Μαμά προς Μαμά

Παιδί μου.

Σε βλέπω.

Μεγαλώνεις σε άλλον κόσμο.

Η μάνα μου μεγάλωσε πάνω στις πέτρες, εγώ με κασετόφωνο, κι εσύ με μια οθόνη και μια μάσκα αγκαλιά.

Όταν βγαίνουμε έξω και παίρνουμε αέρα, σε κοιτάζω να τρέχεις, να παίζεις, να χοροπηδάς.

Και μια ανακούφιση γεμίζει την καρδιά μου.

Δεν ξέχασες.

Δε θα ξεχάσεις ποτέ, πώς είναι να ζεις πραγματικά.

Μέσα από την οθόνη βλέπεις τους φίλους σου, τη δασκάλα σου, σ’ ακούω να γελάς.

Και τότε χαμογελάω, κάτι μικρό φωτίζει εντός μου, Η ελπίδα πως χαίρεσαι και είσαι πιο καλά από όσο νομίζω,

Από όσο φοβάμαι.

Αχ, μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο παιδί μου.

Να βγαίνουμε έξω πιο πολύ.

Αλλά δουλεύω, πρέπει να δουλεύω, δε μ’ αφήνουν να ζήσω αλλιώς.

Όταν έρχεσαι και μου ζητάς βόλτα, κι εγώ έχω deadlines και ούτε να σε κοιτάξω δεν προλαβαίνω,

Να ‘ξερες πόσο πονάει η καρδιά μου που δε σε κοιτάζω.

Προσπαθώ πολύ.

Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα…

Μόνος σου κι εσύ, μόνη μου κι εγώ, με τους φίλους και τους αγαπημένους μέσα στις οθόνες,

Μόνοι μας γλυκό μου παιδί,

Μα και μαζί,

Θα το περάσουμε κι αυτό,

Γιατί γελάμε, και έχουμε ανθεκτικότητα οι άνθρωποι, και θυμόμαστε, δεν ξεχνάμε, θυμόμαστε πως είναι να είσαι άνθρωπος, να ζεις, να αναπνέεις, να ζεις.

Όλα θα πάνε καλά παιδί μου.

Έλα στην αγκαλιά μου, τη δική μου την έχεις απλόχερα, ευτυχώς, τη δική μου την έχεις.

Κι έχω κι εγώ τη δική σου, την πιο μεγάλη αγκαλιά του κόσμου.

Κάνω φιλιά τα λάθη μου και σε γεμίζω παντού, συγχώρεσε με για όσα δεν μπορώ, για όσα ανέβαλα παιδί μου.

Τον χρόνο πίσω να γυρίσω δεν μπορώ, αλλά να, έλα, τώρα, γράψε στο κινητό μου το 6, και πάμε για ποδήλατο.

Να παίξεις, να σε χαρώ.

Να χαρούμε, παιδί μου!

“Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το παιδί μου, αλλά πραγματικά χρειάζομαι χρόνο για μένα”. Πόσες φορές έχουμε ξεκινήσει μια φράση που να εκφράζει τις ανάγκες μας, βάζοντας μπροστά αυτό το “Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το παιδί μου”…

Λες και πρέπει να το πούμε, λες και το να κάνουμε κάτι για εμάς, κάτι που να μας φροντίζει, κάτι που έχουμε ανάγκη για να είμαστε ισορροπημένες, δεν εμπεριέχει μέσα του την αγάπη για το παιδί μας.

Λες και αγαπάμε το παιδί μας, μόνο όταν είμαστε αποκλειστικά και μόνο, μητέρες – θυσίες, αφοσιωμένες αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα στο μεγάλωμα παιδιών, σε μια κοινωνία που δε στηρίζει αυτό μας τον ρόλο.

Κι εγώ το έχω κάνει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε συζητήσεις, ίσως ακόμη και σε κείμενα που γράφω, να προσθέτω πάντα αυτή τη φράση, μη και παρεξηγηθώ, μη και θεωρηθώ κακή μάνα, που δεν αγαπώ, που δε νοιάζομαι για το παιδί μου.

Η μητρότητα είναι ένας από τους ρόλους που έχουμε (κάποιες) γυναίκες, και ο οποίος είναι σπουδαίος και μοναδικός γιατί μας εξελίσσει, μας ομορφαίνει, μας δίνει δώρα ακριβά και πολύτιμα, και είναι σημαντικό να τον φροντίζουμε, έχοντας επίγνωση των αναγκών του παιδιού μας βιολογικά, συναισθηματικά, ολιστικά.

Αλλά είναι ένας ρόλος που τον παίζουμε σε μοναξιά και χωρίς στήριξη. Ναι, πολλοί σύντροφοι σήμερα συμβάλουν σημαντικά στο μεγάλωμα των παιδιών. Αλλά λίγοι, πολύ λίγοι, ισότιμα με τη γυναίκα.

Επιδόματα και άδειες μητρότητας είναι της πλάκας, ειδικά συγκρινόμενα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Στους εργασιακούς χώρους το να είσαι γυναίκα και μάλιστα σε ηλικία τεκνοποίησης, εγκυμονούσα ή με παιδιά, συνιστά μεγάλο μειονέκτημα.

Και οι περιρρέουσες κοινωνικές επιταγές μας θέλουν κομψές και στυλάτες από την πρώτη μέρα που βγαίνουμε από το μαιευτήριο, κρύβοντας επιμελώς τα ράμματα, τα αίματα και το χαμένο μας μυαλό.

Αγαπάμε τα παιδιά μας και δε χρειάζεται να το δηλώνουμε, όταν μάλιστα έχουμε παραμελήσει τόσο τον εαυτό μας.Για την ακρίβεια αγαπάμε πιο πολύ τα παιδιά μας όταν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον στηρίζουμε και τον αγκαλιάζουμε και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες μας και από πού αυτές πραγματικά προέρχονται.

Και όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, διεκδικώντας τη ζωή που μας αξίζει, τις συνθήκες που μας αξίζουν, και σε εμάς και κατ’ επέκταση και στα παιδιά μας.

“Χρειάζομαι χρόνο για μένα”

“Θα φύγω με τις φίλες μου για ένα τριήμερο”

“Αγαπώ τη δουλειά μου και μου λείπει”

“Είμαι πολύ κουρασμένη”.

Απλές, μικρές φράσεις.

Ας εκφράζουμε τις αλήθειες μας με καθαρότητα.

Χωρίς δικαιολογίες.

Αν κοιτάξεις το παιδί σου βαθιά στα μάτια,

αδειάσεις μυαλό από σκέψεις, και εστιάσεις μόνο στο βάθος των ματιών του,

τότε θα σου αποκαλυφθεί η ψυχή που κρύβεται μέσα στη σάρκα,

και θα σου φανεί η στιγμή αυτή σαν αιώνας, καλύτερα σαν άχρονη στιγμή,

χωρίς κανένα πλαίσιο, ντυμένη μόνο με την καθαρότητα της σύνδεσης.

Αν κοιτάξεις το παιδί σου βαθιά στα μάτια,

θα το δεις μωρό να σε ζητάει απεγνωσμένα,

και μετά μικρό παιδί να σου απλώνει το χεράκι του στο δρόμο,

θα το δεις έφηβο να φεύγει βιαστικά χωρίς ούτε ένα γεια,

θα το δεις ενήλικα να σου γελάει ντροπαλά όταν τον αγκαλιάζεις.

Αν κοιτάξεις το παιδί σου βαθιά στα μάτια,

θα πέσουν σα χάρτινοι πύργοι όλοι σας οι ρόλοι,

οι χαρακτηρισμοί και τα επίθετα που δώσατε εσείς και οι γύρω σας στους εαυτούς σας,

και θα μείνουν μόνο οι δύο άσβεστες φλόγες που κοιτούν η μια την άλλη με λαχτάρα και αιώνια αγάπη.

Αν κοιτάξεις το παιδί σου βαθιά στα μάτια,

θα δεις να καθρεφτίζεσαι πιο θαρραλέα και πιο δυνατή από όσο νομίζεις.

Και θα δεις και το παιδί σου πιο θαρραλέο και πιο δυνατό από όσο νομίζεις.

Αν κοιτάξεις το παιδί σου βαθιά στα μάτια θα δεις πως όλα διορθώνονται, όλα λύνονται, όλα αλλάζουν,

και θα νιώσεις μια αγκαλιά να σας χωράει και τους δύο,

καθώς οι ψυχές χορεύουν στο δικό τους μοναδικό ρυθμό,

χαρίζοντας μια απαράμιλλη σπιρτάδα στα βλέμματα,

και μία άσβεστη ελπίδα στις καρδιές.