Μαμά προς Μαμά

Η αφορμή γι’ αυτό το Post είναι το προηγούμενο που πήγε πάρα πολύ καλά. Διαβάστηκε πολύ, μοιράστηκε πολύ, κι εγώ σε κάποιες φάσεις με έπιανα να κοιτάζω  αμήχανα την οθόνη ενώ έβλεπα τα μπράβο που μου γράφατε.

Έτσι λοιπόν θυμήθηκα πόσες φορές έχω σκύψει το κεφάλι όταν μου λένε μπράβο. Πόσες φορές έχω νιώσει ντροπή, κι αρχίζω να απολογούμαι, και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μειώσω την αξία αυτής της λέξης.

Να και μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ:

Παράδειγμα 1: «Ρε συ τι νόστιμο παστίτσιο έφτιαξες, μπράβο!»

Απάντηση: «Ναι, και δε μου πέτυχε και στο ψήσιμο, έπρεπε να βάλω και περισσότερη μπεσαμέλ…»

Παράδειγμα 2: «Καλά συγχαρητήρια, πως αδυνάτισες έτσι!»

Απάντηση: «Μπα, ίσα-ίσα, έχω παχύνει τον τελευταίο καιρό, άσε με, όλο τρώω»

Παράδειγμα 3: «Έχεις κάνει φοβερή δουλειά, μπράβο!»

Απάντηση: «Εντάξει, θα μπορούσε να ‘ναι και καλύτερη… »

Έρχεται κάποιος και σου λέει ότι έχεις κάνει κάτι καλά. Κι εσύ αντί να χαμογελάσεις πλατιά, να καμαρώσεις και να χαρείς με τον εαυτό σου, αμέσως πας να μειώσεις αυτό που κατάφερες. Σαν να μην πιστεύεις στις ικανότητές σου, και σε πιάνει και μια ντροπή και κοκκινίζεις λες και σου λένε κάτι κακό.

Αμάν αυτές οι ανασφάλειές μας! Μόνες μας τρώμε τα μούτρα μας ώρες-ώρες…

Ευτυχώς αυτό το χαρακτηριστικό μου το εντόπισα πριν λίγα χρόνια, κι από τότε προσπαθώ να το βελτιώσω, κι ομολογώ ότι είμαι σε καλό δρόμο. Όταν μου λένε μπράβο για κάτι, χαμογελάω, καμαρώνω, και προσπαθώ να κρατάω τη χαρά αυτής της στιγμής ζωντανή για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Βέβαια πάντα υπάρχουν κι οι στιγμές που θα γυρίσω στα παλιά: θα σαστίσω, θα σκύψω το κεφάλι από ντροπή, και θα βρω τα κατάλληλα λόγια για να υπονομεύσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κάνουμε πολλά, πάρα πολλά, περισσότερα και καλύτερα απ’  όσο νομίζουμε. Μπορεί να μην το ξέρουμε εμείς, όμως το βλέπουν οι άλλοι γύρω μας. Κι όταν μας το λένε, ας είναι αυτό ένα καμπανάκι που θα μας θυμίζει τι αξίζουμε.

Κι όταν χτυπά το καμπανάκι, η αντίδραση πρέπει να ‘ναι μόνο μία: Το κεφάλι ψηλά, πλάτη καμαρωτή, και χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά!