Σταμάτα να δοξάζεις την πολυάσχολη ζωή σου: αυτή είναι μια από τις δυνατότερες ατάκες που ‘χω πετύχει στο Facebook, και βλέπω δεκάδες κάθε μέρα στο newsfeed μου.
Όταν το είδα είπα μέσα μου: Ε ναι ρε φίλε! Αυτό είναι! Αμάν πια με τις πολυάσχολες ζωές μας!
Είναι φοβερό πως ο δυτικός πολιτισμός είναι έτσι δομημένος που δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.
Πριν λίγο καιρό, για λόγους υγείας σταμάτησα να δουλεύω. Τότε σκέφτηκα πως η μέρα μου θα είναι χαλαρή και άδεια, τουλάχιστον τις ώρες που το παιδί θα ‘ναι στο σχολείο.
Αλλά γελάστηκα. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, πάλι έτρεχα να σηκώσω τηλέφωνα, να προλάβω να μαγειρέψω πριν πάρω το παιδί, να τσεκάρω emails, να τακτοποιήσω το σπίτι.
Ξέρετε, οι δραστηριότητες στον δυτικό πολιτισμό είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Παραμονεύουν έξω απ’ το κατώφλι μας, σπρώχνονται με μανία ποια θα πρωτομπεί, ενώ εμείς τους έχουμε ορθάνοιχτη την πόρτα και τις περιμένουμε να μας καβαλήσουν και ν’ αρχίσουμε να τρέχουμε. Και τρέχουμε με όση δύναμη έχουμε, μέχρι κάποια στιγμή να εξαντληθούμε απ’ το βάρος.
Και δεν την κλείνουμε την πόρτα, γιατί δεν ξέρουμε άλλο τρόπο για να ζούμε.
Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι έκαναν και οι γονείς μας, έτσι κάνουν όλοι γύρω μας.
Δεν ξέρουμε αλλιώς.
Ζούμε ανάμεσα σε δραστηριότητες που σπρώχνουν η μία την άλλη με μανία.
Το τηλέφωνο που χτυπάει, σπρώχνει την κατσαρόλα που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει.
Το ωραίο θεατρικό που όλοι το ‘χουν δει εκτός από σένα, σπρώχνει την πρόσκληση του συναδέλφου για ποτό.
Η σφουγγαρίστρα σπρώχνει τη λεκάνη με τα ασιδέρωτα.
Το χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό τραπέζι σπρώχνει τον απογευματινό καφέ που κανόνισες με τις φίλες σου.
Τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές δράσεις σε διαλέγουν απ’ το πρωί που ξεκινάς. Δεν τις διαλέγεις εσύ, μην μπερδεύεσαι. Εσύ παραδομένη αφήνεσαι σ’ αυτές, κι αυτές σε πάνε όπου θέλουν. Οι πιο φωνακλάδικες, οι πιο φασαριόζες και οι πιο γυαλιστερές πάντα κερδίζουν.
Όμως λέω από σήμερα, να κάνουμε μια αλλαγή, παρέα.
Το πρωί που θα ανοίξουμε την πόρτα και οι δραστηριότητες θα μας περιμένουν απ’ έξω με αγωνία, να μην τις αφήσουμε να χιμήξουν μέσα.
Να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να τις κοιτάξουμε με έντονο βλέμμα, και να επιλέξουμε, αργά, με προσοχή και ηρεμία, αυτές που πραγματικά μας ταιριάζουν και μας κάνουν καλό. Να καλέσουμε μέσα αυτές που κρύβονται πίσω-πίσω, δειλές και μαραμένες γιατί τις έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό.
Και να αφήσουμε απ’ έξω αυτές που δεν μας κάνουν κι ας τις κάνουν όλοι, και να μη φοβόμαστε να λέμε όχι σε φίλους και γνωστούς, και να μην ντρεπόμαστε που έχουμε ανάγκη περισσότερο από το κάθετι στη ζωή μας λίγες στιγμές ηρεμίας, απλά να κάτσουμε σε μια καρέκλα και να κοιτάμε απ’ έξω τα σύννεφα που ταξιδεύουν στον ουρανό.
Σήμερα εγώ θα αφήσω έξω απ’ την πόρτα μου τα πολλά τηλεφωνήματα, και την αγχωμένη οδήγηση, και τα φρέσκα σεντόνια στα κρεβάτια, α, και το τσιμπιδάκι των φρυδιών.
Και θα καλέσω μέσα στο σπίτι μου ένα παλιό παιδικό ρολόι που ‘χει χαλάσει εδώ και χρόνια, κι έχουν οι δείκτες του κολλήσει στις 3 και δέκα το μεσημέρι. Θα το βάλω στον καρπό μου, και θα το φοράω παντού, κι ο χρόνος δε θα κυλά, και θα βγω να κάνω γύρους το τετράγωνο χωρίς να τους μετράω. Και δε θα ‘μαι πολυάσχολη σήμερα, παρά θα ‘μαι μια ευτυχισμένη, τρισευτυχισμένη αργόσχολη.
Και το ρολόι θα δείχνει πάντα 3 και δέκα.
Μπράβο Μαρία μου! Και να χαμογελάς!!!!!!!!!!
Αχ σ’ ευχαριστώ πολύ Ασπασία μου! Κι εσύ να χαμογελάς! <3
Πηγή 1ης φωτογραφίας: https://www.letteredandlined.com/products/stop-the-glorification-of-busy
Πηγή 2ης φωτογραφίας: https://www.instagram.com/teenbug/
Μαρία μου! Είναι γεγονός ότι από την πρώτη σου ανάρτηση περί χρόνια κόπωσης το έχω πάρει απόφαση! Θα κάνω αλλαγές στη ζωή μου, δεν την παλεύω αυτήν την ταχύτητα! Και όσο περνάει ο καιρός που το παλεύω (μην φανταστείς κάνα δυο εβδομάδες) βλέπω ότι ασκώ μεγαλύτερη προσπάθεια από πριν να χαλαρώσω. Πρέπει δηλαδή για να καταφέρω να “κερδίσω” λίγη ώρα με τον εαυτό μου να ρίξω τέτοια οργάνωση που δεν φαντάζεσαι! Εν τω μεταξύ, όπως πολύ σωστά παρατήρησες κι εσύ είναι έτσι δομημένη η ζωή μας που μας “σπρώχνουν” εξωτερικοί παράγοντες να τρέχουμε γύρω από την ουρά μας ακόμα και παρά τη θέλησή μας. Εχθές συγκεκριμένα σε σκεφτόμουν! Λέω θα την γράψω, αυτή που το παλεύει περισσότερο καιρό ίσως να έχει εντοπίσει τη λύση που εσύ δεν έχεις βρει ακόμα! Η θέληση υπάρχει προφανώς, αλλά γιατί δεν τα καταφέρνω?
Αλεξάνδρα μου! Σ’ ευχαριστώ που μου έγραψες, και με χαροποιεί πολύ που με σκέφτεσαι. Λοιπόν, θα σου πω λίγα πράγματα από τη δική μου εμπειρία. Η οργάνωση με βοηθά πολύ, και μου χρειάζεται για να πετύχω τους στόχους μου και να έχω τη ζωή που θέλω. Οργανώνω σε λίστες τα πράγματα που πρέπει να γίνουν μέσα στην εβδομάδα, κι έτσι αυτό με βοηθά να είμαι αποτελεσματική και κυρίως να μην έχω καμία έννοια τις ώρες που χαλαρώνω. Άρα ναι, νομίζω πως η οργάνωση χρειάζεται. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι να μην προσπαθήσεις να βάλεις οργάνωση και χρονοδιάγραμμα στο πότε θα αλλάξει η ζωή σου. Μπορείς να ξεκινήσεις από μικρά πράγματα, δλδ να δίνεις χρόνο στην παρατήρηση της φύσης, ή σε κάτι άλλο απλό και καθημερινό που νιώθεις ότι σου δίνει εσωτερική γαλήνη. Και σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, θα μεταμορφώνεσαι. Ίσως χρειαστείς και βοήθεια ειδικού –ψυχολόγου κλπ-, ή και κάποια βιβλία μπορεί να σε βοηθήσουν –συστήνω ανεπιφύλακτα τα βιβλία του Eckhart Tolle. Εμένα μου έκανε πολύ καλό και η Yoga στη σύνδεση με τον εαυτό μου –σώμα και ψυχή. Δεν είναι ευθεία γραμμή η πορεία αυτή, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, θέλει κόπο γιατί δεν είναι εύκολο να πας κόντρα στο ρεύμα και κόντρα σε όλα αυτά που έχεις μέχρι τώρα συνηθίσει. Αλλά αν μέσα σου το θες πραγματικά και είσαι έτοιμη, θα βρεθούν οι τρόποι –και οι κατάλληλοι άνθρωποι θα ‘ρθουν στο δρόμο σου- για να βαδίσεις προς τα ‘κει που θες. Λύσεις εύκολες δεν υπάρχουν, και ο δρόμος δεν είναι ο ίδιος προφανώς για όλους μας, αλλά συναντόμαστε στα σταυροδρόμια –όπως καλή ώρα εδώ- και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον… Σε φιλώ και σου εύχομαι καλές γιορτές, με πολλή αγάπη και πολλές αγκαλιές!!
Είσαι πηγή έμπνευσης! Σε ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες συμβουλές σου! Είναι ολοφάνερο ότι προέρχονται μετά από αρκετή δουλειά με τον εαυτό σου! Εν τω μεταξύ, όλα όσα αναφέρεις ανταποκρίνονται στην αλήθεια! Τα βιώνω καθημερινά! Δεν θα μπορούσα να μην σου απαντήσω ώστε να σου ευχηθώ με τη σειρά μου καλή Πρωτοχρονιά, γεμάτη και ουσιαστική χρονιά με πολλές πολλές αγκαλιές και από την πλευρά μου! Υ.Γ. Κορίτσια, αν και όταν γίνει επιτέλους η κατά καιρούς συζητημένη συνάντηση θα ήταν μεγάλη μου χαρά να σας γνωρίσω και εγώ από κοντά!
Μαράκι, Μαράκι πάλι ωραία μας τα είπες. Γι΄αυτό κι εγώ τη μέρα που θα σε γνωρίσω από κοντά θα είναι μια μέρα που θα γίνει ευχάριστα και λίγο ή πολύ τυχαία, χωρίς την “υποχρέωση” να δεις κάποιον σώνει και καλά. Κι εγώ τα έχω αφήσει πίσω μου προ πολλού αυτά τα κοινωνικά “πρέπει”, γιατί διαπίστωσα κάποια στιγμή ότι δεν οδηγούν σε ουσιαστικές σχέσεις. Όσο τα κάνεις νιώθεις ότι κάτι σπουδαίο γίνεται (“Ουάου είναι συναρπαστικό να γνωρίζεις κόσμο, να βγαίνεις έξω με όλους συνέχεια”), αλλά σου ρουφάνε τόσο χρόνο κι ενέργεια που δεν προλαβαίνεις καλά-καλά να γνωρίσεις τον εαυτό σου ώστε να ξέρεις τι είδους σχέσεις πραγματικά επιζητάς και τι ανθρώπους θέλεις να έχεις γύρω σου για παρέα. Για παρέα πιο ουσιαστική που θα δώσεις και θα πάρεις και θα επικοινωνήσεις αληθινά και θα διασκεδάσεις με την ψυχή σου, δείχνοντας το 100% του αληθινού σου εαυτού (άλλο θέμα αυτό με το τι δείχνουμε στους άλλους…συνήθως αυτό που θέλουμε να δείξουμε κι όχι αυτό το αληθινό που είμαστε…δεν είναι για να το πιάσουμε τώρα)
Πόσο δίκιο έχεις Ελίνα σε όσα θίγεις!
Γεια σου Ελινάκι μου! Ωραία μας τα λες κι εσύ! Άντε να δω πότε θα γίνει αυτή η τυχαία συνάντηση…Πάλι καλά που εσύ τουλάχιστον έχεις δει τη φάτσα μου, γιατί εγώ δύσκολο να σε εντοπίσω…Τόσο πολύ που ‘το χουμε συζητήσει πάντως, ε, δε μπορεί, πλησιάζει η μέρα της συνάντησης! Φιλιά πολλά και καλές, αληθινές γιορτές με τους αγαπημένους σου!
χαχαχα! Έχουμε κοινές φίλες. Κάπως έτσι το φανταζόμουν το τυχαίο. Θα σου στείλω mail να σου πω και να σου δείξω την ομορφιά μου. 🙂 Τσέκαρε στις επόμενες μέρες το mail σου.
Μαγικό θα ήταν όλο αυτό! Μακάρι να το καταφέρνεις! Εμένα πλέον δεν μου φτάνει το 24ωρο! Βέβαια κάτι αφήνω πάντα στην άκρη αλλιώς δεν θα μπορούσα να τα χωρέσω όλα!
Ε καλά δεν το καταφέρνω συνέχεια 😉 Και για να το πετύχω πρέπει να κόψω πολλά, και δεν είναι πάντα εφικτό αυτό…Όμως το παλεύω γιατί είναι προτεραιότητα για μένα. Και βέβαια για να το πετύχω χάνω από αλλού, ποτέ δεν μπορείς να τα έχεις όλα…Φιλιά πολλά Κατερίνα μου, καλές και ανθομελένιες γιορτές! <3