Μη γίνεσαι σάκος του μποξ!

Την προηγούμενη εβδομάδα συνάντησα μια φίλη, κι όταν στο τέλος χαιρετηθήκαμε μου είπε: «Να προσέχεις».

Έφυγα απ’ την αγκαλιά της κρατώντας αυτό το «Να προσέχεις» σα φυλαχτό, σαν κάτι μέσα μου να μου ‘λεγε ότι θα το χρειαστώ σύντομα.

Και να που το χρειάστηκα.

Αυτή είναι μια δύσκολη εβδομάδα για μένα, γιατί δέχτηκα λεκτική βία βαριάς μορφής, η οποία με τάραξε πολύ.

Όμως τα κατάφερα και βγήκα με τα λιγότερα δυνατόν σημάδια.

Κάτω από αντίξοες συνθήκες κράτησα την ψυχραιμία μου, αντέκρουσα με λόγια δυνατά και καθαρά, με αξιοπρέπεια τη βία που δέχτηκα και έφυγα γρήγορα με την καρδιά μου να τρέμει, μες στην ταραχή, αλλά με τη συνείδησή μου ήρεμη.

Η λεκτική βία πιστεύω ότι είναι εξίσου βαριά με τη σωματική. Δεν αφήνει εμφανή σημάδια, αλλά σημαδεύει την ψυχή, κι η ψυχή είναι πολύ πιο δύσκολο να γιατρευτεί.

Προσέχουμε σαν γονείς να μην ασκούμε βία στα παιδιά μας, διαβάζουμε βιβλία, ενημερωνόμαστε, εξελισσόμαστε, αλλά ξεχνάμε πως βιώνουμε κι εμείς βία καθημερινά: Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά.

Και την ανεχόμαστε γιατί έτσι είναι η κοινωνία μας, έτσι είναι η ελληνική κοινωνία. «Έλα μωρέ, μια κουβέντα είπε…». Μα δεν είναι η κουβέντα, τα λόγια είναι το λιγότερο -άλλωστε πάντα πίστευα πως οι λέξεις που χρησιμοποιούμε καθρεφτίζουν τη δική μας ψυχή, κι όχι τον αποδέκτη τους. Το σημαντικό είναι η βία, είναι ο τρόπος που μιλάς, η ένταση της φωνής, ο μεγάλος θυμός, η επίθεση που κάνει ο εκτελών τη βία στο θύμα του, που αρπάζει την ψυχή σου και τη χτυπά κάτω σαν χταπόδι.

Μη γίνεσαι σάκος του μποξ!
Πηγή

Όλη την ώρα της επίθεσης όμως, είχα την καρδιά μου και το νου μου στην αγάπη.

Στους ανθρώπους της ζωής μου που με αγκαλιάζουν, που όταν βρίσκομαι κοντά τους νιώθω την αύρα της ζεστασιάς της ψυχής τους, που μ’ αφήνουν να αναπνέω, που με κάνουν να νιώθω καλά.

Είχα το νου μου στο παιδί μου που ανθίζει κάθε μέρα και βαδίζει, και με τη δική μου βοήθεια, προς την ελευθερία.

Είχα το νου μου να παραμείνω ήρεμη και να μην πέσω στην παγίδα του καυγά. Γιατί οι άνθρωποι που ασκούν βία δεν ξέρουν να συνδιαλέγονται, και θέλουν να σε σύρουν στο δικό τους μονοπάτι, να σε κάνουν σαν κι αυτούς -μεγάλη παγίδα, που αν την αποφύγεις και απομονώσεις άτομο και συμπεριφορά, συμβάλλεις στο σπάσιμο της αλυσίδας της βίας.

Και τα κατάφερα. Έμεινα ψύχραιμη, αποχώρησα από το τοξικό περιβάλλον στο οποίο βρέθηκα και βγήκα έξω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.

Η ψυχή μου έχει πληγές, που γιατρεύονται όμως μέρα με τη μέρα. Γιατί η εμπειρία αυτή που έζησα, με έκανε πιο δυνατή.

Κι επίσης μου απέδειξε και πόσο δυνατή έχω γίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δε θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο.

Όμως κατάφερα κι έβαλα ασπίδα τα καλά της ζωής μου, και προστατεύτηκα.

Και τα όριά μου πια, έχουν γίνει πολύ πιο αυστηρά.

Η καρδιά μου είναι γεμάτη από αγάπη για όλους τους ανθρώπους.

Αλλά όχι και από ανοχή για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις συμπεριφορές.

«Να προσέχεις», μου είπε η φίλη μου πριν λίγες μέρες.

Και την άκουσα.

Να προσέχετε κι εσείς…

You Might Also Like