Προχτές εκεί που έστρωνα τα σεντόνια, θυμήθηκα και πάλι τη Γιωργή. Είναι η κωφάλαλη θεία μου με την οποία μεγάλωσα από τότε που γεννήθηκα και μέχρι μια μέρα εκεί γύρω στα 20 μου χρόνια, που έγειρε το κεφαλάκι της και πέθανε στα χέρια μου, την ώρα της δύσης του ηλίου.
Από τότε τη σκέφτομαι συχνά. Έρχεται και με βρίσκει ξαφνικά, σε άσχετες στιγμές, και πλημμυρίζει την καρδιά και την ψυχή μου με την ύπαρξή της. Επικοινωνούμε, εγώ κλαίω, κι αυτή χαμογελά μ’ εκείνο το χαμόγελο που ωραιότερο δεν έχει δει ανθρώπου μάτι.
Δεν πέθανε. Τριγυρίζει ανάμεσά μας, σε άλλη μορφή, όχι ανθρώπινη, αλλά είναι εδώ. Καθοδηγεί τις κινήσεις μου, με χαϊδεύει όταν πονάω, μου δίνει κουράγιο όταν κουράζομαι.
Δεν χρειάζεται να έχω απτές αποδείξεις για την ύπαρξή της. Το ξέρω πως είναι πάντα εδώ, πως δεν έφυγε ποτέ. Κι αυτή δεν είναι μια γνώση του νου, αλλά μια γνώση πιο βαθιά, που δε χρειάζεται καμιά απόδειξη από ανθρώπινα μυαλά. Είναι η γνώση της ψυχής, που δε λαθεύει ποτέ.
Η ύπαρξη της Γιωργής είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει εμένα, τη μάνα μου και την αδερφή μου. Η σύνδεσή μας καθορίζεται κυρίως από την συμβίωσή μας μαζί της. Ξέρω πως τα βράδια η μάνα μου τη σκέφτεται και κλαίει. Εκείνα τα βράδια κλαίω κι εγώ, κλαίει κι η αδερφή μου.
Αυτά τα βράδια είναι που έρχεται η Γιωργή και μας παίρνει και τις τρεις απ΄ το χέρι, και κάνουμε βόλτες στο χωριό, και μαγειρεύουμε παρέα, και γελάμε, και αγγίζουμε η μία την άλλη.
Τρεις γενιές γυναικών, ενωμένες, γεμάτες συναισθήματα, και ανασφάλειες, και διαφωνίες, και τσακωμούς, και ντροπή, και θάρρος, και όρεξη για ζωή, και αγάπη τόσο μεγάλη, τόσο δυνατή, που κάνει όλα της ζωής τα ζόρια να μοιάζουν μονοπάτια γεμάτα λουλούδια θερινά.
Ένας κύκλος είμαστε, η μάνα μου η αδερφή μου κι εγώ, και στο κέντρο του στροβιλίζεται γελώντας η Γιωργή: Αυτή που μας έδωσε τόσα πολλά, που μας έκανε αυτές που είμαστε σήμερα. Αυτή, ένας ήλιος που έδυσε, μα που ανατέλλει ξανά κάθε πρωί.
Ό,τι και να πω γι’ αυτήν δε φτάνει. Όμως τη σκέφτηκα, κι ήθελα να καταγράψω έστω κι αυτά τα λίγα λόγια, τώρα που κάθεται εδώ δίπλα μου, κρατώντας μου το χέρι ενώ πάλι κλαίω με λυγμούς.
Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα που γεννήθηκα, που η Γιωργή έκοψε ένα μικρό κομμάτι απ΄τη δική της καρδιά και μου το έχωσε βαθιά μες στη δική μου.
Γι’ αυτό νιώθω γεμάτη από αγάπη για τους ανθρώπους, για τη γη, για ό,τι συναντώ στο διάβα μου.
Γιατί κουβαλάω μέσα μου, τη δική της καρδιά.
Αχ αυτά τα βραδινά σου ποστ! Αχχχχχ!!! Δεν θα πω τίποτα άλλο! Σε φιλώ!
Φιλιά πολλά Κάλη μου!!
Δεν ξέρω με ποια συχνότητα γράφεις και κάθε μέρα ανοίγω να δω αν έγραψες κάτι και κάθε φορά με συγκινείς με την αλήθεια σου. Σε ευχαριστώ
Πρέπει να κάνω newsletter μου φαίνεται, έστω και μόνο για σένα…Θα το δρομολογήσω! Κι εγώ σ’ ευχαριστώ για τη στήριξη, πολύ <3
Α! Περίπου κάθε εβδομάδα γράφω. Φιλιά!
Όχι πρόσθετα άγχη, με ανυπομονησία μπαινω οπότε μην ανησυχείς, φιλάκια
Mαρία, μένω χωρίς λόγια. Τώρα σε γνώρισα καλύτερα και μου κουμπώνουν πολλά κομμάτια του παζλ της προσωπικότητάς σου και του πως είσαι σαν μαμά. Μόνο θετικά έχω να σκεφτώ για εσένα. Μια μέρα θέλω πάρα πολύ να σε γνωρίσω. Ελπίζω να γίνει τυχαία (τα πιο ωραία) και σύντομα. Θα σε πάρω αγκαλιά μόλις σε δω, να το ξέρεις. Φιλιά
Ελίνα μου…Θα γνωριστούμε, το νιώθω. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να γράψω κάτι για τη Γιωργή, νιώθω πως κάποια πολύ δικά μου κομμάτια δεν μου βγαίνει να τα πω προς τα έξω. Αλλά ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα της στιγμής που δεν μπόρεσα να κρατηθώ, και τελικά νομίζω πως έκανα καλά. Και όντως έχεις δίκιο πως αυτό εξηγεί πολλά για μένα… Αυτό με την αγκαλιά πολύ μου αρέσει, την έχω ανάγκη να ξέρεις…Σε φιλώ!
Απελευθέρωσε το μέσα σου, Μαρία! Είναι υπέροχο κι αξίζει να το δείξεις. Όσο ζω αυτό θα υποστηρίζω, νομίζω. Ακόμη κι εγώ που πολλές φορές κάνω λάθη υπεραπελευθερώνοντάς τον εαυτό μου ή μπορεί να αντιδρώ με τρόπο που μετά να τον σκέφτομαι και να βλέπω ότι δε με μου ταιριάζει (μερικές φορές), πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελευθέρωση από το να δείχνει κάποιος τον εαυτό του. Εμένα μόνο καλά μου έχει φέρει αυτό όσες φορές το έχω κάνει. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να φαίνεται ότι δεν αποδίδει πάντα, αλλά μακροπρόθεσμα βλέπω ότι πάντα κάτι κερδίζω από αυτή τη διαδικασία. Από αυτογνωσία, μέχρι ανθρώπους που έπρεπε να με γνωρίσουν ακριβώς έτσι όπως με γνώρισαν και οι οποίοι κάτι καλό μου έφεραν. Ελπίζω ότι τους έφερα κι εγώ. Φιλιά πολλά, Μαράκι!
Μαρία μου μ΄έκανες να βουρκώσω … το θυμάμαι καλά εκείνο το δειλινό … δεν ήθελες να το πιστέψεις, δεν μπορούσες …
Ο πόνος σου γι αυτή την άγια γυναίκα, μακάρι πάντα να γλυκαίνει από την αγάπη που κληρονόμησες απ΄αυτήν !!!
[…] μου. Κι όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ. Κι αυτή, κι άλλοι πολλοί φευγάτοι… Που αυξάνονται, όλο και αυξάνονται. Κι ώρες-ώρες πολύ […]
[…] Χαμογελώ και τον ευχαριστώ τον παιδικό μου τον Άγιο Βασίλη που με καθησυχάζει. Αλλά η ψυχή μου άλλα μου λέει. Της λείπει πολύ εκείνο το σπίτι, ίσως της λείπουν κι αυτά που δεν έζησε εκεί, ή κι αυτά που θα ήθελε να ζήσει αλλιώς. Και σίγουρα της λείπει και η αγαπημένη μου Γιωργή… […]