Μαμά προς Μαμά

Από μικρό παιδί παίρνω βραβείο στα δερματικά: ακμή, εκζέματα, δερματίτιδες, σπυράκια κάθε λογής κάνουν πάρτι πάνω μου.

Κι αν μου ζητούσατε να περιγράψω τη ζωή μου με μια λέξη, αυτή άνετα θα ήταν η λέξη: αλοιφή.

Το τι αλοιφή έχω βάλει πάνω μου δε λέγεται… Και μια βλέπω βελτίωση, και μια όχι.

Γιατί οι αλοιφές γιατρεύουν το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία.

Γιατί η αιτία των δερματικών μου –τώρα πια το ξέρω καλά- είναι βαθύτερη.

Κάθε σπυράκι μου είναι τα λόγια που δεν τόλμησα να πω.

Κάθε έκζεμα είναι η ψυχολογική φόρτιση από ανθρώπους και καταστάσεις που με πνίγουν.

Οι κοκκινίλες στα μάγουλά μου είναι τα δάκρυα που δεν άφησα να βγουν.

Τα γδαρμένα μου χέρια κουβαλάνε τις χιλιάδες ενοχές μου.

Και οι δερματίτιδες είναι η φωνή του εξουθενωμένου από το άγχος κορμιού μου.

Πόσα χρόνια βαδίζω παρέα με τα δερματικά…  Μου κρατάνε συντροφιά κάθε ώρα, και κάθε στιγμή.

Είναι πάντα εδώ, τα βλέπω στα χέρια μου, τα βλέπω στο γυμνό μου σώμα, στο κεφάλι μου.

Και δεν πρόκειται να φύγουν, αν δε με κάνουν να καταλάβω.

Πως πρέπει να προσπαθήσω πιο πολύ για να αλλάξω.

Πως έχω δρόμο ακόμα για να καταφέρω να μην επηρεάζομαι από την τοξικότητα γύρω μου.

Είμαι πολύ ευαίσθητη. Το διαισθανόμουν χρόνια, αλλά τώρα μου το λένε κι άλλοι, ειδικοί.

Κι είναι δύσκολο να βάλω όρια σε τι επιτρέπω να υπάρχει στη ζωή μου και τι όχι.

Είμαι πολύ καλύτερα από παλιότερα, το βλέπω.

Αλλά όσο πιο πολύ περπατάω πάνω στο δρόμο που θα με οδηγήσει στην αυτογνωσία και στην απελευθέρωση από δεσμά αιώνων, από πρότυπα και στερεότυπα που έχουν περάσει στο DNA μας, τόσο πιο πολύ χαίρομαι, αλλά και τόσο πιο πολύ πονάω.

Γιατί δεν είναι εύκολη η αλλαγή.

Όλοι και όλα σου πάνε κόντρα.

Δεν είναι αποδεκτό από την κοινωνία μας μια γυναίκα να αλλάξει.

Να ορθώσει ανάστημα σε ό,τι την καταπιέζει.

Να αλλάξει συνήθειες.

Να κάνει επιλογές που δεν κάνουν οι γύρω της.

Να μην έχει εξαρτήσεις.

Να είναι διαφορετική.

Είναι μοναχικός ο δρόμος…

Ευτυχώς που έχω στήριξη από κάποια άτομα δικά μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα εντελώς μόνη.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι γυναίκες έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε.

Τα δερματικά μου, είναι πάντα εδώ.

Δεν ξέρω αν θα φύγουν ποτέ, πάντως τώρα είναι εδώ, και μου δείχνουν ότι έχω ακόμα πολλή δουλειά.

Προσπαθώ να γιατρευτώ. Να αγγίξω την ψυχή μου, να ακούσω το κορμί μου.

Προσπαθώ. Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα…

Και πονάω πολύ. Γιατί θα ‘θελα να ‘ναι πιο εύκολο.

Αλλά πώς να αλλάξεις συνήθειες και καταγραφές χρόνων και αιώνων, μέσα σε λίγο καιρό…

Θα πάρει χρόνια.

Κι όπου φτάσω.

Αλλά ας πάρω μια ανάσα…

Κι ας κλείσω για λίγο τα μάτια.

Τώρα πια μπορώ και ακούω την ησυχία.

Μπορώ να ζω και στα κενά, στην απραξία.

Μπορώ να ζω εκεί που είναι όλες οι απαντήσεις.

Ξανανοίγω τα μάτια μου.

Νιώθω τόσο αδύναμη, αλλά και τόσο δυνατή.

Είμαι συγκινημένη.

Γιατί μόλις σκέφτηκα πως όσο μακρύς και να ‘ναι ο δρόμος, έχω ήδη κατακτήσει κάτι πολύ σπουδαίο:

Να παλεύω χρόνια τώρα με τα κύματα, χωρίς να ‘χω πνιγεί ακόμη.