Μαμά προς Μαμά

Πριν λίγο καιρό βγήκα με τις φίλες μου έξω, και πέρασα υπέροχα. Είχα χρόνια να βγω στα μέρη που πήγαμε, και χρόνια επίσης να γυρίσω ξημερώματα σπίτι μου. Κάποια στιγμή αγκαλιαστήκαμε με μια φίλη μου και της ψιθύρισα: «Αυτή τη βραδιά θα τη θυμόμαστε για χρόνια, κρατήσου γερά από αυτή τη στιγμή, αυτό που τώρα ζούμε λέγεται ζωή».

Ναι, είχα έμπνευση τότε, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο ολόκληρο. Γιατί περνούσα πραγματικά μοναδικά εκείνο το βράδυ, αλλά ακόμη  πιο πολύ εκείνη ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή.

Όλα κρίνονται στη στιγμή. Πραγματικά πιστεύω ότι η ζωή μας, όσο σκοτεινή κι αν είναι, πάντα έχει μικρές λαμπερές στιγμές που μπορούν να μας καθορίσουν.

Όταν έχω δυσκολίες, ανατρέχω σ’ αυτές τις μικρές λαμπερές στιγμές της ζωής μου. Σε μια αγκαλιά, σε μια βραδιά του παρελθόντος, ή κλείνω τα μάτια και νιώθω πως κολυμπάω στα νερά της αγαπημένης μου παραλίας. Κι αμέσως αισθάνομαι πολύ καλύτερα.

Κι αυτό που προσπαθώ καθημερινά είναι να ζω όλο και περισσότερες τέτοιες στιγμές. Γιατί δεν έρχονται μόνες τους, δεν έρχονται απ’ το πουθενά και μαγικά σε βρίσκουν. Στέκονται δίπλα σου, αλλά πρέπει εσύ να τις δεις. Πρέπει να είσαι ανοιχτός στην αγάπη, να σέβεσαι την μοναδικότητα του άλλου, να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Και να τολμάς.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη:

-Αν δεν έπαιρνα την απόφαση να ξεκουνηθώ εκείνο το βράδυ που βγήκα με τις φίλες μου (κι όσοι με ξέρουν καλά ξέρουν ότι δύσκολα ξεκουνιέμαι) δε θα ζούσα αυτή τη μαγική βραδιά

-Αν δεν έστελνα εκείνο το γράμμα σε δικό μου άνθρωπο που είχαμε χρόνια να μιλήσουμε, ίσως να μην ξαναέμπαινα ποτέ ξανά στην αγκαλιά του

-Αν δεν σεβόμουν τις ανάγκες και την αυθεντικότητα με την οποία εκφράζεται ένα μικρό παιδί, το δικό μου παιδί, δε θα έβλεπα ποτέ το λουλούδι που ανθίζει καθημερινά στο σπίτι μου

-Αν δεν αποφάσιζα μέσα σε ένα λεπτό να βγάλω εκείνο το εισιτήριο, δε θα είχα κάνει ποτέ το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου.

Μικρές είναι οι λαμπερές στιγμές της ζωής μας. Όμως είναι πάντα εκεί, είναι γύρω μας, είναι στα βλέμματα και στα χαμόγελα μεταξύ γνωστών και αγνώστων, είναι στο δεντράκι που καμαρώνει δειλά στο πεζοδρόμιο και περιμένει να το αγγίξουμε, είναι στα αστέρια στον ουρανό που λαχταρούν να τα μετρήσουμε, είναι στις αποφάσεις που περιμένουν καρτερικά να τις πάρουμε. Εμάς περιμένουν όλες αυτές οι στιγμές, αποζητούν να τις αρπάξουμε, για να λουστούμε με το φως τους και να ζήσουμε αυτό που λέγεται ζωή.