Μαμά προς Μαμά

Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι για την κρίση. Που μας έχει πληγώσει τόσο πολύ, που νιώθω πως τον τελευταίο καιρό δεν την συζητάμε με πάθος όπως παλιά, αλλά την έχουμε σωματοποιήσει, στο βλέμμα και στο περπάτημά μας.

Περπατάμε κουβαλώντας μαζί μας την κρίση. Κουρασμένοι, ηττημένοι, σκυφτοί και νευρικοί, έχουμε γίνει ένα με αυτό που βρίζουμε και καταριόμαστε.

Όχι όλοι όμως. Υπάρχουν κι αυτοί που περπατάνε χοροπηδώντας.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο γείτονάς μου ο Χάρης.

Τον συνάντησα πριν λίγες μέρες στο δρόμο, κι εκεί που τα λέγαμε, μου είπε πως μετακομίζει.

Πως πάει από 2^ο όροφο, σε υπόγειο.

Σε ένα μικρό και ανήλιαγο υπόγειο λίγους δρόμους πιο κάτω.

Όταν μου ‘το πε, έμεινα κόκκαλο.

Ακούς εκεί υπόγειο…σκέφτηκα και μελαγχόλησα.

«Δε βγαίνουμε ρε Μαρία… Το υπόγειο έχει πολύ χαμηλό ενοίκιο και θα μπορέσουμε να τα βολέψουμε. Είναι σκοτεινό βέβαια, αλλά δεν πειράζει, θα βγαίνω έξω να κάνω τις βόλτες μου!», μου είπε γελώντας.

«Η μάνα μου έχει σκάσει, στενοχωριέται πολύ, αλλά της λέω να μη νοιάζεται, είμαστε καλά, θα τα καταφέρουμε. Λες κι εδώ που μέναμε είχαμε φως; Σκοτεινό ήταν το διαμέρισμα!»,

Συνέχισε γελώντας.

Γελώντας.

Και με χαμόγελο μ’ αποχαιρέτησε, κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω να ξεμακραίνει.

Και το ορκίζομαι πως εκεί που τον κοιτούσα, λουσμένο με το φως το φθινοπωρινό, τον είδα να χοροπηδάει.

Και βουρκωμένη, τον καμάρωνα.

Τον καμάρωνα που δεν τον λύγισε καμία κρίση, που δεν άφησε αυτούς που θέλουν να μας αποτελειώσουν να του ρίξουν το ηθικό.

Αυτούς που μας θέλουν να μετράμε τις δεκάρες μας και να κόβουμε από ‘δω, και να κόβουμε από κει, και ποτέ να μη φτάνουν, και να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει, και να κοιμόμαστε με κομμένη την ανάσα, και να φοβόμαστε, και να μην ελπίζουμε σε τίποτα πια.

Η ζωή μου άλλαξε ριζικά με την κρίση. Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, και ακόμα δυσκολεύομαι… Αλλά μου βγαίνει το μανιάτικο –κι ας μην είμαι απ΄τη Μάνη- κι όλο λέω στον εαυτό μου:

«Μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σε κάνει δυστυχισμένη και μίζερη. Αυτοί που θέλουν να μας λιώσουν, είναι πιο δυστυχισμένοι από σένα, κι ας έχουν τα λεφτά όλου του κόσμου. Στην πραγματικότητα αυτό που προσπαθούν είναι να σε σύρουν στη δυστυχία τους. Μην πέσεις στην παγίδα, μην τους κάνεις το χατήρι: Να παλεύεις για να ζήσεις, όπως μπορείς, και να χαμογελάς, σε πείσμα αυτών που σε θέλουν ηττημένη. Μη μασάς, ο κερδισμένος είναι αυτός που βρίσκει χαρά εκεί που οι άλλοι δεν κοιτάζουν καν».

Κάτι τέτοια σκέφτομαι λοιπόν, και παίρνω τα πάνω μου.

Μην αφήνετε κανέναν να σας ρίχνει το ηθικό, να σας σπάσει τον τσαμπουκά. Μην τους αφήνετε να μας νικήσουν, εμάς, τις μανάδες που μεγαλώνουμε παιδιά, που κρατάμε σπίτια, που δουλεύουμε, που αγαπάμε, που κλαίμε, που πονάμε, που αγωνιζόμαστε να ξυπνάμε κάθε πρωί και να ξεκινάμε πάλι απ’ την αρχή το περπάτημα στο ψηλό, το πελώριο βουνό της ζωής.

Είμαστε μαζί σε όλο αυτό, το γράφω και το νιώθω, και ανατριχιάζω γιατί νιώθω τη σύνδεση με όλες και όλους εσάς που παλεύουμε καθημερινά με τα θεριά.

Και μου δίνει πολλή δύναμη το ότι δεν είμαι μόνη μου μέσα στην κρίση, το ότι είμαστε παρέα, και βρισκόμαστε στις πλατείες, και καθόμαστε στα παγκάκια δίπλα-δίπλα, και κοιτάμε τα παιδιά μας που παίζουν και γελάνε και γελάμε κι εμείς, χωρίς λεφτά στην τσέπη αλλά με όλο τον κόσμο δικό μας.

Δε λέω να το ξεχάσω το γειτονάκι μου. Το χοροπηδητό του περπάτημα έχει  καρφωθεί μες στο μυαλό μου.

Χοροπηδώντας προχωράει μέσα στην κρίση.

Χοροπηδώντας ελεύθερος.