Η ζωγραφιά που μου άλλαξε τη μέρα

Ξύπνησα κουρασμένη, φορτωμένη, με σώμα βαρύ. Κι εκεί που τριγυρνούσα σαν ζόμπι, μου ‘ρθε, μετά από χρόνια, ξαφνικά, να ζωγραφίσω. Διάλεξα τα λαδοπαστέλ, που έχουν γεμάτο και ζωντανό αποτέλεσμα. Πήρα ένα κουτάκι του γιού μου, και πήρα και κάτι παλιά, δικά μου, που ανακάλυψα με ενθουσιασμό πριν από καιρό, στο πατρικό μου.

Ξεκίνησα με τα παλιά. Πιάνω ένα κίτρινο, το ακουμπάω στο χαρτί, σίγουρη ότι θα έχω ένα λείο και γρήγορο αποτέλεσμα. Αλλά διαψεύστηκα τόσο απότομα…Το λαδοπαστέλ είχε ξεραθεί μετά από τόσα χρόνια, και με κόπο κατάφερα να τραβήξω μερικές γραμμές, που βγήκαν τόσο άγριες. «Μας ξέχασες τόσον καιρό. Μας καταχώνιασες σε μια γωνιά και έφυγες», έμοιασαν να μου λένε. «Τι περίμενες? Να ‘ναι όλα όπως παλιά?».

Μαγκωμένη, έπιασα αμέσως ένα του γιου μου. Πόσο συμπαγές και λείο αποτέλεσμα! Συνέχισα με ορμή να διαλέγω χρώματα, πάντα απ’ τα καινούρια, να κάνω ό,τι μου κατέβει – αυτός ήταν ο σκοπός μου άλλωστε: Να αφεθώ στη διαδικασία, να αφήσω τα χέρια μου να βγάλουν συναισθήματα τα ένα μετά το άλλο, το ένα πάνω στο άλλο, σ’ ένα λευκό χαρτί που είναι έτοιμο να δεχτεί ό,τι κι αν του δώσω.

Μετά από λίγο ξαναδοκίμασα τα παλιά λαδοπαστέλ. Πήρα ένα κόκκινο αυτή τη φορά. Το πίεσα με δύναμη στο χαρτί, ζόρισα λίγο παραπάνω το χέρι μου, αλλά κάτι βγήκε. Κάτι πιο συμπαγές, κάτι πιο ταιριαστό σε μένα. Συνέχισα, δεν το εγκατέλειψα. Έκανα κι άλλες γραμμές, κι ας δυσκολευόμουν, κι ας έβρισκα αντίσταση απ’ τη σκληράδα των πολλών ετών.

Και τότε άρχισα να ζωγραφίζω με όλα, καινούρια και παλιά. Στο κάθε χρώμα, στην κάθε υφή, έβγαινε και κάτι άλλο από μέσα μου. Παλιές και νέες αναμνήσεις, παλιά και νέα συναισθήματα συναντήθηκαν, ακούμπησαν το ένα το άλλο, κι εγώ να μη θέλω να σταματήσω να ζωγραφίζω.

Η ζωγραφιά που μου άλλαξε τη μέρα

Ένα Α4 ζωγράφισα, και ενώ ξέρω πως δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, στα μάτια μου φαντάζει τόσο όμορφο, που κάθομαι και το χαζεύω για ώρα, αδιάκοπα.

Γιατί εκφράστηκα και μαλάκωσα. Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.

Δοκιμάστε το. Με παλιά, με καινούρια λαδοπαστέλ, με ξυλομπογιές, με τέμπερες…

Με μόνο όριο το χαρτί, ή ακόμα ούτε αυτό, γιατί όχι?, ας αφεθούμε.

Νιώθω ήδη το σώμα μου πιο ανάλαφρο, και την ψυχή μου πιο ήσυχη.

Είναι γιατί και τα δύο, σώμα και ψυχή, έβγαλαν πολλά στο χαρτί, και τώρα ξεκουράζονται, γιατρεύονται.

Και μαζί τους ξεκουράζομαι, και γιατρεύομαι κι εγώ.

Πάρτε στα σοβαρά τις μικρές απώλειες

«Πάρτε στα σοβαρά τις μικρές απώλειες», γράφει ο R. Neimeyer στο βιβλίο του «Ν’ αγαπάς και να χάνεις». Έπεσα πάνω σ’ αυτή τη φράση και μου άρεσε πολύ, γιατί οι μικρές απώλειες σε προετοιμάζουν για τις μεγάλες, σε εξασκούν, ενώ παράλληλα σε συνδέουν με τα αληθινά σου συναισθήματα, που χάνονται μέσα στη ροή της καθημερινότητας.

Θυμήθηκα χτες αυτή την ατάκα, εκεί που έκανα γιόγκα, κι είχα κλειστά τα μάτια και ξαφνικά μπροστά μου είδα το πατρικό μου. Τους καναπέδες, τα δωμάτια, τις σκιές και τα σκοτάδια, τα ντουλάπια και τις μικρές γωνιές. Και μ’ έπιασε μια θλίψη βαθιά, κι άρχισαν τα δάκρυα να τρέχουν γοργά, γιατί οι γονείς μου το νοίκιασαν, κι εγώ δεν πρόλαβα να του πω γεια.

Είχα κάνει πριν καιρό εκεί έναν αποχαιρετισμό στην παιδική μου ηλικία, αλλά το ίδιο το σπίτι δεν πίστευα ποτέ πως θα το έχανα. Και τώρα, που είναι βαμμένο κι έτοιμο να υποδεχτεί τους νέους του κατοίκους, που τα έπιπλα δεν είναι πια εκεί, που είναι ένα άλλο σπίτι, κι όχι το παιδικό μου, πονάω που το έχασα. Και που δεν το χαιρέτησα, ενώ πολλές φορές σκέφτηκα να πάω να το δω όπως ήταν, για μια τελευταία φορά. Αλλά δεν πήγα. Δε βρήκα  τη δύναμη.

Πάρτε στα σοβαρά τις μικρές απώλειες

Στο σπίτι μου το τωρινό, ο Άγιος Βασίλης ο πλαστικός μου θυμίζει πάντα τα δικά μου παιδικά Χριστούγεννα. Και τον έχει κι ο Χρήστος τώρα πια, και μέσα απ’ αυτόν ενώνονται για λίγο οι παιδικές μας ηλικίες, και γινόμαστε ίδιοι μαμά και γιος, και γινόμαστε για λίγο ένα.

Τον έβγαλα φωτογραφία συγκινημένη, και τον ακούω να μου λέει: «Το σπίτι σου το παιδικό είναι πάντα εδώ, μες στο καινούριο σου το σπίτι, και μέσα στην καρδιά σου. Δε βάφτηκε, δεν άδειασε, όχι, δε μένουν άλλοι, λάθος. Το σπίτι σου το κουβαλάς παντού, είσαι εσύ, μαζί με άλλα πολλά, είσαι και αυτό. Μην το αποχαιρετάς, γιατί δεν έφυγε ποτέ».

Χαμογελώ και τον ευχαριστώ τον παιδικό μου τον Άγιο Βασίλη που με καθησυχάζει. Αλλά η ψυχή μου άλλα μου λέει. Της λείπει πολύ εκείνο το σπίτι, ίσως της λείπουν κι αυτά που δεν έζησε εκεί, ή κι αυτά που θα ήθελε να ζήσει αλλιώς. Και σίγουρα της λείπει και η αγαπημένη μου Γιωργή…

Στο καλό αγαπημένο μου, μελαγχολικό μου σπίτι. Εγώ νιώθω πως έφυγες για πάντα. Και πονάω πολύ, γιατί ξέρω πως δε σε χόρτασα. Ίσως θα ‘θελα να ‘σαι πάντα εκεί, το καταφύγιό μου στα δύσκολα, στα ζόρια μου και στις δειλίες μου, να χώνομαι μέσα σου, να κλείνω πατζούρια και να μη βλέπω κανέναν.

Αλλά δεν υπάρχεις πια.

Κι εγώ πρέπει τώρα να μεγαλώσω για τα καλά.

10 μήνες Μαμά προς Μαμά και ένα μεγάλο νέο

Εκεί που πάω να στρώσω, και βαδίζω με ρυθμό σταθερό σε ένα δρόμο που μου δίνει ψυχική και σωματική ισορροπία, και λέω από μέσα μου «Να! Επιτέλους τα κατάφερα! Βρήκα το νόημα της ζωής μου!», ε, μετά από λίγο έρχεται ένα δώρο εξ ουρανού μεν, που μου τα αλλάζει όλα δε, και τα νέα τα σχέδια τα επαγγελματικά που έχω στα σκαριά, και το ρυθμό της καθημερινότητας, και τόσα άλλα…

Μένω έγκυος.

Το θέλαμε εδώ και καιρό ένα δεύτερο παιδί, αλλά δεν ερχόταν. Πέρασα από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, έχω κρατήσει στα χέρια μου πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, όπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση: «Αν θέλει να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει». Και χαλάρωσα, κι έπαψα να το σκέφτομαι.

Ε, και τότε έγινε.

Διανύω τον 2ο μήνα της εγκυμοσύνης, είμαι στην αρχή ακόμα. Αλλά ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ… Το στομάχι μου είναι ένα πλυντήριο που δουλεύει 24/7, δεν κοιμάμαι καλά, είμαι μονίμως κουρασμένη, και το χειρότερο… η σιελόρροια! Έχω υπερβολική έκκριση σάλιου και φτύνω συνέχεια… Κρατάω μονίμως ένα ποτηράκι στο χέρι και φτύνω, ακόμη και το βράδυ, γι΄ αυτό και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Στο πρώτο μου παιδί ξεκίνησε στο 2ο τρίμηνο και κράτησε μέχρι την ώρα που γέννησα. Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα το ‘χω για 7 μήνες ακόμα…

Με λίγα λόγια, όσο χαρούμενη είμαι που επιτέλους θα αποκτήσω δεύτερο παιδί, άλλο τόσο απογοητευμένη είμαι από το πώς έχει δυσκολέψει η καθημερινότητά μου. Μπορεί σε κάποιους αυτό να ακούγεται αχάριστο, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε μαθημένες χρόνια στον πόνο και στην πίεση και στα ζόρια χωρίς να παραπονιόμαστε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Και δεν μπορώ να την κρύψω, δεν μπορώ να καταπιεστώ. Το έκανα για χρόνια, αλλά όχι άλλο πια.

Υποφέρω λοιπόν. Αλλά ελπίζω πως σε κανένα μήνα θα είμαι καλύτερα, και θα μπορώ να απολαύσω τις χαρές αυτής της εμπειρίας που αξιώθηκα να ζήσω για δεύτερη φορά στη ζωή μου.

Ο μικρός μου Χρήστος έχει χαρεί πολύ με το νέο, και κρατάει όλη μέρα στα χέρια του τα υπερηχογραφήματα. Τις τελευταίες μέρες είναι κι αυτός ταλαιπωρημένος σαν κι εμένα, περνάει ωτίτιδα, και καθόμαστε οι δυό μας στο σπίτι παρηγορώντας ο ένας τον άλλον…

10 μήνες Μαμά προς Μαμά και ένα μεγάλο νέο

Ξυπνάμε στις 8 και χουζουρεύουμε στο κρεβάτι μέχρι τις 11 το πρωί κουλουριασμένοι… Εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ λίγο ακόμα, ο Χρήστος με σκουντάει να παίξουμε, γελάμε, φωνάζουμε, ξανακοιμόμαστε για λίγο, μετά του φέρνω φρυγανιές και μπάρες δημητριακών να φάει στο κρεβάτι –όλη την υπόλοιπη μέρα τινάζω κουβέρτες και σεντόνια- και γενικώς περνάμε όσο πιο ανώδυνα και χαλαρά μπορούμε τις μέρες αυτές.

10 μήνες πριν ξεκίνησα το Μαμά προς μαμά, με ένα ποστ αφιερωμένο στη χαρά. Το ξαναδιάβασα πριν λίγο, και χαμογέλασα, γιατί αυτό το ποστ αντιπροσωπεύει πιο πολύ από κάθε άλλο εμένα. Γιατί όσο και να ζορίζομαι, όσο και να το εκφράζω, στο τέλος τώρα πια, πάντα κρατάω τη χαρά. Και μένω στη χαρά.

Με στομάχι-πλυντήριο λοιπόν, με ένα μικροσκοπικό μωράκι στην κοιλιά, με τον μικρό μου Χρήστο στο πλάι μου –ναι, σήμερα για πρώτη φορά γράφω ποστ με το παιδί μου παρέα-, στέλνω τις θερμότερες ευχές μου σήμερα, για την Ημέρα της Γυναίκας, σε όλες μας.

Κι εύχομαι από καρδιάς να ακολουθούμε την εσωτερική μας φωνή, τη δική μας αλήθεια, και να αντιστεκόμαστε σε ό,τι δε μας κάνει καλό και δε μας ταιριάζει.

Να προχωράμε με καμάρι και χαμόγελο για όλα αυτά που αξίζουμε και κατορθώνουμε καθημερινά.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!