Σήμερα το παιδί μου προχώρησε χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Φτάσαμε στο σχολείο, πρώτη μέρα για φέτος, κι έτρεξε μέσα χοροπηδώντας.
Με το ζόρι πρόλαβα να τον χαιρετήσω.
Όλες τις τελευταίες μέρες είχα την αγωνία αν θα θέλει να πάει.
Σκεφτόμουν τι θα του πω, πως θα το χειριστώ, προετοίμαζα το έδαφος με συζητήσεις…
Αλλά να που το παιδί μου με διέψευσε.
Τον είδα να ξεμακραίνει, να προχωρά χωρίς εμένα, κι όσο χάρηκα, άλλο τόσο σάστισα.
Σάστισα γιατί παραξενεύτηκα προς στιγμήν.
Δεν το περίμενα.
Το εγωιστικό μου κομμάτι ένιωσε και λίγη ζήλια…
«Μα μπορεί να φεύγει τόσο άνετα από μένα; Πως γίνεται; Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν έκανε λεπτό μακριά μου…»
Γύρισα να τον κοιτάξω μια τελευταία φορά πριν φύγω. Δε μ’ έβλεπε, καθόταν με τη δασκάλα του και γελούσε με τ’ άλλα παιδιά.
Χαμογέλασα πλατιά, και τα μάτια μου υγράνθηκαν ξαφνικά.
Ποιοι είναι αυτοί που λένε πως τα παιδιά φεύγουν στα 18;
Δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Τα παιδιά φεύγουν πολύ-πολύ νωρίτερα.
Ζουν, και αισθάνονται, και παλεύουν, και αγωνίζονται, και γελάνε, χωρίς εμάς.
Από πολύ νωρίς.
Η αγάπη μας και η ποιότητα της σύνδεσής μας τα ακολουθεί παντού, όπου κι αν πάνε, και συμβάλλει στη διαδρομή της ζωής τους.
Όμως είναι δική τους η διαδρομή.
Πριν λίγες μέρες το παιδί μου με κοίταξε με χαρά, τέντωσε το μικρό του κορμί και με καμάρι μου είπε:
«Μαμά, κοίτα πως μεγάλωσα! Μόνος μου το κατάφερα!»
Μόνα τους τα καταφέρνουν όλα. Εμείς τους δίνουμε κάποια εφόδια, τα βοηθάμε, τα στηρίζουμε, αλλά αυτά καθοδηγούν τη ζωή τους, από πολύ μικρά.
Και θα καταφέρουν πολλά, κι εμείς θα μένουμε άφωνοι στο παρασκήνιο. Άφωνοι, με μάτια γεμάτα δάκρυα, και με μια αγάπη σαν χείμαρρο που ώρες-ώρες δεν ξέρουμε πώς να την διοχετεύσουμε.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεμάκρυνα απ’ το σχολείο.
Τώρα είναι μόνος του, όπως κι εγώ.
Έδιωξα τις εγωιστικές μου σκέψεις μακριά, και πλημμύρισα από συναισθήματα χαράς για το παιδί μου που γελά και παίζει στο σχολείο χωρίς εμένα.
Σήμερα, μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2016, το μικρό μου παιδί ξεμάκρυνε από μένα.
Θα ξαναγυρίσει, αλλά δε θα ‘ναι ποτέ πια το ίδιο.
Θα προχωρά, όλο και κάθε μέρα, πιο κοντά στον αληθινό του εαυτό.
Θα προχωρά κάθε μέρα, όλο και πιο κοντά στην ελευθερία.
Φτάνει να τον αγαπώ τόσο πολύ και με τέτοιο τρόπο, που να βρω τη δύναμη να τον αφήσω να φύγει.
Για να προχώρα μπροστά με βήματα σταθερά, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζει πίσω.
Θα φωλιάσω μες στην καρδιά του χωρίς βάρος, ανάλαφρα, απαλά, για να μη με ψάχνει ακόμα κι αν είμαι μακριά, ακόμα κι αν φύγω για πάντα.
«Μαμά, κοίτα πως μεγάλωσα! Μόνος μου το κατάφερα!»
«Ναι παιδί μου, μόνος σου!», απάντησα, με την καρδιά μου πλημμυρισμένη από ευτυχία και τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα.
Καλό Σεπτέμβρη και καλό δρόμο γεμάτο αγάπη για όλα τα παιδιά, αλλά και για μας…
Βουρκωσα, καλη αρχη! Ναι ειναι μικρα ανθρωπακια που μας εκπλησσυν καθημερινα! Να εχουν υγεια κ να χαμογελανε παντα!
Ευχαριστούμε πολύ! Ναι, να ‘ναι όλα τα παιδιά γερά και γελαστά!
Αχ με συγκίνησες….
Γιάννα μου… <3
Τι συγκινητικό Μαράκι! Καλή του αρχή και να’ναι πάντα ο δρόμος του γεμάτος χαρά και ευτυχία! φιλιά
Ευχαριστώ Μαρία μου, καλή αρχή και σε σας και φιλιά πολλά κι από μένα! <3
Ουφ… έτσι είναι τα πράματα….
Να είναι γερά και να τραβάνε μπροστά!!
Ουφ…Τρία γράμματα που όμως λένε πολλά… Γεια σου Ελένη!
Τη θυμάμαι κι εγω αυτη τη μέρα, που η Σ.μου έσκασε ενα φιλί κ έτρεξε στην πόρτα- γεια σου μαμα…Ενιωσα ακριβώς αυτα που λες! Φαντάζομαι όταν μια μέρα φύγουν από το σπίτι…αχ!!!
Όταν φύγουν από το σπίτι, θα συγκινηθούμε στην αρχή, και μετά θα πίνουμε τους καφέδες μας Πηνελοπάκι και δεν θα κοιτάμε ούτε ρολόγια ούτε τίποτα… Καθόλου δε με χαλάει κι αυτό 😉 😛