Βάζοντας όρια που γίνονται δέντρα

Έχω βάλει πολλές φορές όρια σε ανθρώπους στη ζωή μου. Τα βάζω με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τον άλλον, αλλά και με έντονη και ξεκάθαρη μέσα μου την ανάγκη μου να ζήσω μια ζωή με ανθρώπους, και ενασχολήσεις, και πεποιθήσεις που αγγίζουν κατευθείαν την ψυχή μου και τους στόχους μου σε αυτή τη ζωή. Και νιώθω τα όριά μου σαν φυτά, σαν δέντρα με γερό κορμό, που μεγαλώνουν σιγά-σιγά και προσφέρουν και προς τις δύο μεριές τους καρπούς τους.

Όταν ο άνθρωπος στον οποίο βάζω το όριο σέβεται το δικαίωμα να επιλέξω εγώ τους όρους με τους οποίους θα ζω, όταν ο άνθρωπος αυτός με αγαπά χωρίς εξαρτήσεις, τότε με αφήνει ελεύθερη, αγκαλιάζει κι εμένα και το όριό μου, ανοίγει την ψυχή του και παίρνει από μένα ότι εγώ έχω ή θέλω να του δώσω, κι όχι ότι εκείνος περιμένει ή απαιτεί να του δώσω.

Κι όταν σεβόμαστε τα όρια των ανθρώπων, τότε γίνεται κάτι μαγικό: Ανοίγουμε ακόμα πιο πολύ προς αυτούς, και λαμβάνουμε όλα τους τα δώρα, που δεν είναι υλικά, αλλά είναι δώρα συμπεριφοράς, είναι συναισθήματα, είναι ανταλλαγή πνευματικών ποιοτήτων, και η σχέση τότε ανεβαίνει σε άλλο επίπεδο, γίνεται πιο βαθιά και πιο ουσιαστική. Και τότε το όριο είναι ένα δέντρο ανθισμένο που το μυρίζουμε κι οι δύο με ευγνωμοσύνη κάθε πρωί, πριν πάρουμε ο καθένας το δικό του δρόμο στην καθημερινότητα, το δικό του δρόμο στη ζωή.

Βάζοντας όρια που γίνονται δέντρα

Όταν όμως ο άνθρωπος στον οποίο βάζω το όριο θέλει να του μοιάζω, θέλει να φέρομαι με τον ίδιο τρόπο με αυτόν, να έχω τις ίδιες πεποιθήσεις, τις ίδιες συνήθειες, όταν ο άνθρωπος αυτός θέλει να με σύρει προς τη δική του μεριά με το ζόρι, όταν θέλει να μη χαίρομαι όταν αυτός δε χαίρεται, όταν δε θέλει να γιατρεύω τις πληγές μου όταν αυτός τις δικές του τις κουβαλά παντού και πάντα μαζί του και τις μετατρέπει σε εχθρικότητα και μίσος, τότε ο άνθρωπος αυτός θα πάρει το όριό μου, θα το κλωτσήσει δυνατά και θα μου το καταστρέψει. Και τότε το όριό μου ξεριζώνεται, ξεραίνεται και κείτεται χάμω μοναχό.

Κι εγώ τότε, αν θέλω να επιβιώσω, αν θέλω να συνεχίσω να αναπνέω, θα σηκώσω κάτω απ’ τη γη το κατεστραμμένο μου όριο, θα το κρατήσω με συγκίνηση στα χέρια μου και θα πάω εκεί που με δέχονται όπως είμαι, να το γιατρέψουμε παρέα. Να το ξαναφυτέψουμε, να το ποτίζουμε με επιμονή και αγάπη, με τα γέλια και με τα δάκρυά μας, με την κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή της συνειδητής ζωής μας.

Βάζοντας όρια που γίνονται δέντρα

Και δε θα ξαναφήσω ποτέ κανέναν να μου το πειράξει το όριό μου. Θα είμαι πάντα εκεί, άγρυπνος φρουρός του, αποκομμένη για πάντα από αυτόν που μου το πλήγωσε, και θα το καμαρώνω που θα μεγαλώνει, και θα ανθίζει, και θα θυμίζει σε όλους τους περαστικούς που θα θέλουν να το δουν ότι η ζωή χωρίς όρια, είναι ζωή χωρίς λουλούδια, είναι ζωή χωρίς οξυγόνο.

Είναι ζωή μισή.

 

You Might Also Like