Από παιδί θυμάμαι πως ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω το αποδέχομαι, το καταπίνω και προχωράω με θάρρος μπροστά.
Έτσι ήμουν πάντα, έτσι είμαι και τώρα.
Κι όταν η μικρή και μοναδική μου αδερφή αποφάσισε να μείνει μόνιμα σε άλλη πόλη, μακριά μου, το αποδέχτηκα με χαρά.
Γιατί ήξερα πως αυτό θέλει, και πως θα ‘ναι ευτυχισμένη.
Κι έτσι προχωράω στη ζωή χωρίς την αδερφή μου στο πλάι μου.
Το αποδέχτηκα. Αλλά δεν το συνήθισα.
Γιατί πώς να συνηθίσω χωρίς την αγκαλιά της;
Ή χωρίς τα μεγάλα της μάτια να με κοιτάνε γεμάτα αγάπη;
Χωρίς τις βόλτες, και τις λαιμαργίες μας, και τις ατέλειωτες αναλύσεις μας που πάντα καταλήγουν σε γέλια νευρικά;
Πώς να συνηθίσω να ζω χωρίς τον άνθρωπο που μεγαλώσαμε παρέα, στο ίδιο δωμάτιο, και μοιραζόμαστε τόσα πολλά.
Που έχουμε τις ίδιες αναφορές, την ίδια βάση, που μ’ ένα βλέμμα λέμε χίλιες λέξεις.
Που γεννηθήκαμε απ’ τους ίδιους γονείς, τους καλούς μας τους γονείς.
Όχι, δε συνηθίζεται η απόσταση. Απλά μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτήν.
Αδερφές. Γυναίκες. Μάνες.
Προχωράμε τώρα πια η καθεμιά στο δικό της δρόμο.
Εστιάζουμε στις οικογένειές μας, εκεί αφιερώνουμε το χρόνο και τη ζωή μας.
Εκεί δίνουμε την ενέργεια, τα γέλια μας, τα τρεξίματα και τις αγωνίες μας.
Αλλά η απουσία είναι πάντα εκεί, μας συνοδεύει όπου κι αν πάμε.
Περπατάμε παράλληλα, μακριά η μία από την άλλη.
Και πάντα κάτι λείπει.
Γι’ αυτό και οι αγκαλιές του αποχαιρετισμού είναι τόσο δυνατές, κι ατέλειωτες, και πλημμυρισμένες στα δάκρυα. Κάθε φορά.
Οι αγκαλιές που κρύβουν μέσα τους όλα όσα δεν είπαμε και δε μοιραστήκαμε τόσον καιρό.
Είναι οι αγκαλιές που κρύβουν μέσα τους την αγάπη του κόσμου όλου: την αδερφική αγάπη.
Αυτή την αγάπη που δεν την ταρακουνά καμιά απόσταση, γιατί φωλιάζει βαθιά στα παιδικά μας χρόνια, κι έχει ρίζες τόσο γερές που θεριεύουν μέρα με τη μέρα.
Κι ας είμαστε μακριά, ξέρω πως είμαστε πάντα κοντά.
Μήπως τελικά δεν έφυγες ποτέ;
συμπασχω Μαρια…πολυ ομορφο κειμενο
Να ‘σαι καλά! Να χαιρόμαστε τα αδέρφια μας!
Αχ Μαράκι μου.
Εγω δεν την ένιωσα ποτε την αδελφική αγαπη μιας και δεν κατάφεραν οι δικοί μου να κάνουν ενα δευτερο παιδάκι.
Με αναρτήσεις όμως σαν την δική σου παίρνω κουράγιο τα δύσκολα βραδια με την Μπέμπα γιατι ξέρω οτι αργότερα θα απολαύσει και η δώρα πολυ ιδιαίτερες στιγμές.
Ναι Μάρθα μου, ειδικά 2 κορίτσια αδερφές (μιλώντας εκ πείρας) είναι κάτι μοναδικό! Έδωσες στα κορίτσια σου το καλύτερο δώρο: τη μία στην άλλη! Να μου τις φιλήσεις, και καλή δύναμη τα βράδια…<3
[…] ο δεύτερος. Αχ, ο δεύτερος. Νάτος, στη φωτογραφία. Η αδερφή μου κι εγώ, που χαιρετιόμαστε στη Θεσσαλονίκη, μετά από αρκετές […]