Μαμά προς Μαμά

Πριν μερικούς μήνες συνάντησα τυχαία στο δρόμο έναν φίλο μου που αγαπώ πολύ κι είχα καιρό να δω. Αφού αγκαλιαστήκαμε και ανταλλάξαμε τηλέφωνα και λόγια ζεστά, μπήκα στο αυτοκίνητο να γυρίσω σπίτι.

Ήμουν μόνη μου στο αμάξι, και τόσο, μα τόσο χαρούμενη από αυτή τη συνάντηση, που ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.

Δεν ήξερα τι να κάνω με όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα. Καθισμένη μέσα στο αμάξι, ακινητοποιημένη στην κίνηση, ένιωθα πραγματικά εγκλωβισμένη. Πού να διοχετεύσω τη χαρά μου; Να τρέξω δεν μπορώ, να χορέψω δεν μπορώ, αχ τι θα μπορούσα να κάνω;

Κι έτσι ξαφνικά, το βρήκα: Θα ανοίξω το στόμα μου, κι ό,τι βγει! Θα αφήσω τη φωνή μου βγάλει προς τα έξω ό,τι νιώθει η ψυχή μου, να βγάλει έξω τη χαρά που ‘ναι κλεισμένη μες στο κορμί μου.

Άνοιξα λοιπόν το στόμα μου διάπλατα, αφέθηκα, και το άφησα να πει και να βγάλει ό,τι ένιωθε, ό,τι ήθελε.

Κι άρχισα να ουρλιάζω. Άναρθρες κραυγές έβγαιναν από μέσα μου, ήχοι πρωτάκουστοι για μένα, ήχοι πρωτόγονοι. Τους άκουγα για πρώτη φορά.

Δεν δείλιασα, συνέχισα. Ένιωθα πως θέλω κι άλλο, πολύ ακόμα.

Κι άλλα ουρλιαχτά, κι άλλες φωνές που δε μοιάζανε δικές μου άρχισαν να γεμίζουν το χώρο γύρω μου.

Δεν μπορούσα να σταματήσω γιατί ήταν πολλές οι φωνές που είχαν εγκλωβιστεί μέσα μου, για χρόνια.

Και τότε κατάλαβα.

Δε φώναζα μόνο απ’ τη χαρά μου που είδα τον φίλο μου μετά από καιρό.

Αυτή ήταν η πρώτη φωνή. Που έδωσε το χέρι της στις επόμενες να βγουν, αυτές που σιωπούσαν μέσα μου για χρόνια.

Κι έτσι άκουσα το ουρλιαχτό της χαράς όταν γέννησα που ντρεπόμουν τότε τον γιατρό μου και τους νοσοκόμους και το ‘κλεισα μέσα μου.

Άκουσα και το ουρλιαχτό του θυμού μου για τα λάθη άλλων που με πλήγωσαν βαθιά.

Μετά άκουσα και το ουρλιαχτό της εξάντλησης από το μεγάλωμα ενός παιδιού που χρειάζεται τόσα πολλά κι εγώ δεν έχω πάντα να τα δώσω.

Και τέλος άκουσα και το ουρλιαχτό του ενθουσιασμού που δεν ήταν δικό μου, αλλά ήταν του κορμιού μου που το έκανε για να με ευχαριστήσει γιατί επιτέλους το ξαλάφρωσα.

Πόσα συναισθήματα χώνουμε μέσα μας, από μικρά παιδιά, γιατί δεν είναι πρέπον να φωνάζουμε, δεν είναι πρέπον να ουρλιάζουμε, ή να χοροπηδάμε σαν κατσίκια.

Έχω υπάρξει πολύ ντροπαλή για χρόνια, και κάνω αγώνα τον τελευταίο καιρό να γίνω πιο αυθόρμητη, πιο αληθινή, πιο αυθεντική.

Παλεύω να αφεθώ, όπου και όποτε μπορώ, για να με γνωρίσω καλύτερα, αλλά και για να έρθω σε πιο ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου.

Οι φωνές, τα ουρλιαχτά στο αυτοκίνητο μετά από λίγο σταμάτησαν. Και όσο κι αν μοιάζει περίεργο, ενώ άδειασα τόσα πολλά από μέσα μου, ένιωθα πιο γεμάτη και πιο πλήρης από ποτέ.

Συνέχισα να οδηγώ. Μα ο δρόμος μπροστά μου δεν ήταν δρόμος πια, αλλά ένα ποτάμι.

Κι εγώ κολυμπούσα μέσα του, απελευθερωμένη. Πανευτυχής.