Ήταν Σάββατο πρωί. Θυμάμαι που σηκώθηκα μες στο άγχος, γιατί είχα πολλές δουλειές κι έπρεπε να αρχίσω να τρέχω από νωρίς.
Ξεκίνησα με πρωινό στο πόδι, ενώ το παιδί τριγυρνούσε παίζοντας και τραγουδώντας. Σε λίγο χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν η μαμά μου. Δεν είχε και πολλή διάθεση, δεν την άκουσα καλά. Κι όποτε δεν είναι η μαμά μου καλά, αυτομάτως πέφτω κι εγώ. Αυτό μου έλειπε σήμερα, μονολόγησα…Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε από νωρίς, σε μια τόσο δύσκολη μέρα.
Κλείνω το τηλέφωνο κατσουφιασμένη, και ξεκινάω να οργανώνομαι. Το άγχος με είχε κυριέψει για τα καλά, και δεν είχε σκοπό να φύγει σύντομα.
Μες στα νεύρα τριγυρίζω στα δωμάτια σαν σβούρα. Βάζω πλυντήρια, ξεκινάω σκούπισμα, ετοιμάζω φαγητό. Ο μικρός Χρήστος είχε από ώρα ξεκινήσει τη γκρίνια. Τα παιχνίδια του δεν του άρεσαν, παραπονιόταν πως η κοιλιά του πονάει, και διάφορα άλλα που ένιωθα πως δεν μπορούσα καθόλου να διαχειριστώ.
Τα παιδί πραγματικά ήταν πολύ ανήσυχο και αντιδραστικό. Ό,τι και να του πρότεινα, ό,τι και να του έλεγα αρνιόταν να συνεργαστεί.
Ώσπου δεν άντεξα, κι απεγνωσμένα φώναξα: «Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο…».
Μετά από λίγο, που ηρέμησα, το παιδί ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Του εξήγησα πως ήμουν πολύ κουρασμένη, αλλά τώρα είμαι καλύτερα.
Πήρα βαθιά ανάσα. Έπιασα στα χέρια μου τη λίστα με τις δουλειές, κι άρχισα να σβήνω. Άφησα μόνο τις πολύ απαραίτητες, κι έκατσα στον καναπέ.
Θυμήθηκα μια χειροτεχνία με πουλάκια που είχα ξεκινήσει πριν καιρό, κι όλο έλεγα να την τελειώσω αλλά πάντα οι δουλειές ήταν πιο σημαντικές. Την ξεχώνιασα από ένα συρτάρι, κι άρχισα να ράβω.
Πείσμωσα, θύμωσα με τον εαυτό μου που πιέζομαι και δυσκολεύω τη ζωή μου τόσο πολύ. Συνέχισα το ράψιμο, κι αποφάσισα να μην αφήσω καμιά έννοια να με πλησιάσει για τις επόμενες ώρες.
Το παιδί ήρθε και κάθισε δίπλα μου, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Μετά πήρε τις κλωστές, κι άρχισε να φτιάχνει σχέδια στο πάτωμα. Ήταν ήρεμο και γελαστό, ήταν και πάλι χαρούμενο το παιδί μου.
«Ούτε συννενοημένοι να ‘μασταν», σκέφτηκα από μέσα μου…Κοίτα να δεις που μόλις ηρέμησα, αμέσως ηρέμησε κι αυτός!
Και μετά μου ‘ρθε η φλασιά:
Το παιδί όλο το πρωί κουβαλούσε πάνω του τη δική μου συμπεριφορά.
Η γκρίνια και τα άγχη μου γίνανε και δικά του.
Τα έκανε δικά του προσπαθώντας να μου δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ότι κάτι πρέπει να αλλάξω.
Τα παιδιά παίρνουν μαζί τους τις έννοιες μας για να μας ξαλαφρώσουν, αλλά και για να μας δείξουν τι πρέπει να διορθώσουμε.
Και μετά πήγα τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα, κι έκανα τη σύνδεση:
Αυτό που έκανα εγώ το πρωί στη μαμά μου, που πήρα τη στενοχώρια της και την έκανα δική μου, έτσι έκανε μετά σε μένα το παιδί μου.
Τα επηρεάζουμε τα παιδιά μας, και τα καθορίζουμε, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Κι αυτά προσπαθούν να μας βοηθήσουν να δούμε τα λάθη μας.
Είναι ο καθρέφτης μας.
Αντέχουμε να τον κοιτάξουμε;
Πόσο δίκιο έχεις…. Εγώ θυμάμαι να το κάνω αυτό σαν παιδί… Αναρωτιέμαι, γιατί το ξεχνάμε μεγαλώνοντας; Γιατί δεν το βλέπουμε όπως το είδες εσύ; Ακόμα μια φορά, ένα υπέροχο κείμενο
Ας το ‘χουμε στην άκρη του μυαλού μας, κι όποτε μπορούμε να το βλέπουμε…Δεν μπορούμε πάντα, ούτε εγώ βεβαίως. Αλλά είναι μια γνώση που μας βοηθά να βλέπουμε τα πράγματα από απόσταση, αντικειμενικά και ψύχραιμα. Φιλιά πολλά Γιάννα μου!
Έχεις απόλυτο δίκαιο Μαρια μου! Το έχω δει και γω πολλες φορές στον μικρό και επειδή με ταρακούνησε από τότε προσπαθώ πολύ να μην αφήνω το άγχος μου να βγαίνει και να το βλέπει το παιδί! Στο κάτω κάτω παιδιά μικρά είναι, δεν έχουμε δικαίωμα να τα φορτώνουμε με τα δικά μας βάρη!
Ναι βέβαια, δεν πρέπει να τα επιβαρύνουμε με δύσκολες καταστάσεις – ή τελοσπάντων να τις προσαρμόζουμε στα δικά τους μάτια και αντίληψη για να μπορούν να μας καταλάβουν. Φτάνει βέβαια να βρίσκουν τα ζόρια μας κάπου αλλού διέξοδο, γιατί θα τα βγάλουμε κάποια άλλη στιγμή, ίσως και στο παιδί ακόμα…Φιλιά Μαρίνα μου, και καλή δύναμη!
Μπράβο!!!Εξαιρετικό κειμενο. Εξαιρετική συνειδητοποίηση Μαρία…κι εγώ δεν ξέρω καμια φορά αν αντεχω….
Κατερίνα! Έτσι είναι, το ξέρεις κι εσύ. Και βέβαια δεν αντέχουμε πάντα, κι είναι κι αυτό οκ, φτάνει να το ξέρουμε και να προσπαθούμε να έχουμε μάτια και καρδιά ανοιχτά όσο περισσότερο γίνεται…Σε φιλώ!
Νομίζω πως λίγοι αντέχουν Μαρία μου. Τουλάχιστον αν κάνουμε αυτό που έκανες κι εσύ, έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά, γιατί θα μας ωθεί να προσπαθούμε να σκεφτούμε. Όπως πάντα μας χάρισες ένα εξαιρετικό κείμενο!
Πάντως σίγουρα δεν αντέχω κι εγώ πάντα, γιατί δεν έχουμε όλες τις ώρες τη δύναμη να δούμε κατάματα τον εαυτό μας…Αλλά καλό είναι έστω και να το ξέρουμε, είναι κι αυτό ένα πρώτο βήμα. Φιλιά Μάγδα μου!
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, έχεις απόλυτο δίκιο
Γεια σου Αθηνά μου, σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο!!
Ποσο δικιο εχεις, σε καταλαβαινω απολυτα! Μπραβο που κατεβασες ρυθμους. Δεν ειχα συλλαβει το βαθμο που επηρεαζουμε τα μικρα . Πρεπει να εχουμε ισορροπιες. Για να ειμαστε καλυτεροι γονεις πρεπει να ειμαστε κ καλοι με τους εαυτους μας. Τα πουλακια υπεροχα!
Χιχιχ ναι ωραία βγήκαν, τα κρεμάσαμε στο σαλόνι! Φιλιά πολλά φίλη μου!
Λίγοι αντέχουμε να δούμε αυτόν τον καθρέφτη, Μαράκι. Αλλά δεν είναι εύκολο να τον βλέπεις. Νομίζω θέλει λίγη εξάσκηση, χρειάζεται να έχεις ακούσει και κανέναν ειδικό να μιλάει, να έχεις διαβάσει και αν ξέρεις καλά τον εαυτό σου, να έχεις αντέξει να σου κάνουν οι άλλοι (π.χ. δασκάλες, φίλοι-συγγενείς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε, άσχετοι ακόμη, ειδικοί και μη) κριτική ακόμη και όταν δε σου αρέσει. Και όταν μάθεις να ακούς αυτήν την κριτική, χωρίς να σε ενοχλεί, τότε μπορείς να κοιτάξεις και τον άλλον καθρέφτη (του παιδιού) και να είσαι σίγουρη ότι παίρνεις όλα τα μηνύματα που σου στέλνει. Όμως, αν κάνεις ένα πέρασμα στο internet όλες οι μαμάδες κατά καιρούς έχουμε παραπονεθεί για την κριτική που μας ασκούν άλλες μαμάδες, γιαγιάδες, θείες. Όσο το κάνουμε αυτό, δε γίνεται αν δούμε νηφαλια τον καθρέφτη του παιδιού μας.
Για να μη φτάνω συχνά σε αυτό το σημείο του να μην αντέχω άλλο, έχω επινοήσει το “μπαλόνι της υπομονής”. Όσο πιο ξεφούσκωτο είναι, τόσο πιο πολύ αντέχω να ακούω γκρίνιες ή τους τσακωμούς τους. Όταν το νιώθω ότι φουσκώνει, αρχίζω να προειδοποιώ ότι το μπαλόνι μου φούσκωσε λίγο. Μετά περισσότερο και όταν είναι ένα τσακ πριν να σκάσει τους λέω πως δεν έχει άλλο χώρο και το επόμενο που θα συμβεί θα μου σκάσει το μπαλόνι της υπομονής και κανένας μας δεν το θέλει αυτό. Γελάνε λίγο, αλλά συνήθως το καταλαβαίνουν και σταματάνε. Τώρα τελευταία, μου το σταματάνε νωρίτερα το φούσκωμα του μπαλονιού. Όχι από την πρώτη ειδοποίηση ή τη δεύτερη, αλλά συνήθως μέχρι τη μέση το έχουν καταλάβει και έχουν σταματήσει. Φιλιά!
Τοποθετήθηκες πολύ σωστά Ελίνα! Έχεις απόλυτο δίκιο. Μου άρεσε η ιδέα του μπαλονιού της υπομονής. Κάπως έτσι το βιώνω κι εγώ απλά δεν το έχω ονοματίσει. Πες μου όμως κάτι. Όταν διαπιστώνεις ότι το μπαλόνι αρχίζει και παραφουσκώνει, εκτός από το να προειδοποιείς και να συμμορφώνονται, εσύ προσωπικά πως το χειρίζεσαι? Τι κάνεις για να ξεφουσκώσει? Πολύ θα με ενδιέφερε να μου πεις, εφόσον φαίνεσαι άνθρωπος που το έχει ψάξει το θέμα και μέσω διαβάσματος και σε προσωπικό επίπεδο.
Γεια σου Αλεξάνδρα. Γενικά είμαι ειλικρινής σε αυτό που τους λέω ή στις αντιδράσεις που έχω. Οπότε για όσο διάστημα λέω ότι το μπαλόνι μου φουσκώνει, αλλά ακόμη αντέχει, απλά συμβαίνει αυτό. Δεν κάνω καμία προσπάθεια εκείνη την ώρα να κάνω υπομονή, γιατί ως εκεί μου βγαίνει αβίαστα. Όταν αρχίζει να πλησιάζει το όριο που εξαντλείται η υπομονή μου, πάλι θα είμαι ειλικρινής. Τότε είναι που τους λέω ότι στο επόμενο τσακ δε θα έχω άλλη υπομονή. Δεν το λέω σαν προειδοποίηση με την έννοια της απειλής, γιατί ξέρω ότι είναι δική τους απόφαση το αν θα δώσουν σημασία σε αυτό που λέω ή όχι. Τους το λέω πιο πολύ γιατί προτιμώ να σταματήσει εκεί το θέμα και να μην έχω κάποια ένταση βάζοντας τις φωνές. Και σε εκείνα δεν αρέσει αυτό, αλλά κυρίως χαλάει τη δική μου ηρεμία και καλή διάθεση και δε θέλω. Συνήθως ακούνε, αλλά τις φορές που δε θα ακούσουν , θα με ακούσουν να ξεσπάω. Δε θα είναι όμως τόσο έντονο, ούτε κάτι που θα προκαλέσει μεγάλο καβγά.
Έχω την εντύπωση πως παλιότερα, που προσπαθούσα να ακολουθήσω συμβουλές σχετικά με το πώς μπορείς να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση, να αυξήσεις την υπομονή σου ή να βρεις τρόπους να εκτονωθείς μόνη σου, είχαμε πιο έντονους καβγάδες όταν συνέβαιναν. Τώρα είναι πιο σπάνιοι και πιο ήπιοι σε ένταση. Ίσως γιατί οι άνθρωποι περιμένουμε πως αν βάλουμε προσπάθεια σε κάτι (όπως το να διαχειριστούμε την ενταση που νιώθουμε χωρίς να τη δείξουμε στα παιδιά), πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε και ένα καλό αποτέλεσμα. Όταν όμως δεν έρχεται αυτό το καλό αποτέλεσμα , τότε είναι σαν να νιώθουμε ότι δεν άξιζε τον κόπο η προσπάθειά μας και απογοητευόμαστε, νιώθουμε άσχημα μέσα μας και τότε οι καβγάδες μας με τους άλλους μπορεί να γίνουν πιο έντονοι. Αν είσαι όμως αποφασισμένος να λες και να δείχνεις ακριβώς πως νιώθεις τη στιγμή που το νιώθεις, τότε όλα είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμα από μόνα τους, χωρίς να κάνεις καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Επίσης ακολουθώ αυτόν τον τρόπο γιατί θέλω να μάθουν κι εκείνα να αναγνωρίζουν όλα τα συναισθήματά τους και να μη φοβούνται να τα εκφράσουν, γιατί παρατηρώντας γύρω μου βλέπω πως όσοι έχουν καλή σχέση με τον εαυτό τους και νιώθουν ήρεμοι μέσα τους είναι εκείνοι που δε φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τα συναισθήματά τους και να τα δείξουν και στους άλλους. Θα βρεις πολλά βιβλία με συμβουλές του πώς –στην ουσία – να καταπνίγεις τα συναισθήματά σου και να φτιάχνεις μια εικόνα που θέλεις να δείξεις στους άλλους και φυσικά όλοι γύρω σου, αν παρατηρήσεις, μένουν πολύ στις καλές στιγμές χωρίς να παραδέχονται ότι έχουν και κρυφά άσχημα συναισθήματα ή κακές στιγμές, οπότε η τάση που επικρατεί γύρω μας δε βοηθάει στο να πάρει ένας την απόφαση να δοκιμάσει τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο εκδήλωσης των αρνητικών συναισθημάτων του. Όμως η εικόνα που έχω από τα δικά μου παιδιά είναι ότι εκτιμούν μια τέτοια ξεκάθαρη στάση του γονιού τους, γιατί δεν τα μπερδεύει. Eπίσης έχω παρατήσει πως τα βοηθάει στο να αναγνωρίζουν και να εκφράζουν καλύτερα και τα δικά τους συναισθήματα και αυτό τους γεμίζει αυτοπεποίθηση και τους βοηθάει να έχουν καλύτερη επικοινωνία με τους άλλους, με λιγότερες εντάσεις. Οπότε, όλο αυτό μαζί γίνεται κάτι σαν κύκλος όπου ο ένας μας βοηθάει τον άλλον, γιατί επικοινωνούμε καλύτερα, αναγνωρίζουμε όλοι μας πιο εύκολα τα όριά μας και τα όρια των άλλων κι έτσι έχουν περιοριστεί αρκετά οι αιτίες που μας έκαναν παλιότερα να τσακωνόμαστε.
Πολύ κατατοπιστική όπως πάντα Ελίνα μου. Σε ευχαριστώ πολύ για την πλήρη απάντησή σου. Σίγουρα έχω να πάρω πολλά από αυτήν μιας και ο τρόπος που κινείσαι εσύ ήδη είναι ο στόχος στο οποίο θέλω να φθάσω ως μητέρα. Δυστυχώς ως πρωτάρα μαμά – όπως δηλώνει η Βάσω παρακάτω – είμαι ακόμα στο στάδιο που βρίσκεται κι αυτή. Αλλά το παλεύω που θα πάει. Βάσω σημασία έχει που το αναγνωρίζουμε και που μας έρχεται η σφαλιάρα. Θα μάθουμε κι εμείς. Το άρθρο της Μαρίας είναι απίστευτο αλλά πέραν αυτού, το πόσο εμπνέεται κανείς διαβάζοντας και τα σχόλια είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Η Ελίνα στάθηκε για μένα οδηγός σε κάτι που μέχρι στιγμής νιώθω ότι έχω συντριπτικό μειονέκτημα. Δεν μπορώ παρά να την ευχαριστήσω για τις πολύτιμες συμβουλές!
Ισχύει και για τους δικούς μας και για τα παιδιά μας! Κι όμως αν προσέξουμε καλύτερα, κάνουν τα πάντα για να μας φτιάξουν τη διάθεση! Πολύ ωραίο άρθρο. Σφαλιάρα για μένα πρώτα από όλα που νευριάζω με τις υποχρεώσεις πολλές φορές και ξεχνάω να τα ακούσω πραγματικά!!!
Ναι πολύ σωστά, προσπαθούν να μας φτιάξουν και τη διάθεση, βεβαίως! Γεια σου Βάσω μου, φιλιά πολλά-πολλά!
Επιτρέψτε μου Ελίνα και Αλεξάνδρα να σας ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου, που πάτε το κείμενό μου πολλά βήματα παραπέρα με τις ωραίες τοποθετήσεις σας…Μου δίνετε μεγάλη χαρά, και κουράγιο!! Να ‘στε καλά!!