Μαμά προς Μαμά

Η φετινή χρονιά είναι από τις πιο δυνατές και ανατρεπτικές της ζωής μου:

• Σταμάτησα να δουλεύω,
• Έμεινα ξανά έγκυος,
• Έκανα νέες πολύτιμες φίλες,
• Συνδέθηκα περισσότερο από ποτέ με εμένα.

Το θέμα της δουλειάς με απασχολούσε καιρό. Δούλευα τα τελευταία χρόνια από το σπίτι, αλλά το εισόδημά μου δεν ανταποκρινόταν σε καμία περίπτωση στον κόπο και το χρόνο που αφιέρωνα. Κι αφού το πάλεψα αρκετό καιρό, είπα να κάνω ένα διάλειμμα, και να δω πως είναι η ζωή χωρίς εργασία. Στην αρχή ένιωσα μετέωρη, δεν το είχα ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα. Αλλά σιγά-σιγά βρήκα τις ισορροπίες μου, κι η μέρα άρχισε να γεμίζει και πάλι από τόσα πολλά πράγματα… Η αλήθεια είναι πως και μόνο το γεγονός ότι μεγαλώνω σχεδόν αποκλειστικά μόνη το παιδί μου, μου γεμίζει ολόκληρη τη μέρα! Κι αφού έφυγαν τα επαγγελματικά πλάνα από το μυαλό και την καθημερινότητά μου, με είδα να χαλαρώνω, να εστιάζω περισσότερο στον εαυτό μου (έλυσα θέματα υγείας που με ταλάνιζαν για χρόνια), και να επενδύω το χρόνο μου σε πράγματα και ανθρώπους που αξίζουν.

Όταν λοιπόν είχα ήδη σταματήσει μερικούς μήνες τη δουλειά, ανακάλυψα ότι είμαι ξανά έγκυος -ενώ είχα σχεδόν πια πειστεί ότι δεν θα τα καταφέρουμε δεύτερη φορά.  Τότε ένιωσα αμέσως ότι αυτό το παιδί συμβολίζει την αστείρευτη δύναμη που έχω σαν γυναίκα, σαν μάνα, σαν άνθρωπος, και που την ανακάλυψα μετά από ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν που μου συνέβη μες στη χρονιά. Κι όσο δύσκολη κι αν είναι η δεύτερη εγκυμοσύνη μου –με πολλά και έντονα συμπτώματα- κάθε μέρα νιώθω ευγνωμοσύνη που βιώνω ξανά το θαύμα της ζωής να σωματοποιείται εντός μου, και δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να μου στερήσει αυτή τη χαρά, ούτε για μισό λεπτό.

Χωρίς δουλειά λοιπόν, με ένα μωρό στην κοιλιά, κι ένα παιδί χωμένο στα πόδια μου όλη μέρα, στράφηκα χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτά που μου κάνουν καλό. Αποφασισμένη να μην αφήνω ούτε χαραμάδα πια σε καταστάσεις και ανθρώπους που με πληγώνουν, επένδυσα το χρόνο και τη ζωή μου σε  αυτά που η ψυχή μου λαχταρούσε.

Χωρίς λεφτά, αλλά με γεμάτη καρδιά, έδωσα  χώρο και χρόνο σε νέες φιλίες και ανανέωσα παλιές  που αποδείχτηκαν όλες διαμάντια, και βάλσαμο στην πληγωμένη μου καρδιά. Κι έτσι τώρα πια αφήνω στοίβες άπλυτα πιάτα, στοίβες άπλυτα ρούχα, κρεβάτια άστρωτα και παιχνίδια σκορπισμένα παντού και χαμογελώντας τρέχω στους ανθρώπους που αγκαλιάζουν την ψυχή μου. Κλείνω τα μάτια, ακουμπάω την κοιλιά μου, και οραματίζομαι το μικρό μου το μωρό που με παίρνει απ’ το χέρι και με οδηγεί σε λιβάδια γεμάτα μυρωδάτο χαμομήλι. Μαγειρεύω αργά, με αγάπη και συγκίνηση που ακόμα έχω φαγητό να τρώω, κι όλα μου μοιάζουν πεντανόστιμα. Βιώνω μια ζωή που μου αξίζει, σε ρυθμούς που ταιριάζουν στο σώμα μου, μια ζωή φαινομενικά απλή, αλλά τόσο πλούσια.

Φέτος είναι η χρονιά της ευγνωμοσύνης. Για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και μου κάνουν τόσο καλό, για το τραπέζι της κουζίνας που, παρόλες τις δυσκολίες έχει ακόμα γεμάτα πιάτα, για το δεύτερο παιδί που έρχεται να ολοκληρώσει το ταξίδι μου στη μητρότητα, αλλά και για μένα και το σώμα μου, που τώρα πια, με μεγάλη συγκίνηση το λέω, τα αγαπώ τόσο πολύ.

Τα επαγγελματικά μου θα περιμένουν για λίγο καιρό. Μου λείπουν πότε-πότε, αλλά είμαι σίγουρη πως μέσα από αυτό το διάλειμμα θα βγω σοφότερη, πιο ώριμη και πιο έτοιμη από ποτέ για το επόμενο βήμα. Και δε θέλω να βιάζομαι πια. Μια ζωή βιάζομαι, να τελειώσω τη σχολή, να προλάβω το λεωφορείο, να βρω καλή θέση στο σινεμά. Όχι άλλο.

Τώρα πια θέλω να ζω τη ζωή που μου αξίζει. Χωρίς βιασύνες, χωρίς άγχος για το αύριο, ζώντας στο τώρα κάθε στιγμή.

Μπορεί να μην είναι μια λαμπερή ζωή, αλλά επιτέλους, για πρώτη φορά, είναι η αληθινά δική μου ζωή.