Μαμά προς Μαμά

Ένας καλός μου φίλος μου εξομολογήθηκε πριν καιρό, ότι η αφορμή για να συνέλθει από μια μακρόχρονη κατάθλιψη ήταν μια εικόνα-αναλαμπή που του ‘ρθε ξαφνικά στο νου:

Θυμήθηκε τη μάνα του να στέκεται μέσα σε μια πολύχρωμη βάρκα, στη μέση μιας λίμνης, και να χαμογελά μες στη χαρά.

Η χαρά της μάνας του τον επανέφερε απ’ το σκοτάδι, στο φως.

Μου το ‘πε με δάκρυα στα μάτια, και με συγκλόνισε τόσο, γιατί συνειδητοποίησα κι εγώ πόσο καλό μου κάνει να βλέπω τη δική μου τη μάνα χαρούμενη, και πόσο με πληγώνει αντίστοιχα, όταν δεν την βλέπω καλά.

Και μετά μου ‘ρθε το μεγάλο χαστούκι: Συνειδητοποίησα πως εγώ, σαν μάνα, δεν είμαι χαρούμενη.

Μπορεί να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μεγαλώσω με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μου, να σέβομαι τις ανάγκες του, να τις ικανοποιώ, να του δίνω χρόνο, αφοσίωση, αγκαλιές, και τόσα ακόμα.

Και είμαι καλή μάνα, το ξέρω.

Αλλά δεν είμαι χαρούμενη.

Γιατί εκτός από μάνα είμαι και πολλά άλλα. Και προσπαθώ να τα ισορροπήσω τόσον καιρό, αλλά δεν μπορώ.

Γιατί όταν δουλεύω πολύ, μένει πίσω η μητρότητα.

Κι όταν είμαι συνέχεια με το παιδί, μένει πίσω η δουλειά.

Όλα αυτά που αγαπώ, άνθρωποι και πράγματα και δραστηριότητες, είναι τόσα πολλά, που δεν μπορώ να τα ‘χω όλα. Κι έτσι αφήνω την τελειομανία μου, να μου στερεί τη χαρά.

Όμως η χαρά δεν έρχεται με το να τα ‘χεις όλα.

Έρχεται όταν νιώθεις πλήρης μέσα σου, όταν κάθε μικρή στιγμή της ζωής σου είσαι εκεί, και δεν ταξιδεύεις αλλού.

Όταν αφοσιώνεσαι σ’ αυτό που κάνεις, ψυχή τε και σώματι, χωρίς να πλέκεις υποθετικά σενάρια.

Γιατί η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις: «τι θα γινόταν αν;», «κι αν είχα διαλέξει κάτι άλλο;» κλπ.

Η χαρά πηγάζει απ΄την πληρότητα, πηγάζει απ’ τη δράση, κι απ’ την ικανοποίηση που νιώθω όταν είμαι εστιασμένη στο τώρα, σε αυτό που κάνω κάθε λεπτό.

Κι έχω δικαίωμα στη χαρά. Κι εγώ, αλλά και το παιδί μου. Και όχι, η χαρά δεν είναι στιγμές που μας συμβαίνουν πότε-πότε, δεν είναι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και πόζες λαμπερές, η χαρά της ύπαρξης είναι μια κατάσταση συνειδητή, μια επιλογή που κάνουμε κάθε πρωί όταν ξυπνάμε, και κάθε λεπτό της ημέρας.

Δεν τα προλαβαίνω όλα. Δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Όμως μπορώ να επιλέξω τι θέλω να προλάβω, και τι μου ταιριάζει, και με τι ρυθμό να ζήσω τη ζωή μου, και με τι όρους, με τους δικούς μου όρους.

Μπορώ να επιλέξω να είμαι πολλά. Κι ένα από αυτά που επιλεγώ σήμερα, είναι η χαρά.

Το κλείσιμο της φετινής Γιορτής της Μητέρας με βρίσκει να γράφω αυτό το post, το πρώτο μου post στο νέο μου Blog.

Μπορεί να μην είναι τόσο τέλειο όσο θα το ήθελα. Όμως είναι ένα post για τη χαρά.

Τι χαρά!