Αυτή τη φωτογραφία ήθελα να την ανεβάσω στο Facebook και να βάλω και μια λεζάντα του στυλ: «Χειροτεχνία και χαρά».
Για την ακρίβεια την ανέβασα, έγραψα και τη λεζάντα, κι εκεί που σκεφτόμουν τι hashtags να βάλω, σταμάτησα. Κι αντί να πατήσω «Δημοσίευση», αποφάσισα να την κάνω Post εδώ, και να δοκιμάσω μια άλλη λεζάντα. Αυτή:
«Το σπίτι είναι μπάχαλο, εγώ μέσα στα νεύρα τριγυρίζω άλουστη, ο νεροχύτης έχει βουλώσει, τα άπλυτα βουνό, και ο Χρήστος κάνει χειροτεχνίες μες στην καλή χαρά απαιτώντας να πάμε μετά βόλτα ενώ του έχω εξηγήσει δεκάδες φορές ότι σήμερα δεν προλαβαίνω».
Αυτή η λεζάντα είναι αρκετά αντιπροσωπευτική της κατάστασης που βιώναμε μέσα στο σπίτι. Αλλά δεν δένει και τόσο με τη φωτογραφία, σωστά; Γιατί η φωτογραφία δείχνει τα χεράκια ενός παιδιού που κάνει το ωραίο του κολλάζ ένα ζεστό, μαγιάτικο απόγευμα.
Οι φωτογραφίες είναι κάδρα. Με όρια. Που εστιάζουν σε μια κατάσταση, σε μια στιγμή, αφήνοντας πολλές άλλες απέξω. Και, τι να λέμε τώρα, συνήθως εστιάζουμε σε κάτι όμορφο, σε κάτι που μας ελκύει, που θα συγκινήσει και θα αγγίξει όσους περισσότερους γίνεται-ειδικά αν η φωτογραφία προορίζεται για τα Social Media.
Κι αυτά που αφήνουμε έξω απ’ το κάδρο δεν είναι τόσο δελεαστικά. Δε λάμπουν, δε συγκινούν, δε σκορπούν χαμόγελα. Δεν είναι αξιοπρόσεκτα, ίσως για κάποια ντρεπόμαστε κιόλας. Αφήστε που δε θα τραβήξουν και πολλά likes στο Facebook.
Εγώ τώρα από αυτό το δύσκολο απόγευμα που είχα σήμερα, δεν έβγαλα φωτογραφία ούτε τον κάδο με τα άπλυτα, ούτε τον βουλωμένο μου νεροχύτη, ούτε τράβηξα selfie με το λαδωμένο μου μαλλί. Επέλεξα να φωτογραφήσω κάτι όμορφο, κάτι που μέσα στα νεύρα μου με έκανε για λίγο να χαμογελάσω.
Ας το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα δούμε μια φωτογραφία στα Social Media. Ας θυμόμαστε πως η ζωή έχει χιλιάδες στιγμές, και πως αυτή που βλέπουμε τώρα μπροστά μας, είναι μόνο μία από αυτές.
Κι αν η φωτογραφία που θα δούμε έχει χαρά, ας χαρούμε μαζί της.
Κι αν έχει λύπη, ας λυπηθούμε.
Κι αν έχει πόνο, ας πονέσουμε.
Αλλά ας μην ξεχνάμε πως δε βλέπουμε παρά μόνο ένα κάδρο. Και πως έξω απ’ το κάδρο είναι κι άλλα χιλιάδες πράγματα. Επειδή δε φαίνονται, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν…
Συμφωνώ 100%
Γεια σου Ελευθερία μου!!
Συμφωνώ! Πίσω από κάθε τέτοια φωτογραφία κρύβετε μια άλλη ιςτορία που συνήθως δεν βγαίνει στην επιφάνεια γιατι έχουμε μάθει δυςτυχως να κρύβουμε την πραγματικότητα λες και δεν συμβαίνει σε όλους το ίδιο.
Την κρύβουμε, είναι βαρετή, όπως θες πες το. Μια τέτοια φωτογραφία σαν κι αυτή στο post μου θα σε κάνει να χαμογελάσεις, κι αυτός είναι ο σκοπός της. Και δεν πρέπει να προσπεράσουμε ούτε να υποτιμήσουμε αυτό το χαμόγελο, καθόλου. Απλά όταν βλέπεις δεκάδες τέτοιες φωτογραφίες μαζεμένες στο feed σου, νομίζεις πως όλα είναι ροζ. Ενώ δεν είναι μόνο ροζ. Φιλιά Μαρίνα μου!
το θεμα για μενα ειναι να κραταμε αυτα που μας κανουν χαρουμενους .. Αυτες ειναι οι στιγμες που αξιζουν να γινουν φωτογραφιες και ομορφες αναμνησεις.. Που θελουμε να τις μοιραστουμε με αλλους..Τα απλυτα πιατα και το ασυγυριστο σπιτι ειναι κάτι που δεν έχει σημασια… Λιγο πολύ τα ιδια εχουμε όλοι στο σπιτι μας.. όμως αυτες οι στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάσουμε.. αυτές αξίζουν να αποτυπωθουν..
Ναι βέβαια Ελπίδα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σπάνια θα βγάλει κάποιος φωτογραφία το νεροχύτη του 😛 Απλά καμιά φορά όταν βλέπουμε μαζεμένη πολλή χαρά, νομίζουμε πως οι ζωές των άλλων είναι μες στην καλή χαρά κι εμείς μόνο τραβάμε τα μεγάλα ζόρια…Κι ακόμη κι αν δεν το νομίζουμε, περνάει στο υποσυνείδητό μας, κι έτσι καλό είναι να θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχει κι η ζωή έξω απ το φωτογραφικό κάδρο…Σε φιλώ και σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο <3
Συμφωνώ, αλλά έχω και να προσθέσω. Οι φωτογραφίες μιλάνε πάντα. Και οι άνθρωποι πίσω από αυτές επίσης (μιλάνε οι σκέψεις τους ακόμη και όταν δεν τις εκφράζουν). Το να ανέβαζες μια τέτοια φωτογραφία εσύ με μια τέτοια λεζάντα, θα ήταν απλά μια στιγμή που επέλεξες μέσα στη μέρα σου. Κάτι που σε έκανε χαρούμενη, κάτι που ήθελες να μοιραστείς, κάτι που σε έκανε να θέλεις να σκορπίσεις και στους άλλους τη χαρά σου. Θα την ανέβαζες γιατί κάτι ένιωθες ότι θα προσέφερε αυτό το ανέβασμα στους άλλους και πραγματικά δε θα μας χρειαζόταν να μάθουμε αν ο νεροχύτης είναι βρώμικος ή όχι, γιατί αυτό δε θα άλλαζε το σκοπό για τον οποίο θα την ανέβασες (να προσφέρεις κάτι στους άλλους). Το να την ανέβαζε όμως κάποιος άλλος με κάποια άλλη (ελάχιστη διαφορετική λεζάντα), μπορεί να έστελνε τελείως άλλο μήνυμα: Kοιτάξτε με, θαυμάστε μας, γιατί έχω ανάγκη την αποδοχή σας. Κι αυτό εγώ προσωπικά το βλέπω σαν τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που εκδηλώνεται και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας, επηρεάζει τα παιδιά μας και επηρεάζει και τον κόσμο γύρω μας. Όμως ένα τέτοιο κείμενο σαν το παραπάνω δε θα το γράψει ποτέ κάποιος από όσους δεν ανεβάζουν φωτογραφίες για να σκορπίσουν τη χαρά τους, αλλά για να αποδείξουν κάτι και να πάρουν αξία μέσα από αυτές.
Καλές χειροτεχνίες με βρώμικο ή καθαρό νεροχύτη! Δεν έχει σημασία 🙂 Aνέβαζε φωτογραφίες χωρίς να το σκέφτεσαι καθόλου και να είσαι σίγουρη πως το μήνυμά σου περνάει ξεκάθαρα και μας αρέσει (σε εμένα δηλαδή)
Γεια σου βρε Ελίνα, σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, που μπήκες και βγήκες απ’ τη φεισμπουκική μας ζωή τόσο γρήγορα…Λοιπόν, όπως είπα και πιο πάνω, ήθελα περισσότερο να εστιάσω στο πως όταν βλέπουμε πολλές και μαζεμένες χαρούμενες φωτογραφίες καμιά φορά το μυαλό μας -ή το υποσυνείδητο- λαμβάνει το μήνυμα πως όλα είναι σούπερ στις ζωές των άλλων και πως εμείς είμαστε μέσα στα μαύρα χάλια…Την έχουν αυτή την ικανότητα τα Social Media, να παίζουνε με το μυαλό μας. Κι απλά ήθελα να πω πως αν θυμίζουμε πότε-πότε στον εαυτό μας ότι όλες αυτές οι φωτογραφίες είναι μόνο ένα μικρό καρέ της ζωής του καθενός, κι όχι η ίδια τους η ζωή, τότε θα μπορούμε να ελέγχουμε λίγο παραπάνω την επιρροή των SM πάνω μας. Σε φιλώ, χάρηκα που σε ξαναβρήκα!
Βγήκα και χαλάρωσα ξανά. Ο καθένας ό,τι και όσα αντέχει. Το λάθος ήταν που βγήκα ένα τσακ πιο αργά από ό,τι έπρεπε. Το θετικό του λάθους ήταν ότι στάθηκε αφορμή να πω μερικά πράγματα που δε λέμε συνήθως. Το χαζό του θετικού του λάθους είναι που δεν κατάλαβα πως και που τα είπα κανένα μήνυμα δεν πέρασε εκεί όπου απευθυνόταν. Η ζωή συνεχίζεται για όλους μας ανέφελη. Τα ποσταρίσματα επιβεβαίωσης υποθέτω πως συνεχίζουν να πέφτουν σύννεφο, αλλά δεν τα βλέπω πια οπότε δε με απασχολούν και νοητικά. Μου έτρωγαν πολλή χωρητικότητα του σκληρού δίσκου όλα αυτά. Εδώ είμαι και εξακολουθώ να διαβάζω ό,τι μου αρέσει τακτικά και ανελλιπώς. Δικό σου post πάντως δε χάνω ποτέ. Και διόρθωσε με επιτέλους ότι ο νεροχύτης δεν ήταν βρώμικος, που έγραψα, αλλά βουλωμένος. Φιλιά!
Πολυ όμορφο Μαρία!
Να ‘σαι καλά Μαράκι μου!
Θα συμφωνήσω!!!!
Μια όμορφη φωτογραφία κρύβει τόσα πολλά…
Εμείς ας εστιάσουμε στη φωτογραφία και ας φανταστούμε ότι θέλουμε από τα υπόλοιπα!!!!!
Έτσι Ελένη μου! Φιλιά πολλά!
Αυτά τα λόγια είναι που χαίρομαι περισσότερο να διαβάζω γιατί καταλαβαίνω πως δεν είμαι η μόνη τρελή τριγύρω!!!!!!!!!!!
Μαρία συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!Σε νιώθω και σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι!!!!!!
Όχι, όχι, είμαι κι εγώ τρελή Εύη μου, μην ανησυχείς δεν είσαι μόνη, κι είμαστε κι άλλες, στάνταρ. Πολλά φιλιά στα μικρά σου!!
Αν σε παρηγορει και στο δικο μας σπίτι η ιδια κατάσταση επικρατει!
Χιχι παράλληλοι βίοι Βαρβάρα μου! Εννοείται πως με παρηγορεί! Φιλιά πολλά!
Υπέροχο και τόσο μα τόσο αληθινό!!
Γεια σου Γιούλη μου, σ’ ευχαριστώ! <3
Ετσι ειναι πραγματικά και πολλα ακόμα πράγματα. Εχουμε κολλήσει στην εικόνα και δεν τολμαμε να δουμε ή να δειξουμε το χάος γύρω από αυτην. Πολυ καλημέρα κουκλα! Σε νιωθω απολυτα!
Δεν τολμάμε, δεν έχει και ενδιαφέρον, ντρεπόμαστε…λίγο απ’ όλα. Φιλιά Αθανασία!
Μαράκι μόλις περιέγραψες όλη την προηγούμενη εβδομάδα μου. Στη θέση του βουλωμένου νεροχύτη βάλε χαλασμένο πλυντήριο πιάτων και στα άπλυτα βάλε ασιδέρωτα. Μόνο που εγώ εντελώς αναίσχυντα έδειξα και φωτογραφίες από το χάος του σπιτιού μου, σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη. Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες (βδομάδες, μήνες, βάλε ότι θες).
Καλά έκανες, ποστάρουμε αυτά που έχουμε ανάγκη να ποστάρουμε, αυτά που θέλουμε να δείξουμε. Κι είναι πολύ ωραίο να μοιραζόμαστε και αυτά, κι όχι μόνο τις λαμπερές μας στιγμές. (Εμένα τώρα που το σκέφτομαι όλες μου σχεδόν οι εβδομάδες είναι έτσι… 😛 )
Η ουτοπία των social media!
Βλέπεις μια φωτογραφία, χεράκια να φτιάχνουν, να παίζουν, πρόσωπα να χαμογελούν και σου περνά το μήνυμα της ξεγνοιασιάς και της ευτυχίας.. νομίζω πως όλοι όσοι είμαστε στον χώρο πολύ καιρό έχουμε καταλάβει πως όλα αυτά -όπως πολύ σωστά είπες κι εσύ -είναι μόνο ένα κάδρο και ότι έξω από αυτό υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες αληθινές στιγμές.. καλές ή κακές τί σημασία έχει;
Το έχουμε καταλάβει ότι είναι κάδρο, ναι, αλλά το ξεχνάμε και παρασυρόμαστε μερικές φορές και νομίζουμε πως μόνο εμείς τραβάμε ζόρια. Μπορεί να μην ισχύει για όλους αυτό, αλλά ισχύει για πολλούς, ακόμη και υποσυνείδητα. Τα Social Media τα αγαπώ πολύ, αλλά ξέρουν καλά να μας ξεγελούν…Φιλιά Τζίνα!!
Μα πόσο δίκαιο έχεις!!!Αγγίζεις πολλές μαμάδες!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελευθερία!!
Πολύ αληθινό κείμενο!
Αξίζει να γράφονται αυτά γιατί οι ‘βιτρίνες’ των παιδιών/σπιτιών/εαυτών μας, είναι λογικό να παρουσιάζονται πιο όμορφες στα social media.
Το σίγουρο είναι ένα, όταν είσαι μητέρα μικρών παιδιών, αυτή θα είναι η πραγματικότητα η οποία όμως ΠΆΝΤΑ θα ομορφαίνει με αυτές τις μικρές πινελιές ‘χειροτεχνίας’, παιχνιδιού, βόλτας!
Εγώ έχω να σου συμπληρώσω και τις ντάνες μου με τα ασιδέρωτα!
Φιλιά και καλή δύναμη!
Μου άρεσε το ΠΑΝΤΑ, με κεφαλαία, μου άρεσε πολύ! Κι όσο για τα ασιδέρωτα…για μένα πάντως δεν ισχύει, έχω κόψει εδώ και καιρό το σιδέρωμα, κι απορώ με το κουράγιο σας 😛
Θα έπρεπε όμως να βγάζουμε περισσότερες αληθινές φωτογραφίες. Προσωπικά θα επιβράβευα με ένα like, το λιγότερο, την μαμά που δεν δίστασε να φωτογραφίσει τον νεροχύτη της λίγο πριν κοιμηθεί, γεμάτο με άπλυτα πιάτα. Ακόμη και το λιγδωμένο μαλλί. Πόσο πιο αληθινά θα ήταν τότε όλα όσα ζούμε εδώ μέσα…
Ναι δεν έχεις άδικο Μάγδα. Σίγουρα θα ήταν πιο κοντά στη ζωή μας έξω από τα Social Media. Όμως το θέλουμε αυτό; Αναρωτιέμαι…
Τα πιατα υπαρχουν καθε μέρα. Οι ομορφες αλλα γενικα οι εντονες στιγμες δεν ειναι ποτε ιδιες.
Σωστή παρατήρηση Μαρία, δεν έχεις άδικο… 🙂
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Γεια σου βρε Παρασκευή, χαίρομαι που συμφωνούμε!