Μαμά προς Μαμά

Με το Γιώργο αγκαλιαζόμαστε στα ξαφνικά. Περπατάμε μες στο σπίτι, κι αν δούμε τον άλλον να είναι κουρασμένος ή να ‘χει βλέμμα απογοήτευσης, τον σταματάμε και του δίνουμε μια αγκαλιά. Χωρίς λόγια, για λίγο, και μετά συνεχίζουμε το τρέξιμο της ζωής πιο ανάλαφροι, πιο ανακουφισμένοι.

Και πάντα θυμάμαι να του λέω, χρόνια τώρα, πως όταν αγκαλιαζόμαστε, ταιριάζουμε σαν δυό κομμάτια παζλ. Ενώνονται τα κορμιά, χώνονται το ένα μες στο άλλο και δε μένουν κενά, κουμπώνουν χέρια, πλάτες, κοιλιά, όλα τέλεια.

Αυτές τις αγκαλιές τις λατρεύω. Είναι οι αγκαλιές που αφήνεσαι, που δίνεις στον άλλον ό,τι έχεις, που δεν κρατιέσαι μήπως και φανείς πολύ εκδηλωτικός. Είναι αγκαλιές γεμάτες θάρρος, και δύναμη, κι ευγνωμοσύνη.

Όταν βλέπω ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές, να κλαίνε, να πονάνε, προσπαθώ να τους πλησιάζω και να τους αγκαλιάζω δυνατά. Κι όταν το κάνω, ενώ πριν έσκυβαν κρυμμένοι απ’ τον κόσμο, χωμένοι σ’ έναν ποταμό δακρύων, με σώμα σκληρό από τον πόνο, ξαφνικά στην αγκαλιά μου ανοίγουν, κλαίνε ακόμη πιο δυνατά, και κουμπώνουν μαζί μου για ώρα ατελείωτη. Μοιραζόμαστε τότε τα δάκρυα, και τον πόνο, και γινόμαστε ένα.

Πόσες φορές δεν έχω θελήσει να αγκαλιάσω δυνατά έναν άνθρωπο, αλλά δειλιάζω… Γιατί μπορεί να τον ξαφνιάσω, να μην το περιμένει, και να του φανεί περίεργο. Γιατί έχουμε συνδέσει την αγκαλιά μόνο με τους χαιρετισμούς, και τον πόνο, και την ανακούφιση. Αλλά όταν αγαπάω κάποιον, όταν κοιταζόμαστε στα μάτια και γελάμε, κι ας μην είμαστε και φίλοι κολλητοί, είναι στιγμές που θέλω να τρέξω μες στην αγκαλιά του. Θέλω να ενώσουμε το κορμιά μας σαν δυό κομμάτια παζλ, να αφεθούμε, να φύγει η ένταση και να πλημμυρίσουμε, για λίγο, από ομορφιά και συναισθήματα που δεν εκφράζονται με λόγια.

Χειραψίες, δειλοί χαιρετισμοί, κορμιά που δεν ενώνονται παρά μόνο μέσω της ομιλίας. Πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν δεν φοβόμασταν μήπως παρεξηγηθούμε, αν ήμασταν πιο εκδηλωτικοί, και αγγίζαμε πιο συχνά, κι αγκαλιάζαμε πιο αληθινά…

Τις αγκαλιές που στερήθηκα από μικρό παιδί, τις ψάχνω τώρα γύρω μου, στους ανθρώπους που μου ταιριάζουν, στους ανθρώπους που μου κάνουν κλικ, σ’ όλους αυτούς που αγαπώ. Κι όλοι μας τις έχουμε στερηθεί. Όλοι μας τις ψάχνουμε, ακόμη κι αν δεν το ξέρουμε.

Κάνω την αρχή. Άμα κάποιος μου κάνει κλικ, θα τρέχω να χωθώ στην αγκαλιά του και να γίνουμε παζλ.

Κλικ-παζλ. Λέω να το τολμήσω. Νιώθω πως είναι ώρα να αλλάξουμε λίγο τους κανόνες που μας χωρίζουν τον έναν απ’ τον άλλον.

Κλικ-παζλ, λοιπόν. Τι λέτε, πάμε παρέα;