Καημένο μου σώμα.
Πόσα έχεις αντέξει.
Πόσες εξαντλητικές δίαιτες στην εφηβεία.
Πόση απαξίωση από μένα την ίδια.
Πόσα βλέμματα γεμάτα απογοήτευση, και θυμό, και λύπη βαθιά.
Και πόσα φαγητά που δε σου αρέσουν. Που όμως τα δέχεσαι και τα καταπίνεις με θλίψη, σιωπηλά.
Και πόσες κινήσεις και στάσεις που σε ταλαιπωρούν.
Όσο αντέχεις, τα δέχεσαι όλα. Κι έχεις πολλές αντοχές.
Δέχεσαι αγόγγυστα όλα μου τα συναισθήματα.
Το άγχος, τη θλίψη, τη μελαγχολία, τα απορροφάς και τα κάνεις δικά σου.
Κι όταν έρχονται η χαρά κι η ηρεμία στη ζωή μου, τις υποδέχεσαι με ενθουσιασμό, και με την κρυφή ελπίδα πως θα μείνουν λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.
Πότε-πότε φωνάζεις: Πονάς και μου λες να σε προσέχω.
Όπως με προσέχεις κι εσύ.
Που είσαι το σπίτι μου σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.
Που μ’ έβαλες μέσα σου, και με κουβαλάς, κι ας μη σ’ αγαπώ όσο θα ήθελες.
Όσο σου αξίζει.
Λες και φταις εσύ για τίποτα. Εσύ είσαι το μοναδικό που δε φταις.
Φταίει η κοινωνία, αλλά φταίω κι εγώ.
Που δε σε υπερασπίζομαι και δε σ’ αγκαλιάζω.
Εσένα, που μ’ έκανες μάνα.
Εσένα, που κουβαλάς τους προγόνους μου κι όλη την ιστορία μου.
Που κουβαλάς μέρα-νύχτα την ψυχή μου, και κουβάλησες και το παιδί μου.
Αυτό το σώμα, που τα δίνει όλα για μας, που παλεύει, που πάλλεται κι αναπνέει για μας μέχρι το τέλος.
Που γεννάει τα παιδιά μας.
Δε με νοιάζει αν είναι όμορφο, άσχημο, δε θέλω να του βάλω κανένα επίθετο.
Είναι το σώμα μου. Είναι το σπίτι μου.
Καημένο μου σώμα.
Σε ξέχασα.
Σε πλήγωσα.
Είμαι όμως τώρα πια πρόθυμη να επανορθώσω.
Και θ’ αρχίσω από τις αγκαλιές που σου χρωστώ.
Αγκαλιά στο πρόσωπο. Και μετά στο στήθος. Και στα χέρια. Στα πλευρά, στους αγκώνες, στις παλάμες.
Αγκαλιά στην κοιλιά. Και στα πόδια. Παντού.
Πως αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο που σου ‘χει λείψει πολύ; Που θες να του ζητήσεις συγγνώμη, να τον ξαναγνωρίσεις απ’ την αρχή, να ξεκινήσετε ξανά;
Έτσι θα αγκαλιάζω από δω κι εμπρός το σώμα μου. Κάθε πρωί. Και τη νύχτα. Και στη σιωπή. Και θα του μιλάω. Και θα του χαμογελάω.
Θα γίνω ένα με το σώμα μου, ξανά.
Μαζί σαν μια γροθιά, θα νικήσουμε ό,τι μας πληγώνει.
Και θα βγούμε χέρι-χέρι απ’ το σκοτάδι, στο φως.
Μαρία κλαίω…. Για μένα που πολλές μέρες νιώθω πως το σώμα μου με πολεμάει…αυτό το κείμενο ήταν γροθιά στο στομάχι… Θα προσπαθήσω, στο υπόσχομαι. Μου το υπόσχομαι….
Κλάμα…Τι να πω τώρα… Πιστεύω πως το σώμα σημάδια μας δίνει, σύμμαχός μας είναι, ακόμα κι όταν αδυνατούμε να το αντιληφθούμε. Είσαι ένα πλάσμα μοναδικό που παλεύεις με πολλά και τα καταφέρνεις τόσο καλά. Και ξέρεις, ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμη να το αγκαλιάσεις το σώμα σου, προσπάθησε τουλάχιστον να το αφήσεις να ησυχάσει. Κι η αγκαλιά θα έρθει μετά, όταν είναι η ώρα της. Πολλά φιλιά Γιάννα μου γλυκιά <3
Αχ Μαρία μου τι όμορφα που γράφεις! Μπορεί να μην νιώθω ότι το κείμενό σου με εκφράζει απόλυτα, αλλά ένιωσα τα δικά σου συναισθήματα και την δική σου πίκρα και αυτό μου φτάνει! Το κείμενο που σου μεταφέρει το συναίσθημα έστω κι αν δεν το έχει νιώσει ποτέ ή έστω δεν το νιώθεις συχνά είναι πολύτιμο. Μπράβο Μαράκι μου! Μην μιλάμε για δίαιτες, ας μιλήσουμε για αγάπη!
Μην μιλάμε για δίαιτες, ας μιλήσουμε για αγάπη, τι ωραίο! Κάλλη μου γλυκιά πόσο σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Συνέχισε να σκορπάς αυτή την υπέροχη ενέργειά σου, τη χρειαζόμαστε πολύ! <3
Μα κάθε λέξη ήταν ένα καρφί, μια αίσθηση απόλυτα γνώριμη. Μα στο μυαλό μου είσαι;
Αχ βρε Ίρις…Να σου πω δεν το περίμενα να ταυτιστείτε τόσες πολλές…Πόσο κοντά είμαστε τελικά και δεν το ξέρουμε…Πολλά φιλιά σου στέλνω <3
απλά εξαιρετικό! μιλάς για όλες και σε όλες μας.
Ελένη μου τι να πω…τα σώματά μας μας ενώνουν! Σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ! <3
Κλαιω.
Τα ειπατε καλυτερα απο οτι θα θελα να τα πω – και δε.μπορουσα.
Και ποσο δικιο εχετε.
Ποσο σκληρες ειμαστε με τα δεδομενα μας-τα πιο δικα μας.
Μπραβο σας.
Με.βοηθησατε
Αυτή η τελευταία σου φράση Μαρίνα με κάνει και μένα να κλαίω, αν όντως σε βοήθησα μου έκανες ένα μεγάλο δώρο σήμερα, να ‘σαι καλά κορίτσι μου, πάντα καλά.
Πολύ ωραίο! Συμφωνώ απόλυτα! Το καημένο μας το σώμα τι έχει τραβήξει… Όλο αυτό το διάστημα, αλλά και με την μητρότητα, πόσες φορές άλλαξε μέσα σε ένα – ενάμιση χρόνο…. Εγκυμοσύνη, γέννα, θηλασμός και μετά αντε να χάσεις πάλι όλα αυτά τα κιλά…
Αγάπησε το σώμα σου, αλλά έχω αποπροσανατολιστει, πιο σώμα να αγαπησω; Αυτό που είχα πριν τρεις μήνες που θηλαζα; Αυτό που είχα όταν ήμουν έγκυος; αυτό που έχω τώρα; Δύσκολο….
Ένα ήταν, ένα είναι, και ένα θα είναι. Μη μένεις στην εικόνα που βλέπεις στον καθρέφτη όταν είσαι ζορισμένη κι απογοητευμένη, δοκίμασε να το βλέπεις όταν είσαι ήρεμη, κι όχι προκατειλημμένη απέναντί του.Κλείσε τα μάτια και νιώσε το, και άγγιξέ το. Αλλάζει όπως αλλάζεις κι εσύ, αλλά είναι πάντα το σπίτι σου και σε περιμένει να το αγκαλιάσεις. Σε φιλώ Φαίδρα μου, καλή δύναμη συναγωνίστρια μανούλα!
Δεν νομίζω πως έχω διαβάσει κάτι πιο όμορφο και αληθινό εδώ και πολύ καιρό! Και γράφεις λες και έχεις ακούσει τις σκέψεις μου. Συγχαρητήρια!
Πωπώ σ΄ευχαριστώ βρε Μάγδα! Κοίτα να δεις τι μας έχει κάνει η δυτική κοινωνία ρε γαμώτο…Είμαστε πάρα πολλές τελικά, μάλλον σχεδόν όλες. Καλή δύναμη στον αγώνα μας, φιλιά πολλά-πολλά <3
Μαρία μου ήθελα να στο γράψω και εδω.
Το βράδυ που διάβαζα το κείμενο σου, η Δώρα δίπλα μου είδε την φωτογραφια σου και ειπε «ουαου! Μια ωραια κοπέλα»!
Και ξερεις εμπιστεύομαι πολυ τα μάτια των παιδιών. Βλέπουν ψυχές!
Να σε φροντίζεις και να μου θυμίζεις κι εμένα να με φροντίζω!
Τι γλυκό κορίτσι είσαι βρε Μάρθα…όσο για τα λόγια της Δώρας, τι να πω…Επειδή ξέρω πως τα παιδιά δε μένουν στην επιφάνεια, μετράει πολύ για μένα αυτό το σχόλιο. Πολλά-πολλά φιλιά και στις 3 σας, αλλά το πιο σβουριχτό στο Δωράκι <3
Με γέμισες σκέψεις. Τα νιώθω όλα αυτά που γράφεις και δεν τα νιώθω. Νομίζω πως το αγαπάω το σώμα μου, αλλά σκέφτομαι ότι μάλλον δεν το αγαπάω. Υπέροχο κείμενο και μια αφορμή για να μετρηθώ με τον εαυτό μου. Καληνύχτα!
Χριστίνα μου πολύ μου αρέσει όπως το τοποθετείς. Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό που σκέφτηκα με το σχόλιό σου, αλλά πολλές φορές πιστεύουμε πως το αγαπάμε (αν γυμναζόμαστε και τρώμε σωστά) αλλά δεν είναι μόνο αυτό η αγάπη…Είναι κάτι πιο εσωτερικό, πιο ουσιαστικό, κάτι που ξεπερνά την “καλά οργανωμένη” φροντίδα του σώματός μας…Κάτι που μας κάνει να νιώθουμε ψυχή και σώμα, σαν ένα. Πολλά φιλιά σου στέλνω <3
Απλά υπέροχο…
Να ‘σαι καλά Ασπασία μου!! <3
Είχα καιρό να συγκινηθώ έτσι από κάτι που πέτυχα τυχαία στο διαδίκτυο…Αληθινό… από το σώμα ως την ψυχή και το αντίθετο…
Κι εγώ συγκινούμαι με αυτό σας το σχόλιο και χαίρομαι πολύ που σας έφερε ο δρόμος σας εδώ! <3
Πάρα πολύ ωραίο!! Μπράβο σου…
Σ’ ευχαριστώ πολύ Βάσω μου!!
Κείμενο βαθιάς αλήθειας κ αυτογνωσίας. Αυτό είναι πάντα καλό σημάδι. Για το σώμα κ την ψυχή μας… Εύχομαι μόνο τα καλύτερα για όλα τα ταλαιπωρημένα σώματα κ ψυχές…
Σε φιλώ
Παρασκευή
Πολύ ωραία το λες Παρασκευή μου…Και σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτά τα λόγια…Κι εγώ σε φιλώ!
Κι εγώ με την σειρά μου ως γυναίκα, μαμά αλλά κυρίως ως διατροφολόγος θα σου πω ένα μεγάλο μπράβο για το Κείμενο αυτό!
Μεγάλο κιόλας!! Πωπώ σ’ ευχαριστώ και σένα Γεωργία μου, πολύ σ’ ευχαριστώ <3
Πιο τελειο κειμενο δεν εχω ξαναδιαβασει, οντως ετσι ειναι παραμελημενο…ας το αγαπησουμε λοιπον!!!να σαι καλα!!!
Πιο τέλειο λέει…Θα τρελαθώ! Να ‘σαι καλά βρε Νίκη, σ΄ευχαριστώ πολύ! <3
[…] Το αγαπώ το σώμα μου, το αγαπώ το πρόσωπό μου, αλλά νιώθω πως είναι ένα φόρεμα, ένα μέσο για να έρθω και να επιβιώσω στον κόσμο αυτό. Και ξέρω πως πρέπει να τα προσέχω, και να τα φροντίζω, γιατί φέρουν εντός τους την αληθινή Μαρία. […]
[…] Πριν λίγες μέρες θυμήθηκα αυτό που είχα γράψει πριν καιρό. […]