Αφού πέρασα 2 μήνες άρρωστη, να κυλάω από ίωση σε ίωση και να ζω όλο το 24ωρο σε υποτονικούς ρυθμούς και μεγάλη κούραση, αποφάσισα επιτέλους να κάνω κάτι γι’ αυτό. Πήγα σε διατροφολόγο λοιπόν, η οποία αφού έκανε όλα τα απαραίτητα τεστ, μου είπε με απορία:
“Απορώ πως περπατάς ακόμα!”
Μου βρήκε χρόνια κόπωση, χιλιάδες τόνους συσσωρευμένου άγχους, ανοσοποιητικό στα πατώματα και διάφορα άλλα.
Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν τα περίμενα κι έτσι τα πράγματα.
“Υπερβολές… Εντάξει, το ξέρω, είμαι κουρασμένη, είμαι και αγχώδης, αλλά όχι και τόσο πια”, σκέφτηκα από μέσα μου.
Κι εκεί που υποβαλλόμουν σε ένα ακόμα τεστ από τη γιατρό, άρχισα να θυμάμαι:
- Τη σκληρή εφηβεία με τις ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, την παπαγαλία, τις 2 χρονιές Πανελληνίων που ακόμα βλέπω σαν εφιάλτη στον ύπνο μου
- Τα φοιτητικά χρόνια με το ασταμάτητο διάβασμα που είχε η απαιτητική μου σχολή (Αρχιτεκτονική) και στο καπάκι μεταπτυχιακό
- Τα εργοτάξια που αγάπησα πολύ, αλλά με άγχωναν ακόμη πιο πολύ
- Τον ερχομό ενός παιδιού στο οποίο –πολύ σωστά- έπεσα με τα μούτρα μεν, αλλά ξέχασα τις δικές μου ανάγκες δε.
Ποτέ δε θυμάμαι να έκατσα. Από μικρό παιδί αγχώνομαι και τρέχω σαν το Βέγγο, να προλάβω όλα αυτά που μου λέει η κοινωνία και οι γύρω μου πως πρέπει να κάνω. Μου χτυπάνε το ντέφι κι εγώ χορεύω, μια πληγωμένη αρκούδα με ψεύτικο χαμόγελο. Και χρόνια τώρα νομίζω πως έτσι είναι η ζωή, να τρέχεις να προλάβεις, να μην κάθεσαι καθόλου.
Να τρέχεις για να βγάλεις λεφτά που ποτέ δεν τα χαίρεσαι, να κάνεις μια δουλειά που δε σ’ αρέσει, να μεγαλώνεις παιδιά μέσα στην τρέλα, να ζεις σαν ρομπότ.
Πριν λίγους μήνες άρχισα να καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Το ένιωθα στο σώμα, το ψιθύριζε η ψυχή μου. Και τότε ευτυχώς, με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και με την απόφασή μου να δώσω χρόνο και αξία σε μένα, άκουσα πιο καθαρά τη δική μου φωνή. Και γι’ αυτό άρχισα Yoga, και γι’ αυτό αποφάσισα να πάω στη διατροφολόγο.
Φεύγοντας απ΄ το ιατρείο, φορτωμένη συμβουλές και συμπληρώματα και ανθοϊάματα, περπατούσα αργά.
Κι από τότε, αν με δεις στο δρόμο, θα με δεις να περπατάω μόνο αργά.
Να ζω σε slow motion.
Θα με δεις να κάνω αυτά που θέλω, κι όχι αυτά που πρέπει.
Θα με δεις να χαμογελάω, αλλά με ένα χαμόγελο πιο σίγουρο, πιο φωτεινό.
Δε θα με δεις να σιδερώνω, ούτε να τρέχω από δραστηριότητα σε δραστηριότητα.
Θα με δεις να κεντάω, να τρώω αργά, να ζω αληθινά.
Θα με δεις να εκτελώ λίγο, και να υπάρχω πολύ.
“’Έπαθες Burn out φιλενάδα, ευτυχώς που το πρόλαβες νωρίς!”, μου είπε μια φίλη μου προχτές.
Ναι, ευτυχώς, το πρόλαβα νωρίς.
Εσύ;
Καλημέρα Μαρία…κι εγώ χρόνια η χρόνια κόπωση μου. Τα burn out τα’χω στο τσεπάκι μου…όπως όλες μας και λυπάμαι γι’αυτό…
Χαιρομαι όμως για την προσπάθεια σου να αλλάξεις στάση. Τώρα φαίνεται απλά αναγκαίο μα περνώντας τα χρονια θα διαπιστώσεις πως ειναι πραγματικά θεμα ζωής…Καλή δυναμη
Προσπαθώ να αλλάξω τη ζωή μου και θέλω αυτό να γίνει κάτι μόνιμο, κι όχι κάτι που το κάνω σαν θεραπεία και μετά πάλι στα ίδια. Δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες και τα πράγματα που με εμποδίζουν να φτάσω στον αληθινό μου εαυτό και να βρω την ισορροπία μου, αλλά ποιος είπε ότι θα είναι εύκολος ο δρόμος…Θα δείξει. Το θέλω πάντως, πολύ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σε φιλώ Κατερίνα μου!
ΑΚριβώς τα ίδια και γω! Νόμιζα ήμουν καλά αλλά δεν άκουγα το σώμα μου ωσπου κατέρρευσα πριν λίγες μέρες. Το αγχος και η κούραση των τελευταίων χρονων απλά συσσωρευονταν στον οργανισμό μου και εγώ νόμιζα οτι απλά με το να κοιμηθω λιγο παραπάνο και να μην αγχωθώ για μέρα θα ήταν όλα εντάξει. Τώρα ομως ακουω το σώμα μου και έχω ρίξει πολύ τους ρυθμούς μου.
Ναι, ναι, έτσι την έπαθα κι εγώ. Νόμιζα πως όλα είναι εντάξει, κι οπως το λες, με λίγο ύπνο παραπάνω όλα θα φτιάξουν. Αλλά ήταν πολύ περισσότερα τελικά… Αλλά αφού το κατάλαβα, αυτό έχει σημασία για μένα. Και χαίρομαι που το κατάλαβες κι εσύ! Φιλιά πολλά Μαρίνα!
Aχ αυτή η γραφή σου και η αφοπλιστική ειλικρίνια πόσο με συγκινεί. Κι εγώ παθούσα. Κάθε χρόνο γύρω στον Ιανουάριο παθαίνω συνήθως ένα μικρό crush κάμποσων ημερών. Παλεύω να έχω κι εγώ μερικές slow routines αλλά όχι πάντα με επιτυχία. Είναι πολύ εύκολο να σε παρασέρνει η δουλειά. Σου εύχομαι σιδερένια!
Μαριάννα μου! Αν είναι λέει…Για τις εργαζόμενες μητέρες τα πράγματα είναι πολύυυυ δύσκολα…Ειδικά στην εποχή της κρίσης…Από το λίγο που σε ξέρω πάντως, την ιδεολογική βάση για να ζήσεις μια ζωή με ουσία και σκοπό την έχεις, κι αυτό είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό ξεκίνημα για όλους μας…Φιλιά πολλά σου στέλνω!!
μίλησες στην καρδιά μου! Κάπως έτσι αισθάνομαι κ εγώ..
Γιούλη μου… Είμαστε πολλές… Θέλει προσοχή και διαλείμματα από το τρέξιμο για να ακούμε το σώμα μας και την ψυχή μας τι μας λένε… Σε φιλώ!
Beautiful…!!
Prin περίπου 8-10 έχω καταλάβει το εκεί: άμα θες να φτάσεις τα 50-55 χωρίς “serious breakdown” χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια; η αλλαγή των ορμονών μου/μας τα είχε κάνει άνω κάτω για την δίκη περίπτωση. Επίσης μιας κ μεγάλωσα στην Αθήνα … όπως έλεγε η μαμά “τα ένα οικο ουκ έν δήμο”. Αυτό μπορεί να ήταν καλώ για τότε αλλα ΟΧΙ για το 2016 !!!
Πρέπει να βρούμε κάτι/κάποιον να πούνε κ να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ την αλήθεια μας 🙂 μόνον έτσι διαλέιετε σαν σκόνη κ την πέρνει ο αέρας μακριΑ!!!
[So just a bit of “Attivan” is for my anxiety 1/4 every other day ( per dr’s advice) so I can sleep 6…or hrs per night] 🙂 etc…
Ναι να μιλάμε και να μην ντρεπόμαστε να λέμε την αλήθεια μας, αυτό βοηθάει και προλαμβάνει πολλά Nadine, όπως τα λες. Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο, να είσαι καλά!!
Να πω ομοιοπαθούσα κι εγώ;;; Θα το πω! Και με αυτοάνοσο που με ριχνει πολύ σε περιόδους αιχμής…ξεχνιόμαστε Μαράκι, μας τρώνε οι δουλειές κι οι υποχρεώσεις και αμελούμε την υγεία μας! Οφείλουμε να την βάζουμε πρώτη…να ακούμε το σώμα μας!!! Να προσέχεις αγαπημένη και να περνάς ομορφα!!!
Ωχ Μαράκι μου… Ξεχνιόμαστε λέει… Αυτό είναι το σύνηθες. Τόσα είναι αυτά που πρέπει να γίνουν, να εκτελεστούν, που ξεχνάμε την ύπαρξή μας…More Being, και Less Doing χρειαζόμαστε, όπως είχα διαβάσει εύστοχα κάπου -δεν θυμάμαι που… Κι εσύ να προσέχεις Μαρία μου <3
Μαράκι με το post σου μου χτύπησες το γνωστό καμπανάκι!Το οποίο βέβαια μου έχει πρωτοχτυπήσει από το περίφημο πλέον “άκουσα τη δική μου φωνή”. Έχεις από καιρό τώρα μιλήσει μέσα μου….να μην τα πολυλογώ….μπορείς να μου πεις σε ποια διατροφολόγο πήγες, με ενδιαφέρει να κάνω και εγώ κάποια τεστ!
Σου έστειλα email Αλεξάνδρα μου. Σε φιλώ!
Καταρχάς ευχαριστώ για την αγάπη! Ανταποδίδω με συγκίνηση. 2ον, περαστικά! Αν και πρέπει να αλλάξει η κοσμοθεωρία σου για να απαλλαγείς από αυτά. Όχι μόνο εσύ, όλοι μας. Συγχαρητήρια για τα πρώτα βήματα (ή τα πολλά, δεν ξέρω πόσο καιρό προσπαθείς), εύχομαι να καταφέρεις να συνεχίσεις με επιτυχία αυτόν το δρόμο και να κανακέψεις εσένα. Είναι μια δύσκολη επιλογή που χρειάζεται στήριξη. Μπράβο που βρήκες τα κότσια!!!!! A κ συγγνώμη που χάθηκα.
Ευχαριστώ για τα περαστικά! Είμαι σε φάση πολλών αλλαγών εδώ και καιρό -δεν είναι τυχαίο τελικά που τώρα αποφάσισα να ψάξω τι δεν πάει καλά με μένα. Ελπίζω να μην ξαναγυρίσω στα παλιά, είμαι αποφασισμένη και θα προσπαθήσω να το καταφέρω. Σ’ ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου! Σε φιλώ!
Θα τα καταφέρεις, είμαι σίγουρη!! Φιλάκια πολλά
[…] Ξέρετε, οι δραστηριότητες στον δυτικό πολιτισμό είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Παραμονεύουν έξω απ’ το κατώφλι μας, σπρώχνονται με μανία ποια θα πρωτομπεί, ενώ εμείς τους έχουμε ορθάνοιχτη την πόρτα και τις περιμένουμε να μας καβαλήσουν και ν’ αρχίσουμε να τρέχουμε. Και τρέχουμε με όση δύναμη έχουμε, μέχρι κάποια στιγμή να εξαντληθούμε απ’ το βάρος. […]