Συνηθίζω να κοιμάμαι με το ένα μου χέρι κάτω από το μαξιλάρι, και το άλλο χαμηλά, δίπλα στο σώμα μου. Ένα βράδυ του καλοκαιριού όμως, αυτό άλλαξε.
Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος παρατήρησα πως και τα δύο μου χέρια είχαν χωθεί κάτω από το μαξιλάρι, και κρατούσαν απαλά το ένα το άλλο. Αυτή η κίνηση με πλημμύρισε με τρυφερότητα, μου άρεσε πολύ, κι αποκοιμήθηκα με μια αίσθηση γλυκιάς ζεστασιάς.
Συχνά χώνω τα χέρια μου το ένα μέσα στο άλλο. Όταν νιώθω αμηχανία, όταν σκέφτομαι, όταν τα τρίβω για να ζεσταθούν τις κρύες μέρες του χειμώνα. Όμως εκείνο το βράδυ ήταν που συνειδητοποίησα πόσο δυνατή και ουσιαστική για τη ζωή μου είναι αυτή η κίνηση.
Γιατί όταν το ένα χέρι μου κρατάει το άλλο, είναι σαν να αγκαλιάζω εγώ τον εαυτό μου.
Είναι σαν να γίνεται το κορμί μου ένας κύκλος που κλείνει μέσα του όλα τα όμορφα συναισθήματά μου, τα ενδυναμώνει και τα διατηρεί ζωντανά.
Είναι σαν να κάνει το ένα παρέα στο άλλο, και τα δυό μαζί να διώχνουν τη μοναξιά της ψυχής μου.
Από εκείνο το βράδυ το κάνω πια συχνά, κοιμάμαι με τις παλάμες μου ενωμένες: δεν το κάνω συνειδητά, μόνες τους ψάχνουν η μία την άλλη.
Κι όταν ενώνονται, ζεστές και τρυφερές, νιώθω πως όλα θα πάνε καλά, νιώθω ήρεμη, και γαλήνια, νιώθω και τη μάνα μου κοντά μου, γιατί έχουμε τα ίδια χέρια, κι είναι σαν να την ακουμπάω μέσα στη νύχτα, και δε με φοβίζει τίποτα πια.
Και μέσα στη μέρα ενώνω τα χέρια μου συχνά: απαλά, όχι νευρικά, με αργές κινήσεις, να νιώσω τις κινήσεις μία-μία, να τα στριφογυρίσω, να τα αισθανθώ καλά, να τα ζεστάνω και να με ζεστάνουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορεί να ‘ναι τυχαίο που όταν οι άνθρωποι προσεύχονται (ή κάνουν διαλογισμό, Yoga κλπ.) έχουν τις παλάμες τους ενωμένες.
Δοκιμάστε να το κάνετε συνειδητά, να ενώνετε τα χέρια σας μέσα στη μέρα, για να παίρνετε κουράγιο, να νιώθετε τη δύναμη και τη ζέστη του κορμιού σας, να αυτοσυγκεντρώνεστε στην κίνηση αυτή χωρίς άλλες σκέψεις: Κλείστε τα απαλά το ένα μέσα στο άλλο, με ηρεμία, και νιώστε τα.
Είναι τόσο απλό, και μπορείτε να το κάνετε παντού, φτάνει να το κάνετε συνειδητά, εστιασμένοι στην κίνηση αυτή. Εγώ σήμερα το έκανα μέσα στο αμάξι, σταματημένη σε φανάρι. Μια σκοτεινή σκέψη είχε κυκλώσει το μυαλό μου, ώσπου ένωσα τις δυο μου παλάμες και μόνο η θέρμη της επαφής δέρμα με δέρμα με ηρέμησε, κι έδιωξε την κακή σκέψη μακριά.
Και μετά τα χέρια αυτά, όταν θα ενωθούν με άλλα σώματα, με άλλα χέρια, θα μεταδώσουν τη ζεστασιά και την αγάπη της ψυχής:
-θα ζεστάνουν μια πληγωμένη παιδική καρδιά
-θα κάνουν έναν κουρασμένο άνθρωπο να χαμογελάσει
-θα δώσουν κουράγιο στο μεγάλο πόνο
-θα δώσουν θάρρος σε έναν φίλο που δειλιάζει
-θα αγκαλιάσουν δυνατά, πολύ δυνατά.
Γιατί τα χέρια δε φτιάχτηκαν μόνο για δουλειές, τα χέρια φτιαχτήκαν για να ενώνονται μεταξύ τους, για να ενώνονται και με άλλα.
Φτιάχτηκαν για να σπρώχνουν τους τοίχους που μας χωρίζουν από τον εαυτό μας, τους τοίχους που μας χωρίζουν από τους άλλους.
Κι αυτή είναι η πιο σπουδαία δουλειά που θα κάνουν ποτέ.
έτσι κοιμάμαι κι εγώ,αγκαλιάζω το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι μου και ενώνω τα χέρια μου!Και ναι,τότε ηρεμώ ότι κι αν έχω,γιατί νοιώθω αυτό που λες.Πως με αγκαλιάζω!Σε φιλώ!
Μια αγκαλιά κι ένα μεγάλο φιλί κι από μένα Βάσω μου!
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι…Περίπου έτσι κοιμάμαι κι εγώ και νομίζω πως ασυνείδητα κάνω αυτή την κίνηση χεριών που περιγράφεις…
Εγώ δεν το θυμάμαι να το ‘χω ξανακάνει, κι όταν το πρωτοέκανα ένιωσα μια ζεστασιά, ένιωσα τόσο ωραία, σαν να ανακουφίστηκα…Ίσως το έχουμε ανάγκη, γι΄αυτό το κάνουμε…Σε φιλώ Μαρία μου <3
Έχεις δίκιο, αυτά τα παραμελημένα (τα δικά μου τουλάχιστον) χέρια. Μας συγκινεί όταν μας τα κρατούν οι άλλοι αλλά έχεις δίκιο, και μόνοι μας μπορούμε να προσφέρουμε στοργή στον εαυτό μας με αυτή την απλή κίνηση. Γράφεις πολύ ωραία, μπράβο!
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Μαράκι μου γλυκό ούτε που το είχα προσέξει ότι όταν νιώθω πολύ πιεσμένη από κάτι και δεν μπορώ να χαλαρώσω, κοιμάμαι έχοντας ενωμένα τα χέρια μου! Χθες είχα μια πολύ δύσκολη και στενάχωρη μέρα και το βράδυ δεν μπορούσα να χαλαρώσω και να κοιμηθώ με τίποτα. Με “τσάκωσα” λοιπόν να ενώνω τα χέρια μου και αμέσως να νιώθω την ένταση να φεύγει και να χαλαρώνω. Είναι απίστευτο!
Πωπώ φοβερό βρε Μαρία! Τι λες τώρα…Είδες πόσα κοινά έχουμε τελικά…Και τα πιο συγκινητικά, τα πιο δυνατά και σημαντικά είναι κάτι τέτοια, φαινομενικά μικρά κι ασήμαντα…Σε φιλώ κι ενώνω ευθύς αμέσως τα χέρια μου σκεπτόμενη εσένα <3