Έχω κρυώσει. Πάλι. Δεύτερη φορά μέσα στο Σεπτέμβριο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να κάνω όσα πράγματα πρέπει να γίνουν.
Κάποιες δουλειές θα μείνουν πίσω, ή θα αναβληθούν επ’ αόριστον.
Έτσι λοιπόν χτες το βράδυ, αφού πονούσε όλο μου το σώμα, αποφάσισα να μην κάνω τίποτα.
Διέγραψα τις τελευταίες εκκρεμότητες από τη λίστα της ημέρας, κι έκατσα στον καναπέ.
«Και τώρα τι; Τι θ’ απογίνω χωρίς δουλειές;», σκέφτηκα, κι ένιωσα λίγο άβολα.
Αν δεν κάνω κάτι, τι είμαι; Ποια είμαι;
Μες στη μέρα όλο με κάτι ασχολούμαι, όλο και κάτι σκέφτομαι.
Δεν υπάρχουν κενά στη σκέψη, δεν υπάρχουν κενά στη δράση.
Τόσα πράγματα πρέπει να γίνουν, και χιλιάδες σκέψεις περιμένουν ανυπόμονα να γεμίσουν το μυαλό μου.
Κανένα κενό. Καμιά σιωπή.
Έτσι είμαστε όλοι, τόσο πολύ απασχολημένοι.
Δε μας αφήνει η ζωή να πάρουμε ανάσα.
Αλλά και να μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα, δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε: Το έχουμε πια ξεχάσει.
Κάθισα στην άκρη του καναπέ μου.
«Τι να κάνω; Να πάρω ένα βιβλίο. Αλλά πόση ώρα να το διαβάσω; Μήπως να βάλω εκείνο το πλυντήριο; Δεν θα κουραστώ πολύ».
Έχουμε γίνει ένα με τις δουλειές, τόσο που δεν μπορούμε να ησυχάσουμε ούτε λεπτό μακριά τους.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας σε αδράνεια.
Φταίνε κι ο μανάδες μας που κάνανε τα ίδια.
Φταίει κι η κοινωνία που το ‘χει για κακό να κάθεσαι.
Φταίμε κι εμείς όμως, που χάσαμε το δρόμο μας, κι αφήσαμε άλλα και άλλους να μας ορίζουν.
Δεν σηκώθηκα να βάλω το πλυντήριο. Πίεσα τον εαυτό μου, έκλεισα τηλέφωνα και υπολογιστή, ξάπλωσα και πήρα ένα περιοδικό με συνταγές.
Αφού το ξεκοκάλισα –ευτυχώς που λόγω του κρυώματος δεν είχα όρεξη γιατί θα σηκωνόμουν να φάω όλο το σπίτι με αυτά που είδα-, μετά χαλάρωσα και προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου εστιάζοντας σε ένα σταθερό σημείο το βλέμμα μου.
Για 2 ώρες διάβαζα ένα περιοδικό και κοιτούσα το κενό.
Για 2 ώρες δεν έκανα τίποτα.
Ή μήπως έκανα τα πάντα;
