Χρόνια κόπωση εγώ; Άντε καλέ!

Αφού πέρασα 2 μήνες άρρωστη, να κυλάω από ίωση σε ίωση και να ζω όλο το 24ωρο σε υποτονικούς ρυθμούς και μεγάλη κούραση, αποφάσισα επιτέλους να κάνω κάτι γι’ αυτό. Πήγα σε διατροφολόγο λοιπόν, η οποία αφού έκανε όλα τα απαραίτητα τεστ, μου είπε με απορία:

“Απορώ πως περπατάς ακόμα!”

Μου βρήκε χρόνια κόπωση, χιλιάδες τόνους συσσωρευμένου άγχους, ανοσοποιητικό στα πατώματα και διάφορα άλλα.

Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν τα περίμενα κι έτσι τα πράγματα.

Χρόνια κόπωση εγώ; Άντε καλέ!

“Υπερβολές… Εντάξει, το ξέρω, είμαι κουρασμένη, είμαι και αγχώδης, αλλά όχι και τόσο πια”, σκέφτηκα από μέσα μου.

Κι εκεί που υποβαλλόμουν σε ένα ακόμα τεστ από τη γιατρό, άρχισα να θυμάμαι:

  • Τη σκληρή εφηβεία με τις ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, την παπαγαλία, τις 2 χρονιές Πανελληνίων που ακόμα βλέπω σαν εφιάλτη στον ύπνο μου
  • Τα φοιτητικά χρόνια με το ασταμάτητο διάβασμα που είχε η απαιτητική μου σχολή (Αρχιτεκτονική) και στο καπάκι μεταπτυχιακό
  • Τα εργοτάξια που αγάπησα πολύ, αλλά με άγχωναν ακόμη πιο πολύ
  • Τον ερχομό ενός παιδιού στο οποίο –πολύ σωστά- έπεσα με τα μούτρα μεν, αλλά ξέχασα τις δικές μου ανάγκες δε.

Ποτέ δε θυμάμαι να έκατσα. Από μικρό παιδί αγχώνομαι και τρέχω σαν το Βέγγο, να προλάβω όλα αυτά που μου λέει η κοινωνία και οι γύρω μου πως πρέπει να κάνω. Μου χτυπάνε το ντέφι κι εγώ χορεύω, μια πληγωμένη αρκούδα με ψεύτικο χαμόγελο. Και χρόνια τώρα νομίζω πως έτσι είναι η ζωή, να τρέχεις να προλάβεις, να μην κάθεσαι καθόλου.

Να τρέχεις για να βγάλεις λεφτά που ποτέ δεν τα χαίρεσαι, να κάνεις μια δουλειά που δε σ’ αρέσει, να μεγαλώνεις παιδιά μέσα στην τρέλα, να ζεις σαν ρομπότ.

Πριν λίγους μήνες άρχισα να καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Το ένιωθα στο σώμα, το ψιθύριζε η ψυχή μου. Και τότε ευτυχώς, με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και με την απόφασή μου να δώσω χρόνο και αξία σε μένα, άκουσα πιο καθαρά τη δική μου φωνή. Και γι’ αυτό άρχισα Yoga, και γι’ αυτό αποφάσισα να πάω στη διατροφολόγο.

Φεύγοντας απ΄ το ιατρείο, φορτωμένη συμβουλές και συμπληρώματα και ανθοϊάματα, περπατούσα αργά.

Κι από τότε, αν με δεις στο δρόμο, θα με δεις να περπατάω μόνο αργά.

Να ζω σε slow motion.

Θα με δεις να κάνω αυτά που θέλω, κι όχι αυτά που πρέπει.

Θα με δεις να χαμογελάω, αλλά με ένα χαμόγελο πιο σίγουρο, πιο φωτεινό.

Δε θα με δεις να σιδερώνω, ούτε να τρέχω από δραστηριότητα σε δραστηριότητα.

Θα με δεις να κεντάω, να τρώω αργά, να ζω αληθινά.

Θα με δεις να εκτελώ λίγο, και να υπάρχω πολύ.

“’Έπαθες Burn out φιλενάδα, ευτυχώς που το πρόλαβες νωρίς!”, μου είπε μια φίλη μου προχτές.

Ναι, ευτυχώς, το πρόλαβα νωρίς.

Εσύ;

 

You Might Also Like