Μαμά προς Μαμά

Εκεί που πάω να στρώσω, και βαδίζω με ρυθμό σταθερό σε ένα δρόμο που μου δίνει ψυχική και σωματική ισορροπία, και λέω από μέσα μου «Να! Επιτέλους τα κατάφερα! Βρήκα το νόημα της ζωής μου!», ε, μετά από λίγο έρχεται ένα δώρο εξ ουρανού μεν, που μου τα αλλάζει όλα δε, και τα νέα τα σχέδια τα επαγγελματικά που έχω στα σκαριά, και το ρυθμό της καθημερινότητας, και τόσα άλλα…

Μένω έγκυος.

Το θέλαμε εδώ και καιρό ένα δεύτερο παιδί, αλλά δεν ερχόταν. Πέρασα από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, έχω κρατήσει στα χέρια μου πολλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, όπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση: «Αν θέλει να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει». Και χαλάρωσα, κι έπαψα να το σκέφτομαι.

Ε, και τότε έγινε.

Διανύω τον 2^ο μήνα της εγκυμοσύνης, είμαι στην αρχή ακόμα. Αλλά ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ… Το στομάχι μου είναι ένα πλυντήριο που δουλεύει 24/7, δεν κοιμάμαι καλά, είμαι μονίμως κουρασμένη, και το χειρότερο… η σιελόρροια! Έχω υπερβολική έκκριση σάλιου και φτύνω συνέχεια… Κρατάω μονίμως ένα ποτηράκι στο χέρι και φτύνω, ακόμη και το βράδυ, γι΄ αυτό και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Στο πρώτο μου παιδί ξεκίνησε στο 2^ο τρίμηνο και κράτησε μέχρι την ώρα που γέννησα. Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα το ‘χω για 7 μήνες ακόμα…

Με λίγα λόγια, όσο χαρούμενη είμαι που επιτέλους θα αποκτήσω δεύτερο παιδί, άλλο τόσο απογοητευμένη είμαι από το πώς έχει δυσκολέψει η καθημερινότητά μου. Μπορεί σε κάποιους αυτό να ακούγεται αχάριστο, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε μαθημένες χρόνια στον πόνο και στην πίεση και στα ζόρια χωρίς να παραπονιόμαστε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Και δεν μπορώ να την κρύψω, δεν μπορώ να καταπιεστώ. Το έκανα για χρόνια, αλλά όχι άλλο πια.

Υποφέρω λοιπόν. Αλλά ελπίζω πως σε κανένα μήνα θα είμαι καλύτερα, και θα μπορώ να απολαύσω τις χαρές αυτής της εμπειρίας που αξιώθηκα να ζήσω για δεύτερη φορά στη ζωή μου.

Ο μικρός μου Χρήστος έχει χαρεί πολύ με το νέο, και κρατάει όλη μέρα στα χέρια του τα υπερηχογραφήματα. Τις τελευταίες μέρες είναι κι αυτός ταλαιπωρημένος σαν κι εμένα, περνάει ωτίτιδα, και καθόμαστε οι δυό μας στο σπίτι παρηγορώντας ο ένας τον άλλον…

Ξυπνάμε στις 8 και χουζουρεύουμε στο κρεβάτι μέχρι τις 11 το πρωί κουλουριασμένοι… Εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ λίγο ακόμα, ο Χρήστος με σκουντάει να παίξουμε, γελάμε, φωνάζουμε, ξανακοιμόμαστε για λίγο, μετά του φέρνω φρυγανιές και μπάρες δημητριακών να φάει στο κρεβάτι –όλη την υπόλοιπη μέρα τινάζω κουβέρτες και σεντόνια- και γενικώς περνάμε όσο πιο ανώδυνα και χαλαρά μπορούμε τις μέρες αυτές.

10 μήνες πριν ξεκίνησα το Μαμά προς μαμά, με ένα ποστ αφιερωμένο στη χαρά. Το ξαναδιάβασα πριν λίγο, και χαμογέλασα, γιατί αυτό το ποστ αντιπροσωπεύει πιο πολύ από κάθε άλλο εμένα. Γιατί όσο και να ζορίζομαι, όσο και να το εκφράζω, στο τέλος τώρα πια, πάντα κρατάω τη χαρά. Και μένω στη χαρά.

Με στομάχι-πλυντήριο λοιπόν, με ένα μικροσκοπικό μωράκι στην κοιλιά, με τον μικρό μου Χρήστο στο πλάι μου –ναι, σήμερα για πρώτη φορά γράφω ποστ με το παιδί μου παρέα-, στέλνω τις θερμότερες ευχές μου σήμερα, για την Ημέρα της Γυναίκας, σε όλες μας.

Κι εύχομαι από καρδιάς να ακολουθούμε την εσωτερική μας φωνή, τη δική μας αλήθεια, και να αντιστεκόμαστε σε ό,τι δε μας κάνει καλό και δε μας ταιριάζει.

Να προχωράμε με καμάρι και χαμόγελο για όλα αυτά που αξίζουμε και κατορθώνουμε καθημερινά.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!