Μαμά προς Μαμά

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μου γνωρίσματα είναι ότι αγγίζω πολύ τους ανθρώπους.

Τους ακουμπάω όσο περισσότερο μπορώ και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Αγκαλιάζω, αγγίζω τα χέρια, τα μπράτσα, την πλάτη, ακόμα και το πρόσωπο. Είναι κάτι που το κάνω χρόνια τώρα, και το απολαμβάνω, γιατί με αυτόν τον τρόπο μεταφέρω και εκφράζω τα συναισθήματά μου χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω λόγια, που πολλές φορές δεν ταιριάζουν σε όλες τις περιστάσεις, ή πολύ απλά δε μου βγαίνουν.

Και πόση ευτυχία νιώθω όταν συναντώ ανθρώπους που ανταποκρίνονται στο άγγιγμα, στην αγκαλιά, ειδικά σε αυτή την αγκαλιά που χώνεσαι μέσα στον άλλον για ώρα, που δεν κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αλλά παραπάνω, αυτό το παραπάνω που αφήνει το χώρο να ανταλλαχθούν συναισθήματα βαθιά, συναισθήματα που δεν τολμούν να βγουν παραέξω λόγω του καθωσπρεπισμού και των τύπων με τους οποίους μάθαμε να ζούμε.

Και καλά με τις γυναίκες, είναι κάπως πιο εύκολα τα πράγματα. Δέχονται με σχετική άνεση το άγγιγμα, αν όχι όλες, οι περισσότερες. Αλλά οι άντρες; Τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση;

Με τους άντρες είναι πιο δύσκολο. Το κάνω και εκεί, αλλά δε με παίρνει πάντα. Γιατί οι άντρες δεν τα ‘χουν και πολύ καλά με το άγγιγμα, με την έκφραση των βαθιών συναισθημάτων τους γενικότερα.

Πέτυχα προχτές στην παιδική χαρά έναν νεαρό μπαμπά, να φωνάζει στο μικρό του γιο που έκλαιγε: «Γιατί κάνεις σαν κορίτσι ρε;».

Μαγκώθηκα, μελαγχόλησα. Νάτη η ταμπέλα, νάτο το στερεότυπο με το οποίο μεγαλώνουν οι άντρες από τα γεννοφάσκια τους: Να μην κλαίνε, να μην αγγίζουν, να μην αγκαλιάζονται.

Ανέβασε πριν λίγες μέρες μια φίλη στο Facebook αυτό το πολύ καλό άρθρo με τίτλο: “Πως η έλλειψη αγγίγματος καταστρέφει τους άντρες”. Κι ενώ το διάβαζα, έφτασα σε μια φωτογραφία όπου δύο άντρες αγκαλιάζονται. Κι όταν την είδα, αυθόρμητα το μυαλό μου σκέφτηκε πως αυτοί οι δύο άντρες είναι gay.

Και συγκλονίστηκα με το πόσο πολύ έχουν ριζώσει μέσα μας τέτοια στερεότυπα.

Έχω γνωρίσει άντρες σκληρούς, άντρες πληγωμένους, που εκφράζουν τον πόνο της ψυχής τους μόνο με φωνές, και θυμό και οργή.

Γιατί δεν αγκαλιάστηκαν πολύ, γιατί δεν έκλαψαν πολύ, γιατί δεν άγγιξαν πολύ.

Το άγγιγμα στην κοινωνία μας έχει μέσα του κάτι το πονηρό, κάτι το κακό.

Έχει συνδεθεί με το σεξ, με τη λαγνεία, με την παιδεραστία. Με το φόβο.

Μόνο με αυτά.

Κρίμα δεν είναι;

Ενώ το άγγιγμα είναι έκφραση, είναι συναίσθημα, είναι θεραπεία.

Από ‘κει ξεκινάς.

Κι όχι από το φόβο.

Λατρεύω να αγγίζω τους ανθρώπους, και μακάρι να μπορούσα να το κάνω με περισσότερη άνεση, και πιο συχνά. Μακάρι να μου αφήνανε το περιθώριο οι αναστολές και οι ντροπές… Και οι δικές μου, και των άλλων.

Όμως βελτιώνομαι όλο και πιο πολύ. Γιατί βλέπω πόσο καλό μας κάνει το άγγιγμα, σε όλους.

Μας μαλακώνει τη σκληράδα, μας φέρνει πιο κοντά. Μας γιατρεύει.

Και μας απελευθερώνει.