Μπήκε ο Ιούνιος.
Και κάθε μέρα που περνά, μας φέρνει όλο και πιο κοντά στις διακοπές.
Αυτές, που περιμένουμε κάθε χρόνο πως και πως, έστω κι αν είναι λίγες μέρες.
Αυτές, που μας κρατάνε συντροφιά κάτι βράδια σκοτεινά, που ρίχνουν λίγο φως στα ζόρια τα μεγάλα.
Διακοπές απ’ τη ζωή την υπόλοιπη.
Όμως δεν είναι αυτόφωτες οι διακοπές.
Ορίζονται και χρωματίζονται από όλα τα άλλα, τα πριν, και τα μετά από αυτές.
Οι διακοπές είναι οι επιλογές σου, κάθε στιγμή, οι αντιδράσεις σου στη βία, στην προσβολή.
Είναι τα λεφτά που έχεις ή δεν έχεις, και τι κάνεις ή δεν κάνεις με αυτά.
Είναι πως περνάς τις Κυριακές σου, αν δε δουλεύεις.
Τι κάνεις όταν ξαφνικά και αναπάντεχα κάτι ακυρώνεται, και μένει για λίγο η μέρα χωρίς πρόγραμμα.
Είναι τα παιδιά σου, τα δικά σου αν έχεις, και των άλλων, και πως τους μιλάς, και πως τα κοιτάς. Και τι νομίζεις ότι είναι τα παιδιά αυτά, μέσα, βαθιά, στα ανεξερεύνητά σου, πού τα τοποθετείς.

Αυτό που καθορίζει τις διακοπές σου, είναι το πόσο χαμογελάς, και το πόσο κλαις, και το πόσο εκφράζεσαι, και αν είσαι αυθόρμητος, αν αφήνεσαι ή μαγκώνεσαι, αν φροντίζεις και φροντίζεσαι.
Είναι το αν σκέφτεσαι ατομικά ή συλλογικά, ή και τα δύο, σε ένα πάντρεμα που προφυλάσσει τις ανάγκες σου απ’ τη μια, και κάνει άνοιγμα θαρραλέο στη ζωηφόρο ομαδικότητα, απ’ την άλλη.
Είναι το γιατί υπάρχεις, τι στόχους έχεις, τι περιθώρια σου δίνονται για να αλλάξεις εσύ και ο κόσμος, και τι κάνεις γι’ αυτό.
Οι διακοπές σου έχουν άμεση σχέση με τη ζωή σου.
Γιατί η ζωή σου δεν είναι οι διακοπές σου, το λέει και η λέξη. Οι διακοπές διακόπτουν τη ροή της ζωής.
Εφευρέθηκαν τα τελευταία χρόνια, που οι άνθρωποι δουλεύουμε σαν τρελοί για κάποιους άλλους, και μας δόθηκαν σαν αντίδοτο, μια μικρή ψευδαίσθηση, ότι για λίγες μέρες το χρόνο, θα μπορούμε να υπάρχουμε όπως θέλουμε εμείς.
Εμείς, που ζούμε την κάθε μέρα στο κουτί που μας φτιάξανε, εμείς, που προσπαθούμε να βγούμε απ’ αυτό, άλλοτε πηδώντας, άλλοτε σκαρφαλώνοντας αργά στα σκοτεινά, κι άλλοτε ουρλιάζοντας, μήπως και ακούσει κανείς εκεί έξω.
Εμείς, που προσπαθούμε κάθε μέρα να κάνουμε τρύπες στο κουτί μας, και να κοιτάξουμε απ’ έξω την ήρεμη παραλία που μας περιμένει, εκεί που όλοι ζουν ισότιμα, μικροί και μεγάλοι, και αγαπούν και αγαπιούνται, και δουλεύουν και χαίρονται, και νιώθουν ότι αξίζουν να υπάρχουν, και αλληλεπιδρούν με ελευθερία και σεβασμό, κάνοντας παράλληλα με θάρρος, απολαυστικές βουτιές στη θάλασσα, και στο μέσα τους.
Την ήρεμη παραλία όχι των διακοπών που πλησιάζουν.
Αλλά των διακοπών, και της ζωής, που μας αξίζουν.