Φέτος τι θα διακόψεις για να κάνεις διακοπές;

Την πάτησα πολύ άσχημα πριν λίγες μέρες. Έκατσα να οργανώσω  τις φετινές μας διακοπές  και αγχώθηκα τόσο πολύ.

Ναι. Αγχώθηκα, όπως το ακούτε.

Γιατί είδα πόσα πολλά πρέπει να κάνω μέχρι τότε, πόσες δουλειές και εκκρεμότητες να κλείσω, πόσο όγκο δουλειάς να βγάλω για να καλύψω τον χαμένο χρόνο των διακοπών.

Τον χαμένο χρόνο;

Ναι, για τη δουλειά ο χρόνος των διακοπών είναι χαμένος χρόνος. Το λέει και η ίδια η λέξη διακοπές: διακόπτω από τη βασική μου δραστηριότητα. Δεν έχουν δική τους υπόσταση και αξία οι διακοπές. Αντίθετα, ετεροπροσδιορίζονται από την υπόλοιπη χρονιά που είμαστε ενεργοί, άξιοι, και παραγωγικοί, και αποτελεσματικοί.

Φέτος τι θα διακόψεις για να κάνεις διακοπές;

Η ηρεμία, η χαλάρωση, το να κοιτάς ένα δέντρο ή το κύμα που σκάει και να έχεις άδειο, τελείως άδειο το μυαλό  το χρειαζόμαστε πολύ, μας λένε. Για να γεμίσουμε τις άδειες μπαταρίες και να συνεχίσουμε να παράγουμε στους ίδιους τρελούς  ρυθμούς, λίγες μέρες μετά. Μη και μείνει πίσω η μηχανή παραγωγής, μη και χαθεί κανένα deadline, μη και μείνουν τα ρούχα ασιδέρωτα, μη και δεν είναι το σπίτι τακτοποιημένο.

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά τον ρωτάς τι κάνει και με τι ασχολείται, για να μάθεις γι’ αυτόν. Γιατί έχουμε πειστεί από τα γεννοφάσκια μας πως είμαστε ότι κάνουμε. Είτε αυτό είναι το επάγγελμα, είτε οι δουλειές του σπιτιού, είτε το μεγάλωμα των παιδιών κι άλλα τέτοια. Για φαντάσου να τον ρώταγες: “Πως νιώθεις ; Πως αισθάνεσαι; Τι είναι αυτό που αγαπάς;” Για φαντάσου…

Έτσι μαθημένοι λοιπόν, προχωράμε.

Και στο τέλος της μέρας κάνουμε απολογισμό και χαιρόμαστε αν έχει βγει πολλή δουλειά, αν έχουν πλυθεί πολλά πλυντήρια. Κι ας είναι η ψυχή και το πνεύμα μας παραμελημένα, κι ας τα ξεγελάμε με λίγη Yoga 2 φορές την εβδομάδα στην οποία φτάνουμε αγχωμένοι γιατί πέσαμε σε τρελή κίνηση και παραλίγο να χάσουμε το μάθημα.

Ο δυτικός πολιτισμός δεν αφήνει τον άνθρωπο να αναπνεύσει, γιατί η αναπνοή δε φέρνει χρήμα. Μας ξεγελά με διακοπές ολιγοήμερες, τις οποίες τις περιμένουμε πως και πως όλη τη χρονιά, μια χρονιά πλημμυρισμένη από αγωνίες και τρέξιμο, και με λίγες πιτσιλιές χαλάρωσης και ψυχικής ηρεμίας.

Μπορεί να πιστεύετε πως είμαι ακραία. Όμως εγώ νιώθω πως αξίζω πολλά περισσότερα από μια ζωή με άγχος και πίεση για να μεγαλώσω αξιοπρεπώς το παιδί μου. Θέλω να δουλεύω, και να παράγω, τρελαίνομαι να δημιουργώ, αλλά όλα αυτά να περιστρέφονται γύρω από ένα άξονα ηρεμίας και γαλήνης, και όχι πίεσης και άγχους.

Αξίζω πολλά περισσότερα ρε γαμώτο.

Και θα παλέψω για να τα κατακτήσω: Θα αρχίσω να κόβω. Έχω ήδη κόψει το σιδέρωμα, το τέλεια τακτοποιημένο σπίτι, και θα βρω τρόπο να μειώσω τη δουλειά μου που όσο κι αν την αγαπώ, με ροκανίζει ώρες-ώρες σα σαράκι. Κι άλλα πολλά, που θέλω επειγόντως να τα βρω. Και θ’ αρχίσω επιτέλους να εστιάζω σε πιο βαθιά και ουσιαστικά πράγματα, σε αυτά που έχει ανάγκη η ψυχή μου, κι ο αληθινός μου εαυτός.

Θα γυρίσω σελίδα, σοβαρά. Γι’ αυτό  έγραψα κι αυτό το Post, για να τα πω δυνατά, γιατί νιώθω πως δεν πάει άλλο. Οριστικές αποφάσεις δεν έχω πάρει ακόμα, αλλά έχω πάρει την πιο σημαντική: έχω αποφασίσει να αλλάξω.

Γιατί όσο κι αν μας πιέζουν απέξω, εγώ έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, γιατί μας παρασέρνει το ρεύμα στο λεπτό. Γιατί μας πείσανε πως επιτυχία είναι η λάμψη, και τα λεφτά, και η πολλή δουλειά, και οι πολλές οι γνώσεις χωρίς όμως ψυχή και καρδιά. Αλλά θα το παλέψω, θα κολυμπάω κάθε μέρα κόντρα στα κύματα για να προστατέψω την ψυχή μου, για να προστατέψω τη ζωή μου.

Κι εύχομαι να ‘ρθει σύντομα η μέρα που θα σε πετύχω στο δρόμο για πρώτη φορά, και θ’ αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτά που νιώθουμε κι αυτά που αγαπάμε, αντί για πράξεις, και πορτοφόλια, και δουλειές και φιλοδοξίες.

Και λαχταρώ να δω τα μάτια σου να λάμπουν από ένα φως εσωτερικό, αυτό το φως που θα φωτίζει όλη σου τη χρονιά: που δε θ’ ανάβει μόνο στις διακοπές…