιους γονείς, τους καλούς μας τους γονείς.
Όχι, δε συνηθίζεται η απόσταση. Απλά μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτήν.
Αδερφές. Γυναίκες. Μάνες.
Προχωράμε τώρα πια η καθεμιά στο δικό της δρόμο.
Εστιάζουμε στις οικογένειές μας, εκεί αφιερώνουμε το χρόνο και τη ζωή μας.
Εκεί δίνουμε την ενέργεια, τα γέλια μας, τα τρεξίματα και τις αγωνίες μας.
Αλλά η απουσία είναι πάντα εκεί, μας συνοδεύει όπου κι αν πάμε.
Περπατάμε παράλληλα, μακριά η μία από την άλλη.
Και πάντα κάτι λείπει.
Γι’ αυτό και οι αγκαλιές του αποχαιρετισμού είναι τόσο δυνατές, κι ατέλειωτες, και πλημμυρισμένες στα δάκρυα. Κάθε φορά.
Οι αγκαλιές που κρύβουν μέσα τους όλα όσα δεν είπαμε και δε μοιραστήκαμε τόσον καιρό.
Είναι οι αγκαλιές που κρύβουν μέσα τους την αγάπη του κόσμου όλου: την αδερφική αγάπη.
Αυτή την αγάπη που δεν την ταρακουνά καμιά απόσταση, γιατί φωλιάζει βαθιά στα παιδικά μας χρόνια, κι έχει ρίζες τόσο γερές που θεριεύουν μέρα με τη μέρα.
Κι ας είμαστε μακριά, ξέρω πως είμαστε πάντα κοντά.
Μήπως τελικά δεν έφυγες ποτέ;