Αυτή τη φωτογραφία θα πόσταρα στο Facebook. Αλλά δεν το ‘κανα.

Αυτή τη φωτογραφία ήθελα να την ανεβάσω στο Facebook και να βάλω και μια λεζάντα του στυλ: «Χειροτεχνία και χαρά».

Αυτή τη φωτογραφία θα πόσταρα στο Facebook. Αλλά δεν το ‘κανα.

Για την ακρίβεια την ανέβασα, έγραψα και τη λεζάντα, κι εκεί που σκεφτόμουν τι hashtags να βάλω, σταμάτησα. Κι αντί να πατήσω «Δημοσίευση», αποφάσισα να την κάνω Post εδώ, και να δοκιμάσω μια άλλη λεζάντα. Αυτή:

«Το σπίτι είναι μπάχαλο, εγώ μέσα στα νεύρα τριγυρίζω άλουστη, ο νεροχύτης έχει βουλώσει, τα άπλυτα βουνό, και ο Χρήστος κάνει χειροτεχνίες μες στην καλή χαρά απαιτώντας να πάμε μετά βόλτα ενώ του έχω εξηγήσει δεκάδες φορές ότι σήμερα δεν προλαβαίνω».

Αυτή η λεζάντα είναι αρκετά αντιπροσωπευτική της κατάστασης που βιώναμε μέσα στο σπίτι. Αλλά δεν δένει και τόσο με τη φωτογραφία, σωστά; Γιατί η φωτογραφία δείχνει τα χεράκια ενός παιδιού που κάνει το ωραίο του κολλάζ ένα ζεστό, μαγιάτικο απόγευμα.

Οι φωτογραφίες είναι κάδρα. Με όρια. Που εστιάζουν σε μια κατάσταση, σε μια στιγμή, αφήνοντας πολλές άλλες απέξω. Και, τι να λέμε τώρα, συνήθως εστιάζουμε σε κάτι όμορφο, σε κάτι που μας ελκύει, που θα συγκινήσει και θα αγγίξει όσους περισσότερους γίνεται-ειδικά αν η φωτογραφία προορίζεται για τα Social Media.

Κι αυτά που αφήνουμε έξω απ’ το κάδρο δεν είναι τόσο δελεαστικά. Δε λάμπουν, δε συγκινούν, δε σκορπούν χαμόγελα. Δεν είναι αξιοπρόσεκτα, ίσως για κάποια ντρεπόμαστε κιόλας. Αφήστε που δε θα τραβήξουν και πολλά likes στο Facebook.

Εγώ τώρα από αυτό το δύσκολο απόγευμα που είχα σήμερα, δεν έβγαλα φωτογραφία ούτε τον κάδο με τα άπλυτα, ούτε τον βουλωμένο μου νεροχύτη, ούτε τράβηξα selfie με το λαδωμένο μου μαλλί. Επέλεξα να φωτογραφήσω κάτι όμορφο, κάτι που μέσα στα νεύρα μου με έκανε για λίγο να χαμογελάσω.

Ας το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα δούμε μια φωτογραφία στα Social Media. Ας θυμόμαστε πως η ζωή έχει χιλιάδες στιγμές, και πως αυτή που βλέπουμε τώρα μπροστά μας, είναι μόνο μία από αυτές.

Κι αν η φωτογραφία που θα δούμε έχει χαρά, ας χαρούμε μαζί της.

Κι αν έχει λύπη, ας λυπηθούμε.

Κι αν έχει πόνο, ας πονέσουμε.

Αλλά ας μην ξεχνάμε πως δε βλέπουμε παρά μόνο ένα κάδρο. Και πως έξω απ’ το κάδρο είναι κι άλλα χιλιάδες πράγματα. Επειδή δε φαίνονται, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν…

You Might Also Like