Μαμά προς Μαμά

Κάθομαι κι αναρωτιέμαι πως είναι ένας άνθρωπος που πενθεί: Προσπαθώ να βγω απ’ το σώμα μου, και να με δω απ’ έξω, σαν παρατηρητής. Να δω ποια είμαι, να επαναπροσδιορίσω την ταυτότητά μου μετά το χαμό του δεύτερου παιδιού μου, που το καλοκαίρι, λίγο πριν μπω στον 8^ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, το γέννησα νεκρό.

Κι όταν το κάνω, όταν με παρατηρώ, εντοπίζω τόσα πολλά:

-Βλέπω μια γυναίκα που έχει ακόμα τα κιλά της εγκυμοσύνης, που οι γκρίζες της ρίζες μακραίνουν όλο και πιο πολύ, και που δεν έχει ρούχα να φοράει γιατί τίποτα δεν της κάνει

-Βλέπω μια γυναίκα που μαγειρεύει μέρα-νύχτα γιατί τώρα πια, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δεν αντέχει να κάθεται

-Βλέπω μια γυναίκα που προσπαθεί να συνδεθεί με τις γυναίκες γύρω της, μέσα απ΄τα κοινωνικά δίκτυα, μέσα από μηνύματα, κι από καφέδες, κι αγκαλιές και σιωπές

-Βλέπω μια γυναίκα που προσπαθεί να γεμίσει τα κενά, που τώρα θα ‘ταν γεμάτα από πάνες, και κλάματα, και ξενύχτια και θηλασμούς

-Μια γυναίκα που προσπαθεί να δώσει νόημα σ’ αυτά τα κενά, μήπως και πλησιάσουν έστω και λίγο το αίσθημα του να κρατάς ένα παιδί στα χέρια σου. Κι έτσι κάνει τόσο ωραία πράγματα, προσφέρει, δημιουργεί, γράφει, ψήνει και πλάθει, κι αγκαλιάζει, κι αγγίζει…

-Αλλά βλέπω και μια γυναίκα που παρηγορεί τη θλίψη της από δω κι από ‘κει: σε ένα τσιγάρο, σε ένα γλυκό, σε ένα ποτό και σ’ ένα ποστ σαν κι αυτό

-Και τη βλέπω να βουρκώνει και να κλαίει πιο συχνά από πριν, σε άσχετες στιγμές, εκεί που κανείς, ούτε αυτή η ίδια, δεν το περιμένει

-Και βλέπω που ‘χει γαλήνη η ζωή της, αυτή τη γαλήνη που είχε το πεντάμορφο παιδί της όταν το αντίκρυσε για πρώτη και τελευταία φορά μετά τη γέννα.

Και τη βλέπω πιο συνειδητοποιημένη, πιο πλούσια, πιο φωτεινή και πιο σοφή από ποτέ.

Γιατί προχωρά παρέα με τα δυό της παιδιά, που το καθένα από τη θέση του της δείχνουν το δρόμο που αξίζει να ακολουθήσεις στη ζωή, αυτό το δρόμο που έψαχνε απεγνωσμένα, χρόνια τώρα.

Κι επιτέλους τον βρήκε.