Την πάτησα πολύ άσχημα πριν λίγες μέρες. Έκατσα να οργανώσω τις φετινές μας διακοπές και αγχώθηκα τόσο πολύ.
Ναι. Αγχώθηκα, όπως το ακούτε.
Γιατί είδα πόσα πολλά πρέπει να κάνω μέχρι τότε, πόσες δουλειές και εκκρεμότητες να κλείσω, πόσο όγκο δουλειάς να βγάλω για να καλύψω τον χαμένο χρόνο των διακοπών.
Τον χαμένο χρόνο;
Ναι, για τη δουλειά ο χρόνος των διακοπών είναι χαμένος χρόνος. Το λέει και η ίδια η λέξη διακοπές: διακόπτω από τη βασική μου δραστηριότητα. Δεν έχουν δική τους υπόσταση και αξία οι διακοπές. Αντίθετα, ετεροπροσδιορίζονται από την υπόλοιπη χρονιά που είμαστε ενεργοί, άξιοι, και παραγωγικοί, και αποτελεσματικοί.
Η ηρεμία, η χαλάρωση, το να κοιτάς ένα δέντρο ή το κύμα που σκάει και να έχεις άδειο, τελείως άδειο το μυαλό το χρειαζόμαστε πολύ, μας λένε. Για να γεμίσουμε τις άδειες μπαταρίες και να συνεχίσουμε να παράγουμε στους ίδιους τρελούς ρυθμούς, λίγες μέρες μετά. Μη και μείνει πίσω η μηχανή παραγωγής, μη και χαθεί κανένα deadline, μη και μείνουν τα ρούχα ασιδέρωτα, μη και δεν είναι το σπίτι τακτοποιημένο.
Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά τον ρωτάς τι κάνει και με τι ασχολείται, για να μάθεις γι’ αυτόν. Γιατί έχουμε πειστεί από τα γεννοφάσκια μας πως είμαστε ότι κάνουμε. Είτε αυτό είναι το επάγγελμα, είτε οι δουλειές του σπιτιού, είτε το μεγάλωμα των παιδιών κι άλλα τέτοια. Για φαντάσου να τον ρώταγες: “Πως νιώθεις ; Πως αισθάνεσαι; Τι είναι αυτό που αγαπάς;” Για φαντάσου…
Έτσι μαθημένοι λοιπόν, προχωράμε.
Και στο τέλος της μέρας κάνουμε απολογισμό και χαιρόμαστε αν έχει βγει πολλή δουλειά, αν έχουν πλυθεί πολλά πλυντήρια. Κι ας είναι η ψυχή και το πνεύμα μας παραμελημένα, κι ας τα ξεγελάμε με λίγη Yoga 2 φορές την εβδομάδα στην οποία φτάνουμε αγχωμένοι γιατί πέσαμε σε τρελή κίνηση και παραλίγο να χάσουμε το μάθημα.
Ο δυτικός πολιτισμός δεν αφήνει τον άνθρωπο να αναπνεύσει, γιατί η αναπνοή δε φέρνει χρήμα. Μας ξεγελά με διακοπές ολιγοήμερες, τις οποίες τις περιμένουμε πως και πως όλη τη χρονιά, μια χρονιά πλημμυρισμένη από αγωνίες και τρέξιμο, και με λίγες πιτσιλιές χαλάρωσης και ψυχικής ηρεμίας.
Μπορεί να πιστεύετε πως είμαι ακραία. Όμως εγώ νιώθω πως αξίζω πολλά περισσότερα από μια ζωή με άγχος και πίεση για να μεγαλώσω αξιοπρεπώς το παιδί μου. Θέλω να δουλεύω, και να παράγω, τρελαίνομαι να δημιουργώ, αλλά όλα αυτά να περιστρέφονται γύρω από ένα άξονα ηρεμίας και γαλήνης, και όχι πίεσης και άγχους.
Αξίζω πολλά περισσότερα ρε γαμώτο.
Και θα παλέψω για να τα κατακτήσω: Θα αρχίσω να κόβω. Έχω ήδη κόψει το σιδέρωμα, το τέλεια τακτοποιημένο σπίτι, και θα βρω τρόπο να μειώσω τη δουλειά μου που όσο κι αν την αγαπώ, με ροκανίζει ώρες-ώρες σα σαράκι. Κι άλλα πολλά, που θέλω επειγόντως να τα βρω. Και θ’ αρχίσω επιτέλους να εστιάζω σε πιο βαθιά και ουσιαστικά πράγματα, σε αυτά που έχει ανάγκη η ψυχή μου, κι ο αληθινός μου εαυτός.
Θα γυρίσω σελίδα, σοβαρά. Γι’ αυτό έγραψα κι αυτό το Post, για να τα πω δυνατά, γιατί νιώθω πως δεν πάει άλλο. Οριστικές αποφάσεις δεν έχω πάρει ακόμα, αλλά έχω πάρει την πιο σημαντική: έχω αποφασίσει να αλλάξω.
Γιατί όσο κι αν μας πιέζουν απέξω, εγώ έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, γιατί μας παρασέρνει το ρεύμα στο λεπτό. Γιατί μας πείσανε πως επιτυχία είναι η λάμψη, και τα λεφτά, και η πολλή δουλειά, και οι πολλές οι γνώσεις χωρίς όμως ψυχή και καρδιά. Αλλά θα το παλέψω, θα κολυμπάω κάθε μέρα κόντρα στα κύματα για να προστατέψω την ψυχή μου, για να προστατέψω τη ζωή μου.
Κι εύχομαι να ‘ρθει σύντομα η μέρα που θα σε πετύχω στο δρόμο για πρώτη φορά, και θ’ αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτά που νιώθουμε κι αυτά που αγαπάμε, αντί για πράξεις, και πορτοφόλια, και δουλειές και φιλοδοξίες.
Και λαχταρώ να δω τα μάτια σου να λάμπουν από ένα φως εσωτερικό, αυτό το φως που θα φωτίζει όλη σου τη χρονιά: που δε θ’ ανάβει μόνο στις διακοπές…
Φέτος δεν θα κάνω διακοπές….τι να κάνουμε…να μαστε καλά, του χρόνου….
Αν σε παρηγορεί Γιώτα μου, κι εγώ λίγες μέρες στο χωριό θα πάω, όπως και όλα τα τελευταία χρόνια…Σε φιλώ, καλό καλοκαίρι <3
Τα του σπιτιού τα έχω κόψει καιρό τώρα.. το ξέρεις πως ακόμα ο άντρας μου με ρωτάει τα Σαβ/κα “μα, έχουμε δουλειές να κάνουμε, όλο τις βόλτες έχεις στο μυαλό σου;”Κι εγώ απαντώ ναι, κανέναν από τους 3 μας δεν θα κάνει πιο χαρούμενο το τακτοποιημένο καθιστικό. Όσο για τα λεφτά πιστεύω πως αποτελούν το μέσο για να απολαύσουμε κάποιες ανέσεις που θα μας κάνουν λίγο πιο ξέγνοιαστους και μπορεί να μας χαρίσουν καλές στισγμές. Δεν εννοώ μια ακριβή τσάντα αλλά να έχεις λεφτά για εισητήρια για να πας στο μακρινό νησί που ονειρεύεσαι και να έχεις καμπίνα για να κοιμηθείς σαν άνθρωπος, αυτό εννοώ… ότι προσφέρουν ανέσεις, έτσι είναι και γι’αυτό δουλεύουμε. Το θέμα είναι να μην σκάσουμε κιόλας! Όλα με την ισορροπία τους 🙂
* τι ωραία που γράφεις βρε Μαρία
Πολλά από τα του σπιτιού τα ‘χω κόψει κι εγώ εδώ και καιρό… Όμως και πάλι δεν προλαβαίνω να ξεκουράζομαι ούτε στάλα, με το παιδί και τη δουλειά. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξω επειγόντως ρότα! Όσο για τα χρήματα, ναι, ένα μέσο είναι, αλλά κάθε φορά που έρχονται στην κουβέντα δεν μπορώ να μην θυμώνω με το γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή που παγκοσμίως το χρήμα έχει μεγαλύτερη αξία από τον άνθρωπο.
*Το αστεράκι πολύ μου άρεσε! <3
Πόσο δίκιο έχεις. Σου εύχομαι να τα καταφέρεις να γυρίσεις τη σελίδα και να κάνεις λίγο περισσότερα για σένα.
Έθιξες και τις διακοπές – πόσο πονεμένο θέμα αν το δεις ουσιαστικά!!! Η δική μου λύση για διακοπές όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου, γιατί τώρα μένουν με τη γιαγιά και τον παππού επειδή “βαριούνται” να έρθουν μαζί μας- ήταν έστω και ένα 3ημερο μόνοι μας το ζεύγος. Εκεί δεν έκανα πραγματικά τίποτε! Και ξεκουραζόμουνα και ήμουνα υπεύθυνη για τον εαυτό μου και μόνο. Αν δεν το έχεις δοκιμάσει, σου το συνιστώ.
Φιλιά
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Ε ναι, ομολογώ ότι με τον άντρα μου δεν έχουμε πάει πουθενά μόνοι μας από τότε που γεννήθηκε ο μικρός, και φταίμε -λίγο- κι εμείς γι’ αυτό. Είναι όμως στα πλάνα να γίνει κάποια στιγμή, και καλά που μου το θύμισες! Φιλιά Ελένη μου!
Μαράκι, αυτοπροσδιοριζόμαστε τόσο πολύ από πράγματα και τίτλους, που νομίζω πως χάνουμε καμιά φορά λίγο τον προσανατολισμό μας. Κι αυτό το λέω κι εγώ που πάντα έβλεπα τις διακοπές σαν βαβούρα και τη δουλειά σαν χαρά. Όμως ήταν άλλο πράγμα. Ήταν γιατί μου άρεσε πάρα πολύ. Και τώρα αν δεν είχα παιδιά, νομίζω ότι θα είχα πάρει σβάρνα τα πάντα και μπορεί να έκανα και 2 και 3 δουλειές διαφορετικές όλη μέρα.Ακόμη και δουλειές που τις θεωρούμε λιγότερο “καλές” και εντυπωσιακές, πάλι χωρίς να παραπονιέμαι. Μου άρεσε η συνεργασία με τους άλλους, η επαφή με τον κόσμο, η δημιουργία, τόσο που ποτέ δε μου έλειπαν οι διακοπές και δεν τις σκεφτόμουν. Ούτε τώρα, που η καθημερινότητα είναι πολύ λιγότερο έντονη από τότε, τις σκέφτομαι να σου πω την αλήθεια. Όμως με έχει κουράσει λίγο όλος αυτός ο προσδιορισμός των άλλων και του εαυτού μας μέσα από το τι σπουδάσαμε, με τι ασχολούμαστε και κάθε άλλο τίτλο που μας φορτώνουμε, που μόνη μου εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω αποφασίσει να το σπάσω όλο αυτό. Δε ρωτάω τέτοια πράγματα, παρά μόνο αν το φέρει η κουβέντα. Υπάρχουν μαμάδες από το νήπιο που τους μιλάω κάθε μέρα, πάμε στο πάρκο μαζί και δεν έχω ιδέα αν σπούδασαν και τι, τι δουλειά κάνουν ή δεν κάνουν αυτές ή οι άντρες τους. Και το προτιμώ πολύ καλύτερα έτσι, γιατί πραγματικά τη στιγμή που μιλάς με έναν άνθρωπο και ακούς τις σκέψεις του κι εκείνος της δικές σου, καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά.
Ελίνα μου! Καλώς την! Τώρα ειδικά να σου πω την αλήθεια μου με την κρίση, που οι μισοί δε δουλεύουν κι οι άλλοι μισοί κάνουν κάτι που καμία σχέση δεν έχει με το τι έκαναν παλιότερα ή με το τι σπούδασαν, αυτές οι συζητήσεις δεν πολυγίνονται κιόλας, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Πάντως στις δύσκολες στιγμές που όλοι μας λίγο-πολύ περνάμε, έχει σημασία όταν βρισκόμαστε (φυσικά ή και διαδικτυακά) να λέμε λόγια ουσίας, που θα μας αγγίξουν πιο βαθιά. Φιλιά, χάρηκα που είδα σχόλιό σου <3
Μαρία γράφεις όλα αυτά που σκέφτομαι και θέλω να πω! Αλήθεια!!! Σε ευχαριστώ πολύ!
Αχαχαχαχαχ Μάγδα εσύ σκέφτεσαι κι εγώ καταγράφω 😛 Φιλιά, κι εγώ σ’ ευχαριστώ!
Έχεις πολύ πολύ δίκιο. Κι εγώ το προσπαθώ ήδη. Εύχομαι να τα καταφέρουμε!
(Μου αρέσει που γράφεις τόσο αληθινά, εκ καρδίας…)
Σε φιλώ
Παρασκευή
Παρασκευή μου με τα σχόλιά σου με έχεις κάνει…αλοιφή! Κι εγώ σε φιλώ <3
Μαρία μου ένα άκρως αληθινό και ειλικρινές post! Από τα ωραιότερα που έχω διαβάσει! Στο εύχομαι να συνεχίσεις να παλεύεις για τον στόχο σου!
Αμήν Κάλλη μου, προσπαθώ, για να δούμε. Χαίρομαι που σου άρεσε, φιλιά πολλά!!
Τί όμορφο κείμενο. Πόσο σωστά τα γράφεις Μαρία! Κι ας μην πιάσουμε το θέμα των ενοχών για τις μέρες που απλά χαζεύουμε με τα παιδιά και δεν κάνουμε τίποτε άλλο.
Καλά ναι και αυτό, βέβαια! Γενικά το χάζεμα, πόσο ενοχοποιημένο είναι…Το λέει και η ίδια η λέξη που επιλέξαμε γι’ αυτό…Φιλιά Μαριάννα μου, μας εύχομαι να χαζεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε ,κι άσε τους άλλους να ‘ναι οι …έξυπνοι 😉
Αυτήν την απόφαση την πηρα πέρισυ κ πραγματικά έχω αλλάξει πολλά. Έχω πολύ δρόμο ακόμα, αλλά νοιώθω κ ειμαι πολυ καλύτερα από πριν. φαίνεται αυτή η λάμψη που λες. την βλέπουν όλοι κ μου το λένε με μεγάλο θαυμασμό.
Κ εγω απλά καμαρώνω για μένα, για 1η φορά στη ζωή μου.
🙂
Να καμαρώνεις μπράβο Μαρία μου, καμαρώνω κι εγώ για σένα να ξέρεις, γιατί η μία από την άλλη παίρνουμε δύναμη για να προχωράμε. Με καμάρι!
Θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα γράφεις. Χωρισμένη εδώ και 2 χρόνια και με ένα δίχρονο στο σπίτι εχω αλλαξει πολλα στην καθημερινότητα μου. Πλέον δεν ασχολουμαι καθόλου με τις δουλειες του σπιτιού. Φέρνω κοπέλα μια φορά την εβδομάδα και αυτό είναι. Προτιμώ να είμαι για βόλτες παρά να καθαρίζω στο σπίτι. Ασχετως οτι δουλευω 8ωρο καθημερινά δεν θελω η κούραση να μην μου επιτρέπει να περνώ ποιοτικές ώρες με τον Φατσουλινο. Επομένως κάτι έπρεπε να κοπεί για να εχω περισσότερες ώρες στη διάθεση μου να κάνω αυτά που με ευχαριστούν! Οι διακοπές δεν με αγχώνουν αντιθέτως τις προσμένω με αγωνία γιατί ξέρω θα δημιουργήσω μοναδικες στιγμες για μένα και το παιδι. Δεν αξίζει πραγματικά να αναλώνουμαι σε δουλειες του σπιτιού και να χάνω την ουσία της μέρας!
Μαρίνα μου να χαίρεσαι το παιδάκι σου και κάθε μέρα να πλησιάζεις πιο κοντά στην αληθινή ζωή, στο εύχομαι από καρδιάς, όπως το εύχομαι και για μένα και για όλους μας. Φιλιά πολλά <3
Μαρία, γράφεις πολύ πολύ όμορφα! Γράφεις με ψυχή!
Καλή μου Ασπασία, σ’ ευχαριστώ πολύ που μου το λες… <3