Μαμά προς Μαμά

Πριν λίγο ανέβασα αυτή τη φωτογραφία στο About του Blog. Είμαι εγώ, πριν λίγες μέρες, με μαλλί καρεδάκι κι εμπριμέ φορεματάκι σε παιδική χαρά.

Πριν απ’ αυτή τη φωτογραφία όμως, είχα μια άλλη, αυτή:

Βλέπετε τη μεγάλη διαφορά φαντάζομαι: Στη δεύτερη είμαι βαμμένη κι έχω φρέσκο μαλλί κομμωτηρίου, ενώ στην πρώτη όχι.

Όταν αποφάσισα να φτιάξω το Μαμά προς Μαμά, παιδευόμουν καιρό να βγάλω μια καλή φωτογραφία μου.  Κι αφού δεν το κατάφερνα με τίποτα, αλλά ούτε αυτές που είχα με ικανοποιούσαν, αποφασίζω ένα ωραίο πρωί να πάω κομμωτήριο.

Αφού έβαψα και ίσιωσα μαλλί λοιπόν, πήγα μετά στο σπίτι καλής μου φίλης για μακιγιάζ και φωτογράφιση.

Μετά από καμιά εκατοστή λήψεις, τελικά διάλεξα αυτή την παραπάνω.

Την έβαλα λοιπόν εδώ στο Blog, και τόσους μήνες που την έχω, την κοιτάω από ‘δω, την κοιτάω από ‘κει, αλλά τίποτα. Δεν κατάφερα να την συμπαθήσω. Και ξέρετε γιατί;

Γιατί δεν είμαι εγώ.

Εγώ δε βάφομαι σχεδόν ποτέ, ούτε ισιώνω το μαλλί, κι έχω σπάνια βαμμένη τη ρίζα.

Αλλά παρασύρθηκα. «Είναι δυνατόν να βγάλω φωτογραφία τελείως άβαφη σε δημόσια σελίδα στο Διαδίκτυο;», σκεφτόμουνα.

Παρασύρθηκα από αυτά που βλέπω στο Facebook, αλλά κι από τις τάσεις και τις συμβουλές του σύγχρονου Marketing.

Κι έτσι έβγαλα μια φωτογραφία που δεν έχει σχέση με μένα.

Πριν λίγες μέρες όμως που πήγαμε παιδική χαρά, ενώ ήμουν με το μαλλί ψιλοαχτένιστο -κλασσικά-, άβαφη και κουρασμένη -ακόμα πιο κλασσικά- , ξαφνικά μου έρχεται αναλαμπή και λέω στον άντρα μου:

«Για τράβα μου καμιά φωτογραφία».

Και τράβηξε. Και η νέα μου φωτογραφία είναι η πρώτη και μοναδική λήψη εκείνου του απογεύματος.

Όταν πάτησε το κλικ άκουγα το παιδί μου να γελάει, είχα ηρεμία στην ψυχή μου, και σκεφτόμουν πόσο αγαπάω τη φύση.

Όταν πάτησε το κλικ, ήμουν εγώ.

Την ίδια φωτογραφία έβαλα και στη σελίδα του Blog στο Facebook, κι όταν την κοιτάζω είναι σαν να κοιτάζω τον καθρέφτη μου. Κι ας μην είμαι και τόσο όμορφη ή περιποιημένη, δε με πειράζει.

Γιατί με βλέπω. Κι αυτό μου φτάνει.