Μαμά προς Μαμά

Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου. Επειδή θα περίμενα για πολλή ώρα, πήρα να διαβάσω ένα γυναικείο περιοδικό μόδας που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι.

Άρχισα να ξεφυλλίζω αργά-αργά τις σελίδες.

Σε κάθε σελίδα ξυπνούσαν αναμνήσεις, κι είδα όλα αυτά που κοιτούσα από μικρό παιδί, τότε που ρουφούσα τα μηνύματα και τα κρυφά νοήματα χωρίς να ξέρω πόσο πολύ θα με πλήγωναν.

Πόσα χρόνια είχα να πιάσω ένα τέτοιο περιοδικό στα χέρια μου…

Όμως στην εφηβεία μου τα ξεκοκάλιζα. Θυμάμαι για ώρες που καθόμουν και τα διάβαζα, λάτρευα τη μόδα και παρακολουθούσα τις τάσεις με μανία. Μου άρεσαν κυρίως τα ατίθασα ρούχα και μαλλιά, περίεργοι συνδυασμοί που ξεπερνούσαν αυτά που είχε συνηθίσει το μάτι.

Και διάβαζα. Διάβαζα τα άρθρα για ομορφιά, για μαλλιά, για το σώμα. Δεν τα πολυακολουθούσα η αλήθεια είναι, ήμουν πάντοτε πιο πολύ αγοροκόριτσο παρά κοκέτα, αλλά μου άρεσαν, κι ότι μου ταίριαζε το υιοθετούσα: φορούσα περίεργα αρώματα, πολύχρωμα ρούχα, και διένυα την νεότητά μου άλλοτε με θάρρος κι άλλοτε με δειλία. Κυρίως με δειλία.

Θυμάμαι που κοιτούσα και για ώρες το σώμα μου στον καθρέφτη. Ποτέ δε μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Θυμάμαι τις δίαιτες, και τις ανασφάλειες, και τις διατροφικές διαταραχές, και τα ατέλειωτα σκοτεινά βράδια να σκέφτομαι τα αγόρια που αγαπούσα και που δε θα μ’ αγαπούσαν ποτέ αν δεν έχανα 10 κιλά, και δεν είχα πιο μικρή μύτη, και δεν περπατούσα πιο αγέρωχα, και πιο καμαρωτά.

Και πονάω για εκείνα τα χαμένα χρόνια. Πονάω για τις στιγμές που δεν έζησα με γέλιο, αλλά με πόνο. Πονάω για τα θλιμμένα μάτια μου που ποτέ δεν έμεναν ικανοποιημένα από μένα. Πονάω για τον ατέλειωτο πόνο και την ταλαιπωρία που υπέστη το σώμα μου, το καημένο μου το σώμα, και για τη χαρά που έχασα, για τη χαρά που δεν έζησα.

Και θυμώνω για αυτή τη βιομηχανία που προβάλλει τα λαμπερά κάτασπρα χαμόγελα, τα σαρκώδη χείλη, τις αισθησιακές πόζες, τα γυμνά κορμιά που φωνάζουν σεξ κι όχι ομορφιά, όχι μητρότητα, όχι γαλήνη. Θυμώνω για αυτά τα περιοδικά που ακόμα και σήμερα, τώρα πια το βλέπω καθαρά, προωθούν κάτι ψεύτικο, κάτι που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ εμείς οι γυναίκες, γιατί είναι κάτι που δεν είμαστε εμείς, γιατί εμείς είμαστε πιο άξιες, και πιο σημαντικές, και πιο ικανές, και πιο υπέροχες από 2 στεγνά πόδια κι ένα λάγνο βλέμμα.

Εγώ ξύπνησα κάπου εκεί στα 30 μου χρόνια. Και κατάλαβα πόσο μακριά από την ανθρώπινη ψυχή, από την ουσία της ζωής, από την αληθινή και πηγαία ομορφιά είναι όλα αυτά.

Και κατάλαβα πως η βιομηχανία της λάμψης πατάει πάνω στη γυναικεία ανασφάλεια, στην  ανάγκη μας να αρέσουμε και να είμαστε όμορφες, για να μας διαλύσει. Για να μας πάρει όλα μας τα λεφτά, και να μας κάνει κάποιες άλλες, να μας κάνει κινούμενα κορμιά χωρίς ζωή, χωρίς ψυχή.

Οι εικόνες αυτές είναι παντού, και μας κατακλύζουν, και περνάνε στο υποσυνείδητο άθελά μας, και μετά ό,τι και να δούμε στον καθρέφτη μας, πρόσωπο, στήθος, μπούτια, κοιλιά, ποτέ δεν είναι αρκετά καλά. Δεν είναι εύκολο να τις αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας, αλλά μπορούμε να τις αγνοούμε όσο πιο συχνά γίνεται. Όταν βλέπουμε πολλή χρυσόσκονη και λάγνα χείλια να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού.

Και να ανοίγουμε τα μάτια στην αληθινή ομορφιά:

Αυτές είναι φωτογραφίες της Jade Beall, μιας Αμερικανίδας που φωτογραφίζει αληθινές κι υπέροχες μητέρες σαν εμάς. Εμένα με βοηθούν πολύ αυτές οι εικόνες, γιατί σε αυτές αντικρύζω και το δικό μου σώμα, και δε νιώθω πια μόνη. Βλέπω πως δεν είμαι μόνο εγώ που δεν έχω τέλειες γραμμώσεις, ή τέλεια δόντια, αλλά είμαστε πολλές, κι είμαστε τόσο μοναδικές μέσα στην αυθεντικότητά μας…

Υπάρχει σήμερα ένα παγκόσμιο κίνημα που υποστηρίζει και προωθεί την αυθεντική και πηγαία γυναικεία υπόσταση. Ας ταχθούμε με αυτό το κίνημα, κι ας αγνοήσουμε τις λαμπερές, τις ψεύτικες καρικατούρες που μας γέμιζαν τύψεις και πόνο τόσα χρόνια…

Ας στρέψουμε το βλέμμα στην αλήθεια, για να βρούμε τη δική μας αλήθεια ξανά.

Συμφωνείτε;